Verhaal ‘Bloedzusters’ bijgewerkt

Het concept religie blijkt keer op keer een zeer vruchtbaar thema te zijn om verhalen over te schrijven. In diverse verhalen die je op deze site kunt vinden, speelt het geloof een rol, zoals Judas Iskariot, Voit, Het beest I, Agnus dei of Het Koolmeesje (zie hiervoor mijn verhalenoverzicht).
Zo ook het lange verhaal rondom  Zuster Dinera. Dit is een Russische non die op een dag van van God een heilige boodschap krijgt. Ze is voorbestemd voor een zeer bijzondere opdracht.

Lees hier het eerste deel van het driedelige verhaal, Bloedzusters.

Nieuw verhaal ‘Cool Wave – deel 2’

Het heeft even geduurd, maar het tweede deel van het lange verhaal Cool Wave is (in eerste opzet gereed)!

Lees verder over de belevenissen van Joe Monteverdi in Hong Kong. In deel 1 was te lezen hoe hij in de hotelbar aan de praat raakt met Eddie Hollis, vertegenwoordiger in airco-systemen, natuurlijk CoolWave geheten. Het klikt tussen de mannen, alhoewel Joe niet wil vertellen wat zijn eigenlijke doel is van zijn bezoek aan Hong Kong, namelijk het vermoorden van de beruchte crimineel Johnny Cho, de leider van een van de machtigste triaden.

De levens van Joe en Eddie hadden misschien niet met elkaar in de war hoeven raken na een met veel drank gevulde nacht in een hotelbar. Maar dan had niet die verwisseling moeten plaatsvinden van hun koffertjes…

Klik op de onderstaande afbeelding om het tweede deel te lezen.

Coolwave – deel 2

 

Wil je liever eerst beginnen met het eerste deel, klik dan op de onderstaande afbeelding.

Coolwave – deel 1

 

Filmrecensie ‘ Red Cliff”

Een film kijken op een commerciële zender is door de enorme bakken reclame die over je uit worden gestort (om de 20 minuten 8 minuten reclame) nogal een beproeving, maar bij deze filmklassieker ‘Red Cliff’ van regisseur John Woo had ik het er nog net voor over.

‘Red Cliff’ is een epische film over een oorlog in historisch China, met imposante massascènes, opwindende en onderhoudende gevechten (natuurlijk met de nodige martial arts-staaltjes, die doen denken aan Crouching Tiger Hidden Dragon) en een meeslepend verhaal. De beelden zijn soms prachtig en je wordt echt ondergedompeld in het exotische Chinese wereldje. De hoofdpersonen zijn misschien wat bordkarton (met alle stoere mannen, die broedend in de verte staren, en hun frele bleke vrouwen, het altijd wat gekke oostaziatische schoonheidsideaal), maar dat doet nauwelijks af aan het kijkplezier. Bijzonder is ook de ruime aandacht die er is voor de hogere kunst van oorlogsstrategie, waar een opeens draaiend windje een wereld van verschil kan maken. De film lijkt hierdoor soms bijna op een instructiefilm bij Sun Tsu’s The Art of War.

Concluderend: een filmklassieker die je zeker een keer moet hebben gezien!

Filmrecensie ‘Drive’

Deze film kon de goedkeuring van de filcritici wel wegdragen en eindigde op veel jaarlijstjes van 2011 (alweer 2 jaar gelegen) steevast in de top. Is dat terecht? Nou, nee, wat mij betreft. Alhoewel de film zeker haar sterke kanten heeft. ‘Drive’ weet vooral een mooie sfeer neer te zetten van het LA bij nacht, terwijl we worden rondgereden door de naamloze hoofdpersoon, de chauffeur, gespeeld door Ryan Gosling. Ook prachtig is de bijbehorende soundtrack, jaren 80 syntho-pop, die de film nog meer een heel eigen sfeer geeft. Verder zitten er een paar ijzingwekkende scenes in, en natuurlijk een paar sterke achtervolgingsscenes met auto’s.

Wat de film echter behoorlijk nekt is het wel erg weinig bijzondere verhaaltje, dat er kortweg op neer komt dat Gosling de pech heeft, bij wat een simpele overval lijkt, in een smerig onderwereldcomplotje dreigt te belanden. De ijzeren filmscenario-regels van Bart van Lierde zijn hierbij verre van gevolgd, hetgeen een verhaal oplevert zonder kop of staart en zonder duidelijke afronding. Wat ook niet helpt is dat het erg moeilijk is je te identificeren of begaan te raken met de ijzige en stoïcijnse hoofdpersoon.

