Recensies films september/oktober 2013

Even een paar korte recensies van de belangrijkste films die ik deze maanden gezien heb, gerangschikt van goed naar slecht:

The Great Gatsby: Hernieuwde samenwerking tussen Baz Luhrmann en Leonardo diCaprio leidt tot een film met prachtige beelden, een mooie ode aan de roaring twenties en ook nog eens gewoon een erg goed en krachtig verhaal. Op alle fronten een toppertje, ook door de hoofdrollen van Leo en Carey Mulligan (de laatste zit volgens mij in elke recente film die ertoe doet).

Hugo: Liefdevol gemaakte film die uiteindelijk vooral een ode blijkt te zijn aan de allervroegste film-pioniers. Meeslepend verhaal, mooie beelden, goeie acteurs. Toppertje dus!

Elysium: SF-vehikel van Matt Damon dat op de een of andere manier veel meer aansprak dan het redelijke soortgelijke SF-project Oblivion, met Tom Cruise (zie hieronder). Pakkend verhaal, heel aardig plot, mooi vormgegeven. Prima rollen van Matt en Jodie Foster ook.

Man of Steel: Je kon erop wachten: na de succesvolle ‘herstarts’ van franchises als Batman, Spider Man en zelfs James Bond, is ook Superman maar weer eens van stal gehaald. En we beginnen dus weer vanaf het begin, om te zien hoe Clark ‘Kal-El’ Kent vanaf Krypton ook alweer op aarde belandde. Dat alles leidt tot een redelijk genietbare film met de focus op de actie. De climax speelt zich af in het Newyork-achtige Metropolis en natuurlijk moeten bosjes met wolkenkrabbers sneuvelen. De epische eindstrijd tussen Superman en General Zod doet denken aan het gevecht tussen Neo en Agent Smith in The Matrix 3 of zelfs de veldslagen in Dragonball Z. Redelijk genietbaar, maar dat maakt niet goed dat de film voor de rest nogal clichematig aandoet. Ook het totale gebrek aan humor is een minpunt. Maar al met al kan dit best eens een opmaat zijn voor nog een serie Superman-films.

World War Z: Origineel is deze film niet: de zombie-apocalyps is identiek aan die in The Walking Dead, al zijn de zombies in deze film een stuk vlugger en agressiever. Het plotje is ook weinig bijzonder en Brad Pitt alleen kan deze film niet overeind houden. Matig dus, op de erg sterke soundtrack-bijdrage van Matthew Bellamy (Muse) na natuurlijk!

Oblivion: SF-vehikel van Tom Cruise dat me op de een of andere manier weinig kon boeien. Te geforceerd verhaaltje, te richtingloos plotje, ik vond er weinig aan.

The World’s End: Gek genoeg kreeg deze nieuwe film van Simon Pegg best goede recensies. Ik vond het echter maar een slappe poging het succes van Shaun of the Dead te evenaren. Waren het in deze film zombies, in The World’s End zijn het buitenaardse wezens. Aan Simon Pegg en zijn oude groepje  drinkebroeders de taak hier iets aan te doen, terwijl ze met de ‘epische’ kroegentocht bezig zijn die ze in hun jeugd nooit konden afronden. Het plot wordt al snel belachelijk, maar echt vervelend is dat het nergens echt grappig wordt. Een miskleun dus, wat mij betreft…

The Lone Ranger: Een wel heel opzichtige poging om na Pirates of the Caribbean een nieuwe franchise op te starten, die wellicht nog kan uitgroeien tot een nieuwe attractie in Disney World. Zelfs Johnny Depp is weer van stal gehaald, nu als indiaan Tonto, maar zijn maniertjes doen belegen aan en lijken teveel op die van Jack Sparrow. Verder is de film nogal een onsamenhangend zootje, met redelijk serieuze scenes en ronduit kluchtige toestanden. De kleurloze acteur die The Lone Ranger speelt, doet ook weinig goeds. Een draak van een film dus, waarvan je hoopt dat het zo ontzettend flopt dat de franchise wordt gestaakt.

Recensie ‘Breaking Bad’, seizoen 5 deel 2

Dat de serie ‘Breaking Bad’ een groeibriljantje is, heb ik eerder vermeld. En met deze laatste worp van acht afleveringen haalt inderdaad een duizelingwekkend hoog niveau, bewijst ook een score van 99 op IMDB.

De serie is ten eerste zo goed door de soms briljante wijze waarop het is vormgegeven, bijvoorbeeld door de prachtige camera-beelden en gekke perspectieven. Ook sterk zijn de soms vervreemdende introductiefilmpjes, die je aanvankelijk niet kan plaatsen en pas veel later op hun plaats vallen. Zo was er al eerder de scene van een verkoolde teddybeer die in Walter’s zwembad dreef. In de laatste episodes gebeurt iets soortgelijks met een scene waarin Walter voor even terugkeert in diens volledige lege en gevandaliseerde huis.

