Boekrecensie ‘De duivel komt naar Orekhovo’, David Benioff

Het leuke van de bieb, waar ik tegenwoordig weer vaker kom, is dat je al snuffelend zo nog eens een toevalstreffer kunt maken. De vondst van dit boek is daar een goed voorbeeld van. Mijn aandacht werd getrokken door de naam en het duurde even voor ik herinnerde dat Benioff een van de showrunners is van het door mij vaak genoeg bewierookte Game of Thrones.

Uitstekende reden om me eens aan dit boek te wagen en dat was voorwaar geen verkeerde beslissing. Benioff bewijst zich als zeer kundig schrijver met deze prachtige verzameling verhalen. Vol levensechte personages en boeiende verwikkelingen. Zo gaat het titelverhaal over hoe de Russissche soldaat Leksi een Tsjetseens moedertje moet executeren dat zijn eenheid heeft gevonden in een verlaten huis. Een bijzondere exercitie is ook het relaas van een man die zich heeft teruggetrokken in een bunker in zijn achtertuin, ervan overtuigd dat de wereld in een nucleaire holocaust is vergaan, terwijl de computer waarop hij zijn logboek schrijft langzaam over wordt genomen door een virus. En de bundel sluit af met een indrukwekkend relaas van een man wiens vriend sterft aan aids. Hiermee is dit een geweldige en zeer fantasierijke bundel van een groot aanstormend talent. En ik ben er nu van overtuigd dat het met ‘Game of Thrones’ ook meer dan goed gaat komen!

Boekrecensie ‘De onderwater-zwemmer’, P.F. Thomése

Het is volgens mij nog nooit voorgekomen dat ik twee boeken van dezelfde schrijver heb gelezen waar ik een zo andere mening over heb. Van Thomése heb ik namelijk, naast zijn eerste J. Kessels-boek, ‘Vladiwostok!’ gelezen en dat sprak me totaal niet aan: dit boek werd naar mijn idee te zeer verpest door de grote lelijkheid van de twee hoofdpersonen; een politicus en zijn spindoctor.

Het is zoals gezegd dan wel wonderlijk dat ik over dit boek, ‘De onderwaterzwemmer’ zo’n diametraal ander oordeel heb. Ik vind dit namelijk echt een ongelooflijk mooi pareltje. Krachtig geschreven in een stijl die staat als een huis en volgepakt met ijzersterke metaforen en observaties.

Het verhaal is ook nog eens heel boeiend. Dat gaat over Tin, wiens leven wordt overschaduwd door twee grote verliezen. Het eerste betreft zijn vader die wordt verzwolgen door de rivier als ze in oorlogstijd de overkant proberen te bereiken in een nachtelijke zwemtocht. De veertienjarige Tin is radeloos en het ergste is nog dat zijn moeder het hem verwijt dat hij uiteindelijk alleen thuis komt.

Het tweede verhaal gaat over een doldrieste zoektocht naar de albino die Tin’s vrouw Vic via Foster Parents Plan al lang steunde. Tin is vanaf het begin tegen deze reis naar donker Afrika en kleurt met zijn sceptische visie op de onderneming de gebeurtenissen prachtig in. Maar dan gaat het echt mis als iedereen in een ontmoeting in een armetierig durp in de rimboe elkaar verkeerd begrijpt, en Vic zoek raakt. Ze zal niet veel later sterven als gevolg van een ernstige ‘coup du soleil’ (zonnesteek). En zo wordt Tin voor de tweede keer op bizarre wijze verlaten door een naaste. En weer voelt hij zich schuldig en lijdt hij aan ‘aanwezigheidsschaamte’…

Het boek sluit af met een scene in Cuba, heel veel later, als hij inmiddels bejaard, verbitterd en zwaar gewond in een smoezelig ziekenhuis ligt, verlangend naar de dood. Maar dan krijgt hij bezoek van zijn kleinzoon…

Maar laat ik niet verder vertellen, want iedereen moet dit boek echt zelf gaan lezen!