Daarom krijgt deze film van mij hoogstens een magere 6,5. Aardig, maar zeker niet geweldig.

Filmrecensie ‘Cloverfield’

Cloverfield is een rampenfilm waarin New York wordt aangevallen door een Godzilla-achtig monster. Tot zover niets nieuws, maar wat deze film zo bijzonder maakt is dat alle filmbeelden zogenaamd zijn gemaakt door een van de hoofdpersonen, Hud, die zijn belevenissen vastlegt met een handy-cam.

Deze vorm werkt verbazingwekkend goed, want op de een of andere manier maakt het de gruwel veel invoelbaarder en echter. En waar je verwacht dat alle schokkerige filmbeelden, gefilmd door een vrijwel continu rondrennende Hud al snel beginnen te irriteren, nee, dat was bij mij helemaal niet het geval.

Veel verhaal heeft de film verder niet: we volgen gewoon Hud als die samen met zijn vrienden in het centrum van New York, dat is veranderd in een grimmige war-zone, hun vege lijf proberen te redden. Maar dat is ook genoeg, want alleen hiermee ontstaat al een indringende film, zeker als ook nog eens blijkt dat de film geen happy end gaat krijgen. Huiveringwekkend… Een aanrader!

 

Filmrecensie ‘Super 8’

Deze film is eigenlijk precies wat je mag verwachten als je J.J. Abrams (Star Trek-films) en Steven Spielberg (E.T.) laat samenwerken. Inderdaad: een SF-film over een buitenaards (of is het nu onderaards?) wezen, dat wordt opgejaagd door het leger, maar helemaal niet zo kwaadaardig is als die volwassenen denken. Maar dat begrijpen natuurlijk alleen de kinderen, die vanzelfsprekend ook de hoofdpersoon zijn in deze film. Om het er nog dikker op te leggen blijkt het wezen zelfs ook nog van die goeiige wijd uiteenstaande ET-ogen te hebben, voordat het aan het einde van film met zijn ruimteschip naar huis terugkeert.

Zo lijkt deze film vooral een ode te zijn aan klassieke SF-film, ET voorop. Maar het is meer dan dat, het is ook een eerbetoon van beide heren aan het prille begin van hun eigen film-carriere, toen ze als kind met een Super-8 camera hun eerste film in elkaar draaiden. Dat is namelijk precies wat Joe, de jonge hoofdpersoon, samen met zijn vrienden aan het doen is.

Het geheel overziend is ‘Super 8’  een onderhoudende, met liefde gemaakte film, die goed in elkaar zit en zeker de moeite waard is, zonder echter memorabel te worden. Daarvoor blijft de film namelijk teveel een herhalingsoefening.

Boekrecensie ‘Een zomer lang’, Truman Capote

Dit boek is een minder bekend werk van Truman Capote, de flamboyante Amerikaanse schrijver die vooral bekend werd door ‘In Cold Blood’ en ‘ Breakfast at Tiffany’s’. Zoals in het naschrift is te lezen, is dit boek een manuscript dat na Capote’s dood is gevonden en waarvan de schrijver waarschijnlijk nooit heeft gewild dat het werd gepubliceerd. Dat is het dan nu alsnog.

Gelukkig maar zou je zeggen, want dit boek laat zien dat Capote’s een fijn pennetje heeft. Hij vertelt op een prachtige manier het verhaal over hoe rijkeluisdochter Grady O’Neill een lange zomer alleen in New York blijft en zich stort in een avontuurtje met Clyde, een Joodse macho-oorlogsveteraan. Sterker nog, ze trouwt op een onbezonnen moment zelfs met hem, ondanks dat ze weet dat ook haar oude trouwe jeugdvriend Peter, een veel verstandiger keuze, verliefd op haar is. Natuurlijk kan dat niet goed gaan…

In dit boek is nog niet eens het verhaal zo bijzonder, als wel de sterke schrijfstijl van Capote. Zoals een pagina waarin hij heel oorspronkelijk en zeer beeldend beschrijft hoe New York gebukt gaat onder een hittegolf.

Hiermee is dit boek zeker de moeite waard. Misschien niet een heus literair meesterwerk als Capote’s bekendste werken, maar het lezen zonder meer waard.

