Boekrecensie ‘Story’, Robert McKee

Ik heb inmiddels een flinke serie schrijfboeken gelezen, maar dit is toch wel voorlopig de beste. Alhoewel het boek zich primair richt op schrijvers van filmscenario’s (in die zin lijkt het heel erg op Bart van Lierde’s schrijfboek) is het voor alle schrijvers zeer bruikbaar.

Wat knap is dat McKee over het brede onderwerp van het opzetten van een verhaal, toch hele concrete en bruikbare uitspraken weet te doen. Zo is hij onverbiddelijk over scenes: als deze niet leiden tot een ‘ value-change’ (bijvoorbeeld in het spectrum liefde/haat), dan moet je ze schrappen, want dan voegen ze niets toe aan het grote verhaal. En zo heeft hij nog tal van scherpe observaties over de ambacht van het bouwen van een verhaal, bij McKee altijd kortaf ‘verhaal’ overigens. Om steeds weer terug te komen op zijn centrale boodschap: verhaal is een metafoor voor het leven. Dit betekent dat verhaal altijd ingebed moet zijn in het echte leven, maar wel veel gestructureerder, kernachtiger, slanker, puntiger en gefocuster is dan het echte leven ooit zal zijn. Een belangrijke boodschap!

Hiermee is dit een zeer boeiend boek en ook een boek om er zo nu en dan nog eens bij te pakken. Een must ook zeker voor alle scenario-schrijvers!

Boekrecensie ‘Waanzin in de wereldliteratuur’, Pieter Steinz

Van de intussen helaas doodzieke Pieter Steinz (ALS) heb ik diverse kostelijke boeken gelezen over de literatuur. Het meest imposant is natuurlijk zijn boek dat een ambitieus overzicht over de wereldliteratuur wil geven.

Dit boekje is dan een leuk tussendoortje, met tal van observaties over hoe allerlei types waanzin (die stuk voor stuk wel ergens in de DSM IV zullen voorkomen) rijkelijk voorkomen in de wereldliteratuur. Steinz geeft tal van voorbeelden en leuke dwarsverbandjes. Aan het einde van zijn boekje constateert hij zelfs dat ‘waanzin’ bijna een standaard-ingredient is in de literatuur, want net als de vraag ‘Heb je ooit een normaal mens ontmoet?’ (Nee, iedereen heeft wel iets), kun je dat net zo goed van boeken zeggen: ‘Heb je ooit een normaal boek gelezen?’. Leuk!

Boekrecensie ‘The harder they come’, T.C. Boyle

Van T.C. Boyle had ik eerder het boek ‘De ingewijden’  gelezen en dit boek ligt wel een beetje in dezelfde lijn. Beide boeken hebben namelijk hoofdpersonen die zich in toenemende mate buiten de gevestigde orde en de maatschappij plaatsen.

In dit boek is dat Adam, een nogal getroebleerde jongeman, die zich met paranoïde ideeën over de wereld om zich heen, steeds meer terugtrekt in de bossen, om daar ten slotte te verzanden in een soort Rambo-act. De enige waar hij nog een beetje een band mee heeft is Sara, ook al iemand die zich afkeert van de maatschappij. Maar het boek heeft meer hoofdpersonen; zoals de vader van Adam, Sten, een stevige vent met dito opvattingen. Zo begint het boek met een meeslepend hoofdstuk over hoe Sten, tijdens een vreselijke excursie in Costa Rica, die ze nemen vanaf het cruiseschip waarmee ze de Caribbean rondvaren, in aanvaring komt met opgeschoten knapen die hen willen bestelen en eentje van hen doodt.

Met dit soort en nog veel meer kostelijke scenes dit een zeer boeiend boek, ook door de bijzondere inventieve schrijfstijl van Boyle. Niet makkelijk, door de vele zinnen die soms eindeloos doormeanderen, maar wel erg goed geschreven. Goed boek dit dus!

Tv-recensie ‘American Horror Story, Asylum’

Deze tv-serie krijgt goede recensies en daarom heb ik me maar eens aan seizoen 2 gewaagd, dat gaat over een kliniek voor geestelijk gestoorde mensen, Briarcliff, en grotendeels speelt in de jaren ’60 van de vorige eeuw. Zo’n sinistere plek is een kansrijke omgeving voor onversneden horror en inderdaad is die aanvankelijk ruimschoots aanwezig. Briarcliff is zo’n oord waar het altijd duister is en de buitenwereld of het daglicht maar moeilijk doordringen. Het bewind onder zuster Jude is bars en dan hebben we het nog niet gehad over de nog onheilspellender doctor Arden, een wrede voormalige nazi-officier, die met gruwelijke Mengele-achtige experimenten bezig is. Het zustertje Mary Eunice is aanvankelijk nogal onschuldig, tot ze wordt bezeten door een demon. De psycholoog dan, dr. Thredson, lijkt aanvankelijk de stem der rede te zijn, totdat blijkt dat hij een serie-moordenaar is. En dan zijn er ook nog buitenaardse wezens die zich lijken te interesseren in Brarcliff. Ja, er is van alles aan de hand!

De jonge mensen Lana, Kit en Grace moeten dan maar proberen al die bedreigingen hert hoofd te bieden, en dat is een hele opgave. Ook hoofdzuster Jude (mooie rol van Jessica Lange) wordt overigens niet gespaard, als ze zelf patiënt van het instituut wordt. Het verhaal wordt mooi opgebouwd, met een verrassende gastrol voor nota bene Anne Frank, en wordt ook zorgvuldig tot een bevredigend einde gebracht. Hiermee raakt gedurende het seizoen de horror op de achtergrond ten faveure van het plotafwikkeling, maar dit vond ik alleen maar positief. Goede serie dus al met al. Wellicht ga ik me nog aan een  ander seizoen wagen!