 

Tv-recensie ‘Fargo’, seizoen 2

De film-klassieker ‘Fargo’ van de gebroeders Coen had al eerder een spin-off gekregen in de vorm van een kostelijk tv-serie van 10 episodes en nu is er zelfs een tweede seizoen. En dat is wederom echt smullen geblazen. In alles schuurt deze serie toch wel akelig echt tegen de perfectie aan. Dit terwijl het basisgegeven niet eens zo heel boeiend lijkt: misdaad in Minnesota, de Achterhoek van Amerika. Het plot is ook nog niets eens heel bijzonder; een oorlog tussen twee misdaad-syndicaten. Maar wat de makers er van maken is werkelijk verbluffend. Geniale personages; zoals de manische Peggy, haar sukkelige echtgenoot Ed, de bedachtzame gangster Mike Milligan, de lompe Dodd Gerhard en de verstandige politieagent Lou Solverson (de vader van Molly uit seizoen 1), noem maar op. Het verhaal wordt verder zeer kunstig en vaardig verteld. En ten slotte zijn de spitsvondige camerastandpunten en de visuele foefjes zoals de veelgebruikte splitscreens echt kostelijk.De plot komt natuurlijk tot een knallende climax, maar omdat dat al gebeurt in episode 9, resteert dan nog een heel mooie ingetogen episode 10, waarin het verhaal een poëtisch en prachtig einde krijgt. Dit alles maakt deze serie meesterlijk en een absolute traktatie voor de fijnproever.  Op naar een derde seizoen!

Boekrecensie ‘Van passie tot publicatie’, Chris Lembeeckx (red)

Dit is de jubilieum-editie van het tienjarige bestaan van Schrijven Magazine. Het bevat een selectie van de beste artikelen die in deze tijd in het blad gestaan hebben. En dat is prima vermaak, voor mensen die net als in geïnteresseerd zijn in ‘creatief schrijven’.

De redacteur heeft de artikelen keurig gerangschikt op thema; dus bijvoorbeeld ‘schrijftechniek’, ‘omgaan met kritiek’ en ‘debuteren en blijven schrijven’. En daar valt voldoende interessants over te zeggen. Schrijvers van die artikelen zijn hoofdzakelijk schrijvers die zelf ook romans op hun conto hebben staan. Dit zijn vaak ook schrijfdocenten die verbonden zijn aan het blad. Maar er staan ook artikelen in van ‘gastschrijvers’, zoals Karel Glastra van Loon, die een kostelijk stuk schreef over de vlijmende kritieken op zijn eerste boek ‘De passievrucht’.

Het laatste deel van het boek is dan nog het minst interessants, als enkele genres; zoals columns schrijven en stripboeken schrijven aan de orde komen. Maar over het geheel vond ik dit een boeiend boekwerk!

 

Boekrecensie ‘En dan komen de foto’s’, A.H.J. Dautzenberg

Op dit boek viel mijn oog in de bibliotheek; ja, ik heb het dan over een ouderwets dode-bomen-boek in een dito gebouw. Alhoewel het gebouw in dit geval wel de moeite waard is; het Rozet in Arnhem is een prachtig gebouw!

Maar eens proberen dus, om snel te ontdekken dat dit niet mijn kop thee is. Dautzenberg laat een intellectualistische hoogdravende schrijfstijl op je los, maar dat kan niet verhullen dat zijn verhaaltjes te vaak niet meer zijn dan goedkope pogingen om te shockeren. Scabreuze seks-scenes die heel veel moeite doen over de rand te gaan en ronduit onsmakelijke passages, zoals het verhaal waarin wordt beschreven wat je allemaal met een scheermesje kan doen. Andere verhalen zijn dan weer zo abstract of bizar, dat je er eigenlijk niets meer mee kunt.

