Filmrecensie ‘Silver linings playbook’

In deze film heeft bijna iedere personage wel een psychische stoornis. Hoofdpersoon Pat (gespeeld door dezelfde Bradley Cooper die ik recent ook al zag in The place beyond the pines en The Hangover II) komt net uit een psychiatrische inrichting, waar hij heen was gestuurd nadat hij de geheime minnaar van zijn vrouw bijna dood sloeg. Hij heeft nog steeds last van woedeaanvallen en kan zijn vroegere vrouw, Nikki, maar niet loslaten.

Zijn vader (gespeeld door Robert de Niro) is al even merkwaardig, met zijn neuroses en bijgeloof. En verder is daar dan Tiffany, die haar eenzaamheid na de dood van haar man probeerde te dichten met heel veel wisselende contacten.

Deze personages komen samen in een genuanceerd en liefdevol gemaakt drama, dat draait om de interactie tussen al deze mensen en dit mooi in beeld brengt. Prima film!

Boekrecensie ‘ Waar zijt gij, schildpad’, Jessica Grant

Ik heb me al veel vaker gestoord aan achterflap-teksten (of voorflap-teksten als dat het geval is) van boeken, die erg vaak de plank mis slaan. Maar zo kolossaal als bij dit boek van ene Jessica Grant, neen, zo zout heb ik het nooit gegeten. ‘Moderne zedenschets’, lees ik op de voorkaft, en: ‘flinke portie seks’. Beide komen echter niet in de verste verte in het boek voor! Is dit boek een misdruk of zo? Hoe dan ook, heel merkwaardig.

Gelukkdig is het boek zelf wel goed. Dat komt met name door de vertelstemmen. Hoofdpersonen zijn ten eerste de, hoe zeg ik het vriendelijk, laagbegaafde Audrey. Haar kijk op de wereld is heel bijzonder en vaak aanstekelijk grappig door de gekke associaties, redenaties en denkbeelden. Zoals het meertje achter haar ouders huis, waarvan ze zeker weet dat dat heel diep is en zelfs geen bodem heeft. Als ze dan een keer vuurwerk afsteken boven het meertje mijmert Audrey of de mensen aan de andere kant van het meertje het ook kunnen zien. Leuk aan Audrey is ook haar grote hart en onwankelbare vertrouwen in de mens.

De tweede personage is bizar genoeg haar schildpad, die Audrey laat logeren bij haar buren als zij terug moet reizen naar haar geboortedorp omdat haar vader is overleden (de centrale pun van het boek). Deze schildpad houdt het verhaal bij elkaar en dicht essentiële gaten in je kennis. Grappig is hij ook, bijvoorbeeld doordat zijn enige manier van communiceren is om een blaadje sla uit zijn bek te laten vallen.

In het geheel heeft Grant gewoon een goed een leuk boek geschreven, dat als enige manco heeft dat het wel wat korter had gemogen…

 

Filmrecensie ‘The hangover II’

‘The Hangover’  was een paar jaar geleden een aanstekelijke comedy over drie vrienden die helemaal los gaan in Las Vegas en de dag erna, gezegend met een kolossale kater en geheugenverlies over wat er is gebeurd, de rokende puinhopen weer proberen bijeen te vegen.

Dat de blurp van de vervolgfilm exact dezelfde is, met dat verschil dat plaats van handeling nu Bangkok is, is meteen de belangrijkste zwakte van de film ‘The Hangover II’. Het nieuwe is er namelijk wel af.

Verder is het wel best een aardige film, zonder dat het echt heel bijzonder wordt. Het blijft allemaal iets te vlak wat mij betreft. Het grappigste vond ik dan nog bijna de verzameling met foto’s die opeens opduikt van het ontspoorde feestnachtje en die je ziet bij de aftiteling. Hierin zie je alles wat je van Bangkok mag verwachten (en meer): de nachtclubs en bordelen, she-males, pingpongbalspelletjes, you name it.

