Recensie ‘The IT Crowd’, seizoen 2-4

Deze Britse comedy-serie blijft ook na het sterke eerste seizoen erg geestig. De serie draait om Roy, Moss en Jen die gedrieën de IT-afdeling van Reynholm Company vormen. In alle 18 episodes van deze drie seizoenen weten ze steeds weer in gênante en idiote situaties terecht te komen. En hierbij zijn zij niet de enige die zo gek zijn als een deur, hun omgeving is dat ook. Dit leidt tot een serie vol met die kenmerkende absurde surrealistische Britse humor. Heerlijke serie!

Flimrecensie Juli – Augustus 2014

635844542772069198-1851382491_Movies_PageGraphic

Rush | De IMDB Top 250 AT is een goed middel om te bepalen welke film je zeker nog eens moet zien. Van de meest recente films heeft niet alleen (volledig terecht overigens) The Grand Budapest Hotel deze lijst gehaald, maar ook de film Rush uit 2013. En eveens terecht, blijkt nu ik de film heb gezien: dit is een werkelijk kostelijke bio-pic over de tweestrijd tussen Formule 1-coureurs Nikki Lauda en James Hunt. Prachtig verteld, meeslepend verhaal en mooie rollen van Daniel Bruehl (Goodbye Lenin) en Chris Hemsworth (Thor). Toppertje!

Noah | Het verfilmen van een bijbelverhaal lijkt me een bijna onmogelijke klus, omdat het al snel een heel brave en saaie vertoning wordt om toch vooral niemand tegen de schenen te schoppen. In deze valkuil trapt regisseur Aronofsky (van o.m. Black Swan) echter niet. Sterker nog; ik denk dat hij er zo’n beetje het beste van maakt. Op zijn beste momenten weet Noah  (natuurlijk het verhaal over Noach en de ark) te imponeren en te sprankelen; met mooie beelden, gedurfde montages en grimmige actiescènes. Het verhaal doet soms ronduit fantasy-esque aan, zoals bij het in beeld brengen van de Wachters (een soort Ents, maar dan van steen). En ook het verzamelen van al die dieren op één schip is eigenlijk zo surreëel dat het prima past in een fantasy-setting. Al met al leidt dit tot een op zich prima genietbare film. De mooie rollen van Ray Winstone als kwaadaardige Kain-nazaat en Russell Crowe in de titelrol zijn het bekijken ook zeker waard. Maar het plot heeft toch echt wel wat zwaktes en de wel erg over-acterende Emma Watson (Hermione uit Harry Potter) begon mij op een gegeven moment ronduit te irriteren. Daarom hooguit een mager zeventje, waarbij ik dan weer wel de moedige en redelijk geslaagde poging van Aronosky om dit schier onmogelijke verhaal te verfilmen kan waarderen.

Monsieur Lhazar | Ingetogen en genuanceerde film over een Algerijnse vluchteling die in Montreal (Canada) als docent op een lagere school aan de slag gaat. Niet alleen hij heeft enkele demonen te overwinnen (zijn familie is vermoord in Algiers), maar zijn leerlingen ook (de vorige juf heeft namelijk zelfmoord gepleegd). Mooi gefilmde speelfilm, met prima acteurs ook nog eens.

The Monuments Men | Deze film heeft op het eerste oog alles in zich om een topper te zijn, bijvoorbeeld door de top-cast met Matt Damon, George Clooney, John Goodman, Cate Blanchett en zelfs good old Bill Murray. En bijvoorbeeld door de ambitieuze plot die draait rondom een groep Amerikanen die aan het einde van WOII Europa in worden gestuurd om geroofde kunstschatten te redden. Alhoewel onderhoudend wordt het echter nooit heel bijzonder. Misschien wel door het slappe spanningsloze plot, want eigenlijk is de film niets meer dan een verslag hoe de Monuments Men min of meer slagen in hun missie. Niet meer dus dan een redelijke film…

Rio 2 | Ik heb Rio 1 gemist, maar kon meteen het verhaaltje oppakken over de zeldzame blauwe macaw-vogel Blu. Hij is inmiddels gesettled in Rio met vrouw Jewel en koters, maar het Amazonewoud lonkt als daar mogelijk nog meer soortgenoten blijken te wonen. Het plot is aardig opgezet maar kleurt wel heel netjes tussen de lijntjes. Zo is Blu een precies dezelfde soort stuntelige ‘held’ als bijvoorbeeld Po in Kung Fu Panda en is er natuurlijk ook hier weer een over de top schmierende slechterik (in dit geval een kaketoe met veel gevoel voor drama). De animaties maken echter veel goed en dit maakt deze film toch goed genietbaar, zonder overigens een topper in het genre te worden.