Dat doet dan helaas toch te veel af aan de verhalen die misschien iets beter geslaagd zijn. Dat is als Dautzenberg blijk geeft van een fijn oog voor het absurde in het dagelijkse leven. Maar in het geheel een teleurstellend boek!

Tv-recensie ‘ Narcos’, seizoen 1

Het meest geslaagde aan deze tv-serie is wel de format; want dit hangt ergens tussen fictie en historische documentaire in. De serie gaat over opkomst (en straks vast ook nog ondergang) van de beruchte druglord Pablo Escobar in Colombia. Geregeld worden filmscenes afgewisseld met bijvoorbeeld nieuwsberichten uit die tijd of foto’s en korte nieuwsfragmenten van tv. Dat werkt verbazingwekkend goed en dat maakt de vertelling alleen maar boeiender.

Het verhaal wordt verteld vanuit de Amerikaanse DEA-agent Murphy, die met zijn kompaan Pena (gespeeld door Pedro Pascal, de acteur die we al kenden als Oberyn Martell uit GoT, zie het plaatje) de drugskartels moet neerhalen. Maar eigenlijk is vanaf het begin duidelijk dat Pablo Escobar, ook uitstekend neergezet door een voor mij onbekende Braziliaans acteur, Wagner Moura, de echte hoofdpersoon is. De jacht op hem wordt al snel geopend maar aan het einde van seizoen 1 weet hij tenauwernood te ontkomen…

Goed vermaak! Laat seizoen 2 maar komen!

Boekrecensie Nederland leest de mooiste korte verhalen – Red. A.L. Snijders

Dit boek is een gegeven paard met een gebit waar de gemiddelde paardendokter helaas niet zo vrolijk van wordt. Enkele leuke verhalen van bijvoorbeeld Tommy Wieringa, Joost de Vries en Maartje Wortel wisselden zich af met helaas nogal wat minder stralende of zelfs rottende tanden; korte of soms korte verhalen die me volstrekt niet aanspraken. Veelal waren dit naar mijn idee vrije onbenullige kleine scenes uit het hedendaagse leven, waarvan ik me afvroeg waarom ze eigenlijk deze bundel gehaald hebben.

Hiermee is dit al een bundeltje met een zeer wisselende kwaliteit dat als geheel toch nogal teleurstelt. Valt de kwaliteit van de korte verhalen in het Nederlandse taalgebied gewoon nogal tegen? Of had A.L. Snijders (bekend van zijn ZKV’s) een matige hand van kiezen? Ik weet het niet zeker…

Boekrecensie Doorgang – David Mitchell

Dit boek is duidelijk een left-over van ‘The Bone Clocks’ (De Tijdmeters), David Mitchell’s recente vuistdikke roman over… tja, van alles en nog wat eigenlijk. Nou is dat precies waar deze schrijver in excelleert: mozaïekvertellingen die ergens hangen tussen een roman en een novellebundel in. Zie bijvoorbeeld ook zijn briljante debuut ‘De geestverwantschap’ en, vooral: ‘Wolkenatlas’, de roman die ik herhaaldelijk op het schild heb gehezen als eigentijdse instant-klassieker (en dat, ja, het beste boek is dat ik de afgelopen X jaar heb gelezen!).

Dit boek vertelt meer over de onsterfelijken die reeds werden opgevoerd in ‘The Bone Clocks’. Specifieker gaat het over een broer en zus die op de dag af om de negen jaar een slachtoffer binnenlokken in hun magisch geconstrueerde ‘Slade House’, om zich daarna te laven aan diens sterfelijke ziel. En zo bouwt Mitchell weer een mozaïekje, want hij neem ons in welgeteld vijf cycli mee, met steeds weer een ander hoofdpersonage dat wordt gevangen in het sinistere web.