Hoe dan ook, in het geheel wat tegenvallend, een zesje…

Filmrecensie ‘The place beyond the pines’

Deze verrassende film begint als een vrij simpel verhaaltje rondom de motorstuntrijder Luke, die op een dag ontdekt dat hij een zoontje heeft bij een vroegere vriendin, Ro. Hij besluit voor hun de kost te willen verdienen en begint met het beroven banken om aan geld te komen.

De film lijkt hier gek genoeg heel veel op Drive. Ook met Ryan Gosling in de hoofdrol, die ook hier een zwijgzame man speelt wiens grote vaardigheid schuilt in het besturen van een voertuig (auto of motor). Verder gaan beide films over het beroven van banken en in beide gevallen loopt het niet goed af.

En daar wordt deze film interessant, want als na 50 minuten Luke wordt doodgeschoten door een politie-agent, lijkt het verhaal al voorbij. Niet dus, want de film begint de belevenissen van die politie-agent te volgen, die niet alleen worstelt met het schuldgevoel over dat hij Luke heeft doodgeschoten, maar ook met het corrupte politie-apparaat (dat laatste treffend in beeld gebracht door Ray Liotta). Hij weet er uiteindelijk redelijk goed uit te komen en legt de basis voor een succesvolle carriere.

Waarna we naadloos op alweer een derde verhaallijn terechtkomen; als vijftien jaar later in een bizar toeval de zoons van Avery en Luke bevriend raken en samen drugs gaan gebruiken. Als ze worden opgepakt door de politie, worden langzaam alle verhaallijntjes weer samengebracht…

‘The place beyond the pines’ is hiermee verrassend en veelzijdig, en ook genuanceerd doordat veel personen in het verhaal worden belicht. En dit levert een meer dan bekijkenswaardige film op!

Filmrecensie ‘127 hours’

Kun je een interessante film maken over een man die 127 uur met zijn arm klem zit onder een rotsblok voor hij zichzelf eindelijk weet te bevrijden? Het antwoord is ‘ja’, want Danny Boyle kreeg het met deze film voor elkaar. Hoe? Door het verhaal over de vrolijke avonturier Aron Ralston (gespeeld door James Franco) zwierig in gang te zetten, bijvoorbeeld. Met een passant prachtige beelden van de canyons in Utah. En door vervolgens heel dicht op Aron te zitten als die in een noodlottig toeval beklemd raakt achter het rotsblok. Alle bekende stijlmiddelen van Boyle (versnelde beelden, gekke camerapunten, splitscreens) worden ingezet om het interessant te houden. Want dat blijft het, als je meeleeft met Aron’s beproeving. Zijn pogingen om los te komen, worden afgewisseld met warrige droombeelden en herinneringen.

Tot we op het beruchte moment komen dat hij met een iel mesje zijn eigen onderarm moet afsnijden om zichzelf te bevrijden. Deze scene was heel heftig en vond ik echt bijna te gruwelijk om te bekijken. En zo weet Aron zijn vege lijf dus te redden en ondanks het feit dat ook de afloop van de film natuurlijk niet als een verrassing kwam, is die toch bevredigend. Conclusie: een goede film, zeer de moeite waard!

Filrecensie ‘The Impossible’

Deze film gaat over wat de tsunami heeft aangericht op Phuket, Thailand (waar ik ook een paar jaar geleden ben geweest). De film volgt hierbij de familie Bennett, die er op vakantie is in een beachresort. Allereerst, als de zorgeloze zonvakantie opeens verandert in een gruwelijk rampgebied, volgen we de moeder Maria en haar oudste zoon Lucas. Zonder de vloedgolf zelf heel lang in beeld te brengen, wordt hun doodsstrijd indringend in beeld gebracht.

De tweede verhaallijn betreft de vader en diens twee jongere zoons (de laatste twee zijn wonderlijk genoeg helemaal gespaard gebleven). Hij gaat op zoek naar zijn vrouw en naar Lucas en wat volgt is een wanhopige zoektocht in het in een chaos veranderde Phuket. Het moment dat ze elkaar dan uiteindelijk terugvinden, is echt een emotioneel moment, waar je het met moeite droog houdt. Zo komt het dan toch allemaal ergens nog goed, wat aanvankelijk bijna onmogelijk leek…

Kortom: een indringende en zeer emotioneel geladen film. Heel bijzonder. En met prachtige rollen van Ewan McGregor, Naomi Watts en Tom Holland (Lucas). Kijken!