Filmrecensie ‘ Seven psychopaths’

Dit is een heerlijk knotsgekke film die draait om schrijver Colin Farrell die werkt aan het filmscenario dat natuurlijk ‘Seven Psychopaths’ heet. Dat basisgegeven wordt vervolgens heel aardig uitgewerkt doordat gedurende de film steeds weer blijkt dat verzinsel en waarheid door elkaar lopen. Colin wordt namelijk zelf in zijn dagelijkse leven omringd door psychopaten, al duurt het even voor hij daar achter komt.

En zo ontstaat een lekker vlot verhaal, dat wel iets van de branie heeft van bijvoorbeeld ‘Snatch’ met de soms even onderkoelde humor, afgewisseld met hier en daar wat bruut en grafisch geweld. De film wordt op het eind zelfs nog serieus van toon als het serieus vragen opwerpt over de aard en de zin van geweld.

Hiermee was de film zeker het bekijken waard. Een aanrader!

Boekrecensie ‘Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao’ , Junot Diaz

Dit geweldige boek is van alles tegelijk. Allereerst natuurlijk een coming of age-roman over de persoon uit de titel, Oscar ‘ Wao’ De Leon. Een jongen met Dominicaanse wortels, die opgroeit in provinciaal Amerika, als dikzak gebukt gaat onder de pesterijen van leeftijdgenoten en als uber-nerd dol is op science fiction en fantasy en zelf ook schrijver wil worden. Zijn personage is prachtig herkenbaar, dus ook schrijnend, neergezet.

Maar dit boek is meer, namelijk ook een korte geschiedschrijving van de Dominicaanse Republiek zelf, dat tientallen jaren gebukt ging onder de despoot Trujillo (over wie ik eerder las in ‘Het feest van de Bok’  van Vargas Llosa).

Het boek beperkt zich hiernaast niet tot Oscar, maar verhaalt ook over zijn moeder Beli (rusteloos en ambitieus), grootouders (slachtoffers van het regime), zus (Lola, al even ambitieus als haar moeder) en zijn kamergenoot op de universiteit, Yunior, ook al beginnend schrijver. Deze laatste is tevens de belangrijkste verteller van het verhaal, dus misschien eigenlijk Junot Diaz zelf?

Elk van deze verhalen zijn aanstekelijk verteld en meeslepend. De vertelstijl van Junot Diaz is ook nog eens zeer bijzonder. Het knettert en bruist. De tekst is doorspekt met fantasy-associaties (zo wordt ergens gesteld dat de wereld niet meer fantasy-achtig wordt als in de Dominicaanse Republiek, waar Trujillo heerst als een pseudo-Sauron) en zit vol met Spaanstalige uitroepen en gezegden (die gek genoeg toch vaak goed te volgen zijn). Dit maakt dit boek zonder meer een bijzondere leeservaring, hetgeen wordt versterkt omdat Junot Diaz bij vlagen erg grappig is.

Kortom: een superboek dit. Lezen!

 

Filrecensie ‘Shame’

Deze arthouse-film werd door high-brow critici erg gewaardeerd, maar ik vond er, eerlijk gezegd, niet zo heel veel aan. Het verhaal gaat over Brandon (gespeeld door dezelfde Michael Fassbender die vorig jaar nog een memorabele rol als de cyborg David neerzette in Prometheus) die lijdt aan een seksverslaving. Zijn hele leventje wordt vervolgens in de war geschopt als zijn zusje bij hem intrekt. Die is al even getroubleerd, getuige alleen al de sporen van zelfverminking op haar arm. Brandon heeft natuurlijk te maken met de schaamte over zijn seksobsessie en is hierdoor ook volstrekt niet in staat echte relaties aan te gaan. Zijn zusje, die de kost verdient als nachtclubzangeres, begint vervolgens aan te rommelen met nota bene zijn baas, wat de zaken er ook niet beter op maakt.

Al met al vond ik het verhaal echter niet zo heel boeiend. De film leidt hiernaast niet tot een echt duidelijk einde. Dat is natuurlijk erg genuanceerd van regissseur Steve McQueen (want dat gebeurt in het echte leven ook niet), maar of dat de film goed doet? Nee dus…

Eigenlijk het enige memorabele in de film vond ik de oningekorte registratie van een optreden van Sissy, die bijzonder ingehouden een trage, treurige, versie zingt van Sinatra’s ‘New York New York’ en hiermee een hele eigen wrange lading geeft aan de bekende songtekst: ‘King of the hill, top of the heap’ en ‘If I can make it there, I’ll make it anywhere”.