Zo ontstaat weer een kostelijke, met veel humor en schwung geschreven, vertelling met heerlijke levensechte hoofdpersonen waar je meteen van gaat houden. Maar wat ook blijkt is dat dit boek precies hetzelfde manco heeft als ‘The Bone Clocks’; namelijk dat de zwakte van Mitchell juist ligt in het fantasy-aspect van het verhaal: die onsterfelijken die maar niet echt lekker uit de verf lijken te komen en waarover hij steeds zoveel moet uitleggen. Wederom blijkt dat Mitchell op zijn best is bij het beschrijven van de menselijkheid van zijn down-to-earth personages. Misschien moet dit boek dan ook maar zijn laatste worden over die onsterfelijken. We zullen zien: ik blijf Mitchell natuurlijk met grote belangstelling volgen!

Filmrecensies Oktober – November 2015

filmBeasts of no nation | Indrukwekkende en aangrijpende film over de vreselijke belevenissen van de jonge kindsoldaat Agu. In een naamloos Afrikaans land raakt hij betrokken in een oorlog en zakt steeds dieper weg in het moeras van oorlogsmisdaden en drugsgebruik. Het verhaal is niet verrassend en lijkt heel erg op het relaas van Ishmael Beah, maar dat wil niet zeggen dat de film je tot het laatste toe meesleept, ook door de excellente wijze waarop de film is gemaakt en de hoofdrollen worden ingevuld. Kijken!

filmWelcome | Franse film over de jonge vluchteling Bilal, die koste wat kost vanuit Calais naar Engeland wil. Ondanks dat de film zes jaar oud is, is die hiermee verbijsterend actueel midden in de huidige vluchtelingencrisis. De getroebleerde Simon, zelf in een scheiding, trekt zich het lot van de jongen aan. Zeer indringend en ook wrang…

filmSPECTRE | Deze nieuwe Bond-film heb ik zelfs op de première-avond bekeken (in de nieuwe Pathe in Arnhem) en dat was zeker de moeite waard. Na het soms wat zwaarmoedige Skyfall is dit weer een film waarin James Bond in topvorm is. Alleen de openingsscène in Mexico is al bijzonder spectaculair en de 2,5 uur plus verveel je je eigenlijk nergens. Een echte Bond-film met alle vertrouwde ingrediënten. Goed vermaak!

filmMargin Call | Deze film gaat over een zakenbank tijdens het prille begin van de grote crisis van ’08. Jonge analist Zachary Quinto (Spock in de nieuwe Star Trek) vindt uit dat zijn bedrijf zwaar in de problemen zit met rommel-producten en vervolgens ligt de keuze voor of ze, ten koste misschien van het hele financiële systeem, moeten proberen voor zichzelf te redden wat er te redden valt. De sterrencast bevat onder meer Kevin Spacey, Jeremy Irons, Simon Baker en Demi Moore. Een topfilm!

film50/50 | Sympathieke speelfilm over een jonge kerel (Joseph Gordon-Levitt) die kanker krijgt. Ondertussen gaat zijn relatie niet lekker en loopt het ook met zijn ouders niet goed. De grofgebekte buddy Seth Rogen blijft hem echter altijd steunen. Prima film, zonder heel opmerkelijk te worden overigens.

filmMI – Rogue Nation | Dit is de zoveelste sequel in de Mission Impossible franchise. Met natuurlijk weer Tom Cruise als Ethan Hunt, superspion, in de hoofdrol. Naar verluidt deed hij zelfs veel van de stunts in deze film zelf en dat is best knap. Verder zijn ook Simon Pegg (Shaun of the Dead), Jeremy Renner en Ving Rhames (Marcellus Wallace) weer van de partij. Dit leidt tot een prima actie-thriller die prima het aangluren waard is en zelfs vermakelijk is, maar eerlijk gezegd ook niet veel meer dan dat.