Boekrecensie ‘ De eenzaamheid van de priemgetallen’, Paolo Giordano

Dit boek beschrijft de moeizame levensgeschiedenis van Mattia en Alice. Beide gaan gebukt onder het verleden: Mattia omdat hij ooit zijn debiele tweelingzusje Michela in de steek liet, Alice omdat ze bij een skivakantie gehandicapt raakte en kampt met anorexia. Mattia en Alice vinden elkaar in hun eenzaamheid, maar slagen er toch niet in om echt bij elkaar te komen: ze zijn onverenigbaar als de priemgetallen waar de boektitel naar verwijst.

Paolo Giordano bewijst met dit boek dat hij trefzeker de zieleroerselen van getroubleerde jongelingen onder woorden kan brengen. Dat is knap gedaan, alhoewel ik wel vond dat Giordano wel twee hele sneue karakters als hoofdpersoon heeft gekozen: de onbeholpenheid waarmee zij telkens weer in ongemakkelijke situaties terechtkomen is wel heel schrijnend. Verder vond ik het abrupte einde waarbij erg veel te raden overblijft ergens wel een beetje jammer.

Maar toch al met al een mooi boek dit. Lezen, of anders: de film kijken! Dat laatste is alleen al de moeite waard door de prachtige filmmuziek van stemkunstenaar en alleskunner van Mike Patton (in een vroeger leven zanger van Faith no More).

Recensie ‘Game of Thrones’ seizoen 3, eerste helft

Game of Thrones is vanaf seizoen 1 al een serie om je vingers bij af te likken: het is niet alleen goed: het is bril-fucking-jant! En seizoen 3, waarvan ik de eerste 5 episodes heb gezien, dendert onverminderd hard door.

Wat mij betreft is er eigenlijk maar een minder aspect aan GoT. Dat is de soms wel erg rauwe en brute sfeer van de serie: de fantasiewereld waarin de serie speelt, is niet alleen middeleeuws op militair vlak (zwaarden, pijlen en bogen, etc) maar verkeert qua beschavingsniveau ook in de donkere Middeleeuwen. Dat vind ik soms wel erg bar.

(Hetzelfde manco kleefde overigens een beetje aan de Lord of the Rings films van Peter Jackson: die slaagde er -als horror-regisseur- beter in het verbeelden van het afschrikwekkende, bijvoorbeeld de Orcs of de Ringwraiths, dan het mooie, bijvoorbeeld Rivendel of Lothlorien).

Maar gelukkig zijn er voor de rest bij Game of Thrones alleen maar pluspunten. De enorme vaart van het ingenieuze verhaal bijvoorbeeld, waar je echt door meegesleept wordt en dat blijft verrassen. Bijvoorbeeld de wijze waarop Daenerys Targaryen het leger met ‘Unsullied’  wint in Astopor.

Ook het feit dat de intelligentie van de kijker nu eens een keer niet onderschat wordt en je gewoon misschien wel twintig verhaallijnen en een dubbel aantal personages voor je kiezen krijgt, vind ik erg sterk. En tenslotte de manier waarop vrijwel elk personage een boeiende persoonlijke ontwikkeling doormaakt, is erg goed gedaan.

Wat bijdraagt aan de kracht van de vertelling is ook dat je weet dat schrijver George R.R. Martin niemand spaart. Al sinds seizoen 1, waarin de belangrijkste hoofdpersoon, Eddard Stark, bruut wordt onthoofd, weet je dat zelfs de belangrijkste helden van dit epos niet veilig zijn. Dit maakt alle verwikkelingen extra spannend.

Kortom: een geweldige serie die nog wel zeker een handvol seizoenen zal voortduren. Laat maar komen, zou ik zeggen!

 

Filmrecensie ‘Let me in’

Deze film, een remake van een Zweeds origineel, zou volgens diverse sites de moeite waard zijn, bijvoorbeeld omdat de regie in handen was van Matt Reeves, die ook Cloverfield regisseerde.

