Filmrecensie Django Unchained

Quentin Tarantino heeft in de afgelopen jaren een reeks met iconische films gemaakt, natuurlijk aangevoerd door de absolute klassieker ‘Pulp Fiction’. Ook zijn een-na-laatste worp ‘Inglorious basterds’ (sic) is memorabel, alleen al om de beklemmende beginscene.

Dat in ogenschouw nemend is deze laatste film van Tarantino toch wat tegenvallend. Opnieuw geeft Tarantino een eigen draai aan de geschiedenis, nu niet WOII maar het Amerikaanse slavernij-verleden, opnieuw is de film onderhoudend, maar echt heel bijzonder wil het toch niet worden. Het rondspuitende bloed in het weer bijzonder grafische geweld is wel erg overdreven, de onderhandelingsscene met Calvin Candie tegen het einde van de film is bijna saai, en de heldenrol van hoofdpersoon Django wordt zo groot uitgemeten, dat het karikaturaal wordt.

Concluderend: zeker een onderhoudende film, maar toch een van de minste van Tarantino.

Recensie ‘Het rode huis’ van Mark Haddon

Dit boek van Mark Haddon is misschien het beste te vergelijken met Jonathan Franzen’s literaire pareltjes ‘De Correcties’ en ‘Vrijheid’. In die beide boeken schetste Franzen krachtige beelden van een familie en eigenlijk doet Mark Haddon in dit boek precies hetzelfde. Het mooie is ook nog eens dat hij dit verbluffend goed doet.
Haddon laat zijn roman draaien om de gezinnen van Richard en diens zus Angela, die besluiten een gezamenlijk weekje vakantie te vieren op het Engelse platteland (natuurlijk in het ‘Rode Huis’). Haddon’s boek heeft hiermee niet gekozen voor één, maar maar liefst voor acht hoofdpersonen, want hij laat ze allemaal min of meer even vaak aan het woord komen, op een manier die buitengewoon treffend en geloofwaardig is.

Richard; de arrogante liefdeloze chirurg, diens tweede prijsvrouwtje Louisa, hun egoïstische dochter Melissa, een krengerig prinsesje, de afgeleefde dorpsjuf Angela, die maar niet los kan komen van haar vierde, doodgeboren kind, haar nietsnutterige man Dominic, hun zoekende christelijke dochter Daisy, de sportieve testosteronbom zoon Alex die wel een oogje heeft op Melissa en de springere en wilde maar ook gevoelige Benjy, letterlijk de benjamin van het gezelschap.
Natuurlijk knarst en knettert het flink tussen alle verschillende personages, is er volop oud leed èn nieuw leed en ontstaan er tal van verwikkelingen. Haddon vertelt het allemaal meeslepend door voortdurend te switchen in perspectief. Makkelijk leesbaar is het verhaal echter niet bepaald door de soms wel heel abstracte manier van vertellen: in het boek zitten tal van passages waarin Haddon met lange associatieve opsommingen probeert beelden en sferen bij je op te roepen. Moeilijk, maar vaak wel erg effectief.
Kortom: ik werd aangenaam verrast door dit sterke boek. Maar wees wel gewaarschuwd: verwacht vooral niet een spanningsboog of een rond plot, ook niet op basis van de misleidende achterflaptekst die -zoals helaas heel vaak voorkomt- volledig de plank mis slaat: Haddon verhaalt gewoon over de zeven dagen die worden doorgebracht in het Rode Huis en het boek eindigt even onaf zoals het begon: met acht mensen die allemaal zo hun moeite hebben met het vormgeven van hun leven…

Cool Wave Deel I

Het eerste deel van een nieuw lang verhaal! Hit-man Joe is in Hong Kong aangekomen om een moordaanslag te plegen. In de hotelbar raakt hij aan de praat met Eddie…

“Een whiskey on the rocks en een groot glas water graag”, zei Giovanni ‘Joe’ Monteverdi terwijl hij vermoeid neerzakte op een barkruk. De ober van dienst knikte kort en ging aan de slag.
“God, is het altijd zo heet hier? Ik ben kapot!”, gromde Joe tegen niemand in het bijzonder. Hij liet zijn koffertje voor zich op de grond zakken, wiste het zweet van zijn hoofd en trok het kletsnatte textiel van zijn overhemd los van zijn gloeiende lijf. “God”, gromde Joe nog een keer, genietend van de koelte die hij zo lang gezocht had.”

Lees hier het hele verhaal:

Cool Wave Deel I