filmMcFarland USA | Degelijke maar weinig bijzondere familiefilm volgens het bekende filmsjabloon: onsuccesvolle coach brengt dito sportteam (in dit geval een hardloopclubje) tot succes. Het verhaal zit aardig in elkaar, en Kevin Costner speelt een goede hoofdrol, maar wat eigenlijk vooral opvalt is dat de film behoorlijk krampachtig P.C. is. Het sportteam bestaat uit een groepje kansarme Mexicaanse immigranten, maar de film wringt zich in bochten om toch te tonen dat ook deze jongens en hun achterban wel echt 100% USA-minded zijn.

filmMongol | Deze film had naar verluidt het begin moeten vormen van een trilogie over Dzjengis Khan, de Mongoolse heerser die in de 12e eeuw zowat de helft van de wereld veroverde. De overige films zijn echter (nog) niet gemaakt en daarmee resteert dit eerste deel dat gaat over hoe Dzjengis (dan nog Temujin geheten) opgroeit. Helaas is dat nogal een belegen verhaal: als zoon van een vermoorde Khan wordt hij verdreven, gevangen gezet en zelfs tot slaaf gemaakt, voor hij dan daadwerkelijk de macht grijpt. Waar hebben we dat eerder gezien? Oh ja, bijna overal! De blurb is bijvoorbeeld vrijwel gelijk bijvoorbeeld aan dat van de miniserie ‘Shaka Zulu’. Shaka is immers ook koningszoon, wordt ook verdreven, maakt tijdens zijn vlucht ook belangrijke vrienden, ontsnapt ook moordaanslagen en grijpt ook de macht door vernieuwende oorlogstactieken. Die al te grote overlap in het plot maakt deze film al niet echt tot een succes, ook al omdat nauwelijks geloofwaardig wordt gemaakt waarom deze Temujin kan uitgroeien tot de ‘Grote Khan’ die het Mongoolse Rijk verenigt en tot wereldmacht opstuwt. Daarom een matige film.

 

Tv-recensie ‘Archer’, seizoen 1-4

 

Zoals reeds eerder aangegeven ben ik echt fan van deze serie geworden, en ook met deze eerste vier seizoen heb ik me uitstekend vermaakt. Archer is net als het veelgeprezen ‘Family Guy’ een animatieserie voor volwassenen, maar is eigenlijk misschien wel beter te vergelijken met ‘Community’. Ten eerste omdat net als in deze serie de personages centraal staan. Ten tweede omdat deze serie al even vol zit met referenties aan de hedendaagse (pop-)cultuur. En ten derde omdat er tal van ‘running gags’ in de verhaaltjes zitten. Zo is dit wel een serie voor de fijnproever, want een argeloze kijker van een los episodetje krijgt waarschijnlijk van dit alles niet alles even goed mee. Mijn tip is dus om vooral wat tijd te investeren in deze serie en ook te beginnen bij het begin. Dan krijgen alle knotsgekke en kostelijke  personages en verhaallijnen voldoende tijd om te groeien.

Wat betreft de verhaallijnen maakt deze serie ook een mooi punt duidelijker. Ik heb geleerd dat schrijvers er altijd zeer voor moeten waken dat hun verhaal intern consistent en ‘logisch’ is. Dat geldt voor science fiction en fantasy zelfs in grotere mate dan voor realistische verhalen. Bij Archer zie je echter dat één punt volstrekt niet consistent is: namelijk de setting. Zo wordt er gewerkt op eerste generatie computers, maar heeft men wel mobiele telefoons. En zo bestaat blijkbaar Sovjet-Rusland nog, maar speelt één episode zich in (het dan dus weer onafhankelijke) Oezbekistan af. Het wonderlijke is echter dat dit geen moment stoort! Hiermee is dus blijkbaar de les: een verhaal kan ook intern consistent zijn als betekent dat er juist helemaal geen consistentie is. Maar misschien drijf ik dan een beetje door en begin ik dan als ‘schrijver-in-opleiding’ teveel de dingen te theoretiseren…