De blurp van de film is dat het jongetje Owen, die wordt gepest op school, bevriend raakt met een meisje. Dit meisje blijkt een vampier te zijn. Toch ontstaat er iets van een prille liefde, en helpt ze hem zelfs korte metten te maken met de pesters. Die kalverliefde is echter niet bepaald geloofwaardig: hiervoor is Owen nog veel te veel een jochie en is de interactie tussen beide te weinig bijzonder. Hiermee is dit centrale plotje weinig boeiend en moet de horror de film redden. Die is echter dan weer zo over de top en deed bij mij zo gemaakt aan, dat die eerder op de lachspieren werkte dan iets anders.

Hiermee is deze film een misbaksel naar mijn idee. Alhoewel, een aardige scene zit er nog wel in: dat is als twee mannen in gevecht raken in een auto die van je weg raakt en in een ravijn valt. Door het camerapunt in de auto is deze scene adembenemend. Maar goed, deze 2 minuutjes maken een film van bijna 2 uur natuurlijk niet goed…

Boekrecensie ‘Clausewitz’, Joost de Vries

‘Clausewitz’  is het debuut van Joost de Vries, en ik moet zeggen: ik heb me er prima mee vermaakt. Het verhaal gaat over Tim Modderman, die wil promoveren op het werk van de schrijver Ferdynand LeFebvre. Natuurlijk een fictief personage, waarmee De Vries iets soortgelijks doet als bijvoorbeeld Michael Chabon in zijn ‘The Yiddish Policemen Union’: een verhaal vertellen dat speelt in de huidige tijd, maar dan wel met enkele fictieve elementen erin, waarmee een soort parallelle werkelijkheid wordt geschapen. Bij Chabon was dat een Joodse kolonie in Alaska, bij De Vries is het dus een fictieve schrijver inclusief zijn entourage van schrijvers, politici en kunstenaars. Bij De Vries zijn in deze fictieve personages duidelijk verbanden te leggen met echte personen, zoals Mulisch, Van Mierlo, en dergelijke, maar nergens wordt het erg specifiek.

Tijdens zijn zoektocht verzandt Tim steeds meer in het moeras van LeFebvre’s schimmige verleden, als steeds meer lijkt dat de schrijver nooit bestaan heeft, maar alleen een pseudoniem is waar andere schrijvers hun werk onder publiceerden: diens levensgeschiedenis is dus geheel verzonnen. Zo gaat het boek dus over de dunne scheidslijn tussen verzinsel en waarheid en het gemak waarmee fabels ontstaan. Dit blijkt wel uit het feit dat in het einde aan het boek zelfs  Tim bijdraagt aan die mystificering van LeFebvre.

Bijzonder is verder dat Tim dan wel de hoofdpersoon is, maar dat de schrijver, Joost, nooit ver weg is, die is namelijk een goede vriend en studiegenoot. Een opvallende gelijkenis met het verhaal ‘Pontus’ van Job Breemer ter Stege, ook al een Nederlandse debutant, alhoewel aanzienlijk minder veelbelovend dan Joost de Vries.

De Vries is namelijk een erudiete vertellen die strooit met verwijzingen naar de grote wereldliteratuur. Het boek staat vol met kleine vaak erg interessante nevenverhaaltjes en bevat veel originele observaties, mooie metaforen en kostelijke gedachtenexperimenten. Zoals de zoektocht naar een metafoor, waarbij ‘metafoor’ de metafoor is. Die wordt gevonden met de zinsnede “De schaduw camoufleert haar gezicht niet, maar legt er een nieuwe laag van betekenis op, als een metafoor.” En later in het boek trakteert De Vries ons op een andere vondst: “Ik voel me als een afgekeurd bruistablet, over datum, zo een dat je in het water laat vallen en dat dan veel te langzaam en fragmentarisch oplost, waardoor er klontjes aan de oppervlakte komen drijven …. (En zo voel ik me nog het meest: als een metafoor die niet tot zijn recht wilde komen).”

Concludeert: een vermakelijk en bij vlagen intrigerend boek, leuk!