21 Jump Street | Deze buddy-comedy heeft ruwweg dezelfde blurb als de gelijknamige jaren 80 serie: agenten gaan undercover op een school om een drugsbende op te rollen. De film blijkt al snel prima in elkaar te zitten en ook voldoende humor te bevatten om de aandacht vast te houden. De plot is mooi rond, Jonah Hill speelt een erg goede rol en zelfs Johnny Depp (de ster van de oerserie) komt nog even langs. Gewoon een prima komedie!

Behind the Candelabra | Deze film gaat over Liberace, de buitenissige ster-pianist die bekend stond om zijn uitzinnige kitscherige performance. Hoofdpersoon is echter de jonge Scott (gespeeld door Matt Damon), die een relatie krijgt met de veel oudere Liberace (knappe rol van Michael Douglas). Wat volgt is een redelijk rechtlijnig verslag van de ups en downs in die relatie. Wat ik hier node miste was een goed en dwingend plot, volgens de basisregels voor een goed filmscript. Waar is het beginincident, waar is het conflict? Waar is de blinde vlek? En waar is de climax in het verhaal? Inderdaad, die zijn er allemaal niet. En dat maakt deze film, die op zijn best een liefdevolle ode is aan Liberace (die uiteindelijk zou sterven aan Aids), toch geen groot succes.

Pompeii | Combineer de bekende actiescènes uit Gladiator met de al even bekende vulkaanuitbarsting ‘die je wist dat zou komen’, en je krijgt deze film. Actie krijg je dus voldoende voorgeschoteld, net als een indrukwekkende bak met special effects rondom de verwoesting van Pompeii. Een gedragen plot dat de meest voor de hand liggende clichés overstijgt is echter niet aanwezig. En daarom is deze film, ondanks prima acteurs als Kiefer Sutherland (Jack Bauer uit 24), Carrie-Ann Moss (Trinity uit The Matrix) en Kit Harrington (Jon Snow uit Game of Thrones) uiteindelijk toch nauwelijks de moeite van het kijken waard…

Transcendence | Deze sf-film blijkt al snel niet te mikken op de filmkijker die gaat voor actie, maar juist op kijkers die gaan voor een prikkelend intelligent verhaal. En dat lukt aanvankelijk nog aardig, als Johnny Depp (nu eens een keer niet vanouds schmierend als Jack Sparrow, Willy Wonka of Tonto) als dodelijk zieke wetenschapper nog net voor zijn dood zijn hele ‘zelf’ uploadt in een superkrachtige computer. Dit op boeiende idee (Kan je op die manier ‘onsterfelijk worden? Kan een artificiële intelligentie ooit zelfbewust zijn en zelfs de mensheid overvleugelen?) wordt echter al snel kapot gemaakt door een ridicuul verhaaltje dat echt te slecht is om na te vertellen. En zo gaat deze film helaas volledig ten onder in zijn eigen pretenties. Jammer!

Anchorman 2 | Na het zien van zo’n beetje de helft van deze film, had ik het wel zo’n beetje gehad. Wat een flauwe, platte humor, wat een stom verhaaltje en wat een irritante hoofdrolspeler (Will Ferrell). Nee, ik vond hier helemaal niets aan. Het bizarre is dat het nog een sequel is ook. Nou, ik laat deel 1 graag aan me voorbij gaan! Wat een flop!

Boekrecensie Bekraste zielen, R.J. Ellory

De vorige recensie deed me ineens beseffen dat ik nog helemaal niet mijn eerdere recensie had geplaatst over het eerste boek van R.J. Ellory dat ik heb gelezen! Hierbij alsnog!

Dit boek gaat over een moordpartij (‘killing spree’) die zich afspeelt in de VS in de jaren ‘60 van de vorige eeuw. Hoofdpersonen zijn de twee halfbroers Clarence (Clay) en Elliot (Digger). Ze lijken onder een kwaad gesternte geboren, want al jong belanden ze in barre jeugdinstellingen en -gevangenissen, die hen voor het leven vormt. Het plot wordt op gang gebracht als de gevaarlijke psychopaat Earl Sheridan de beide jongens als gijzelaars ontvoert tijdens zijn uitbraak uit de gevangenis. Er volgt een soort ‘Natural Born Killers’-achtige ‘road trip’, want Earl slaat tijdens de wilde vlucht driftig aan het moorden. De broertjes reageren daar heel anders op: Clay zit vol angst en afschuw, maar Digger is gefascineerd en laat zich steeds meer meeslepen. Tot hij Earl zelf helpt bij een bankoverval, een nare affaire die natuurlijk gruwelijk uit de hand loopt. Earl sterft, maar Digger weet te ontsnappen, zichzelf al snel al even erg misdragend als zijn voorbeeld. Clay intussen vlucht ook, samen met een meisje, maar hij weet niet dat zijn leven in groot gevaar is, want de FBI denkt dat hij de dader is en instrueert iedereen om hem bij de eerste mogelijkheid meteen neer te schieten. Dit leidt tot een spannende apotheose, die Ellory mooi maar ook genadeloos opbouwt.