Maar de serie is vooral zo goed door het dwingende verhaal: hoe Walter White van enigszins sukkelige scheikundeleraar transformeert in een kwaadaardige drugsbaas. In dit tweede deel van seizoen 5 komt zwager en DEA-agent Hank achter zijn ware aard, waarmee Walter in zijn wanhopige strijd om een slechte afloop te voorkomen, zich pas ten volste ontpopt als nietsontziend ‘monster’. Niet alleen Hank en kompaan uit het eerste uur Jesse moeten hiervoor wijken, maar ten slotte ook zijn eigen gezin. Dit alles komt ten slotte samen in een einde dat, wat mij betreft, op alle vlakken bevredigend is, en dat vind ik heel knap.

Kortom: een fantastisch eind van een geweldige serie!

 

 

Boekrecensie ‘Rollenspel’, Pierre Lemaitre

Deze bijzondere thriller lijkt vooral een bittere aanklacht van de schrijver te zijn tegen het kapitalistische systeem, met zijn scherpe scheiding tussen de kleine groep winnaars (de topmanagers van de grote concerns met hun moddervette salarissen) en de vele verliezers, bijvoorbeeld de grote schare mensen die mede als gevolg van de crisis hun baan zijn verloren.

Lemaitre schetst wel een heel grimmig beeld van het lot van die losers, als hij verhaalt over Alain Delambre, late vijftiger en al vier jaar werkloos. Die beschouwt zijn leven (getekend aan een te hoge hypotheek, een deplorabele financiele situatie, gedwongen losse baantjes ver onder zijn niveau aan te nemen) als dermate grauw en uitzichtloos, dat hij tot wel hele extreme daden komt…

Hierbij speelt een rol dat Delambre in een wel heel gekke situatie komt, als een groot bedrijf schijnbaar haar nieuwe medewerker wil kiezen middels een bizar rollenspel, waarin alle kandidaten zogenaamd slachtoffer worden van een gijzeling. En die situatie loopt al heel snel volledig uit de hand…

Een zeer bijzondere thriller dus, zoals gezegd. En met een onderliggende boodschap die er eveneens niet om liegt. Iets te zwartgallig en ongenuanceerd, als het aan mij ligt, maar zeker stemmmend tot nadenken en -helaas- maar al te actueel!

Boekrecensie ‘The Cat’s Table’, Michael Ondaatje

Michael Ondaatje is vooral bekend van zijn boek ‘The English Patient’, en hierdoor geprezen als een groot schrijver in de wereldliteratuur. Dit boek is een van zijn laatste en is sterk autobiografisch. Ondaatje gaat terug naar zijn kindertijd, als hij als kind een reis per schip maakt van Colombo (Sri Lanka) naar Londen.

En zo komen we terecht in een verhaal dat zich concentreert rond de belevenissen van een 11-jarige jongen. Zijn vriendschap met twee leeftijdgenoten, de bijzondere verhalen van zijn tafelgenoten (The Cat’s Table verwijst naar de naam van de tafel in het restaurant van het schip met het minste aanzien, de plek dus voor de verschoppelingen en excentriekelingen), en zijn belevenissen.

Op zich beschrijft Ondaatje dit allemaal treffend, maar wel dringt zich steeds meer de vraag op waarom Ondaatje eigenlijk dit verhaal wil vertellen. Want heel bijzonder wil het toch niet worden… Ondanks het feit dat Ondaatje zijn verslag van de bootreis afwisselt met overpeinzingen en ervaringen van de volwassen Michael, ontstijgt het toch allemaal niet het niveau van de onschuldige avonturen van een opgroeiend kind.

Dit zorgde ervoor dat ik toch niet echt geboeid bleef. Hiermee vond ik dit zeker geen briljant boek. Goed geschreven, dat zeker, maar met een materie die gewoon te oninteressant is. Jammer…

Recensie ‘Dexter’, seizoen 8

Wederom heb ik weer met veel plezier een seizoen Dexter gekeken. Met dit seizoen 8 is de geweldige serie tot een mooie afronding gekomen, en dat is, zoals ik al eerder betoogde, ook passend.

Ondanks dat het basisgegevens van Dexter wat sleets raakt (blood spatter analyst is zelf serial killer), blijft de serie boeien. Zo worden er nieuwe interessante personages geintroduceerd, zoals Dr. Vogel, haar getroubleerde zoon en de jonge Zach Hamilton, die graag het vak wil leren van Dexter. Zelfs Hannah McKay komt terug.

Ook vaste personages blijven overigens boeien. Dexter’s veelgeplaagde zus Deb natuurlijk voorop, want die worstelt met haar beslissing LaGuerta te doden en heeft haar baan bij de politie opgezegd. Maar ook rond Dexter’s collega Vince ontvouwt zich bijvoorbeeld een plotje….

Allemaal erg vermakelijk dus…. En dan moest de serie nog tot een einde worden gebracht. En dat einde heeft de gemoederen in de Dexter-fora toch wel wat verhit. Ik vond het einde van de serie (zonder al te veel spoiler alerts te geven) wreed, maar voor Dexter ook terecht. Alleen de laatste scene, die waarin we in een houthakkerskamp belanden, die had voor mij niet gehoeven. Ach, wat maakt het ook uit, Dexter is in stijl afgesloten met een puik achtste seizoen. Toch jammer dat het afgelopen is!