Ellory blijkt met dit boek een uitstekende schrijver te zijn, die al die menselijke drama’s in dit boek prachtig weet bloot te leggen en diep doordringt in de psyche van zijn personages, ook in de soms inktzwarte gedachtenwereld van Digger. Niet vanuit het perspectief van één hoofdpersoon, maar als ‘alwetende verteller’. Dat perspectief is op zich prima, alhoewel Ellory zichzelf soms wel een beetje vergaloppeert in welk erg veel details over alle personages die hij laat terugkomen in zijn boek. Maar al met al is dit een uitstekende roman, die het predicaat ‘literaire thriller’ zeker waard is. Lezen!

Recensie ‘Een stil geloof in engelen’, R.J. Ellory

Met het boek ‘Bekraste zielen‘ heeft Ellory voor mij al bewezen dat hij een thriller-schrijver is met een waarlijk ‘literaire’ vertelstem, en dit blijkt ook duidelijk bij dit boek. Deze constatering doet vermoeden dat dit een heel positieve recensie wordt, maar helaas zal dat toch niet helemaal gebeuren…

Dat komt met name omdat ik me bij tijd en wijlen wel wat begon te storen aan Ellory’s vertelstijl in dit boek. Die kan namelijk ook nogal lang van stof zijn, waarin Ellory vervalt in soms wel heel vergezochte metaforen of zelfs totaal onnavolgbare passages. Allemaal op het eerste oog heel poëtisch, maar dan wel op de verkeerde manier poëtisch, want zijn verhaal doet dan hetzelfde bij dat soort gedichten met een inhoud die als een tang op een varken lijkt te slaan, oftewel: voor mij in ieder geval vrij onbegrijpelijk is. Dit soort passages sloegen bij mij kortom dus eigenlijk helemaal dood en natuurlijk draagt dit niet bij tot het leesplezier.

Wat het boek dan had kunnen redden, was een waarlijk boeiend plot. Nu draait het hele verhaal rondom Joseph Vaughn, die als jongen opgroeit in een klein plattelandsdorpje waarin een seriemoordenaar actief is die jonge meisjes op gruwelijke wijze vermoordt. Joseph is begaan met hun lot en gaat op zoek naar die seriemoordenaar, iets waar hij -in een extreem uitgerekte who-dunnit– maar liefst een kwart eeuw over doet. Door die lange doorlooptijden zakt de spanning in het verhaal toch een beetje in, en dan hou je alleen nog het levensverhaal over van Joseph, die nogal veel ongeluk tegenkomt in zijn leven (ouders en vriendinnen die hem ontvallen, een onterechte gevangenisstraf, you name it).

Op zich misschien niet helemaal oninteressant, maar dat deel van het boek duurde mij toch allemaal eigenlijk iets te lang. Em alhoewel de uiteindelijke confrontatie met de seriemoordenaar ‘die je wist dat zou komen’ wel wat goed maakt, is al met al toch sprake van een niet helemaal geslaagd boek. Te literair en te langdradig…

 

Recensie ‘Vikings’, seizoen 2

De tv-serie ‘Vikings’ van The History Channel is een –wat mij betreft- ongedacht groot succes. Was seizoen 1 al heel aardig, het tweede seizoen is volgens mij nog veel beter. Dat komt met name door de dwingende verhaallijn en de boeiende personages. We volgen in de serie de opkomst van Ragnar Lothbrok als Vikingleider en in seizoen 2 is hij inmiddels Jarl (graaf). Hij bouwt de rooftochten richting Engeland uit en krijgt daar te maken met een nieuwe tegenstander: koning Ecbert van Wessex. Op het thuisfront krijgt hij het hiernaast te stellen met de opstandige Jarl Borg en de moeilijke koning Horik, onder wie hij moet dienen.

Dit zorgt voor veel gebeurtenissen, waarbij met name de ontwikkeling van de karakters zonder meer boeiend is. Noem bijvoorbeeld Lagerta, de ex-vrouw van Ragnar, die een nieuw leven opbouwt voor zichzelf, de voormalige monnik Athelstan die jaren onder de Vikings heeft geleefd en verscheurd is tussen twee werelden en de excentrieke meester-scheepsbouwer Floki, die zich van Ragnar lijkt af te keren. Het leidt tot een serie van een zeer hoog niveau die ‘Game of Thrones’ naar de kroon steekt en de ronkende 8,6 op IMDB meer dan waard is.

Kijken!