Van goed naar slecht:
The revenant | Deze film in de bios gezien en dat was voorwaar geen straf. Al meteen de eerste scene, waarin een groep Westerse kolonisten, die huiden verzamelen in het ruige onontgonnen westen van de nog jonge VS, worden aangevallen door Indianen, is adembenemend. Alleen al door de wijze waarop die scene is gefilmd: met glooiende camerabewegingen en lange scenes die bijna niet zijn gesneden. Leo diCaprio speelt met verve Hugh Glass, de spoorzoeker die de overlevers de wildernis uit moet loodsen. Maar nadat hij ernstig gewond is geraakt door een onfortuinlijke encounter met een beer (nog een bizar ijzingwekkende scene!), wordt hij voor dood achtergelaten. Zijn zoon wordt ook nog eens gedood en dat is voldoende voor een fel brandende haat die hem halfdood als hij is, toch blijft voortstuwen, tot hij eindelijk zijn wraak kan nemen op de bad guy, Fitz (een bijna onherkenbaar geschminkte Tom Hardy). Fan-tas-tische film, dit! En die Oscar voor Leo kon niet meer terecht zijn!
Stand by me | Ergens las ik dat Stephen King deze door Rob Reiner geregisseerde film de beste verfilming vindt van één van zijn boeken. Dat lijkt me niet eens onwaarschijnlijk, want dit is een gewoon een pracht van een film. Vier opgroeiende jongens uit een Amerikaans durpje, besluiten het lijk van een dode jongen te zoeken, dat twintig mijl verderop in de wildernis zou liggen. Maar natuurlijk gaat het eigenlijk om grotere achterliggende thema’s. Fijne rollen van onder meer River Phoenix en een nog heel jonge Wil Wheaton (tegenwoordig vooral bekend als de arch-nemesis van Sheldon in The Big Bang Theory). Ook bijzonder: ‘Stand by me’ is gebaseerd op een kort verhaal uit de bundel ‘4 seizoenen’ waarvan maar liefst drie verhalen zijn verfilmd: ook ‘Apt pupil‘ en -jawel- het alom omhooggeprezen ‘Shawshank redemption‘.
House of flying Daggers | Deze Chinese film ligt heel erg in de lijn van bijvoorbeeld ‘Crouching Tiger, Hidden Dragon‘. Oftewel: een film propvol kunstig gechoreografeerde vechtscenes, die op die wijze eerder doen denken aan ingewikkelde maar prachtige dansen. Aan geloofwaardigheid wordt niet zwaar getild en hierdoor komen de meest onwaarschijnlijke staaltjes voorbij. Maar dat de verzetsvrouw en supervechtster Mei ook nog blind is, tja, dat is toch wel wat te veel van het goede. Eerlijk gezegd moet de film het ook niet hebben van een erg goed plot. Maar door alle schoonheid, bijvoorbeeld ook door de prachtig in beeld gebrachte omgevingen, vergeet je dat eigenlijk weer. Erg genietbare film!
The Hunger Games | Dit is een van de meest populaire hedendaagse sf/fantasy-films, en het begin van een trilogie ook nog eens. Na de film bekeken te hebben, ben ik echter niet heel enthousiast. Verrassend is de blurb in ieder geval al niet, want die hebben we al 100.000 keer gezien: Onbeduidend meisje groeit uit tot held. Dat doet ze hier door een soort bizarre wedstrijd te winnen: een soort televisie-talentenjacht annex strijd op de dood die qua concept wel heel erg veel lijkt op ‘The Running Man’, het jaren 80 Schwarzenegger-vehikel. Op zich is dit idee best kansrijk, maar echt lekker uitgewerkt is het allemaal echter niet. Daarom een mager zesje…
Storytelling | Deze film bestaat eigenlijk uit twee korte film, waarvan de eerste ‘Fiction’ en de tweede ‘Non-Fiction’ heet. In de eerste film zien we hoe een cursiste van een schrijfcursus een one-night-stand heeft met haar hautaine schrijfdocent. Als ze hierover een kort verhaal schrijft en in de klas voordraagt, wordt ze door iedereen afgebrand, waarbij haar docent haar inwrijft dat haar verhaal niet echt lijkt, en niets meer dan fictie is. Het tweede verhaaltje gaat erover hoe de lusteloze puber Scooby wordt gevolgd door een filmer, die van zijn leven een kluchtige documentaire maakt. Aardige film dit, al met al, zonder heel bijzonder te worden.
Nova Zembla | Deze destijds groots aangekondigde Nederlandse film (in 3D ook nog eens) is helaas een grote, grote teleurstelling. De gezwollen filmmuziek, soms mooie beelden van Barentsz’ schip dat het ijs tegemoet vaart en de onmiskenbaar knappe Doutzen Kroes kunnen de vele zwaktes onmogelijk verbloemen. Het belangrijkste is toch wel het plot, dat uiterst matig is. Robert McKee had zijn hoofd treurig geschud, want zowat elke stelregel is hier gebroken. I just don’t know where to begin!
Ook de manier waarop het geheel wordt vertoond is rommelig en fragmentarisch: onduidelijk afgehakte scenes, rare sprongen in de tijd, nee: de montage is echt dramatisch.
Verder is de film vaak onthutsend saai met al die lange scenes in dat miserabele ‘Behouden Huis’. En al die rauwe zeelui op het schip begonnen me ook al heel snel te irriteren. Ergens in een recensie las ik dat dit één van de vele grove historische inconsistenties in deze film is: alle bronnen wijzen erop dat Barentsz juist met zeer gedisciplineerde ‘professionals’ de reis aanving. Heb ik dan nog meer te zeiken? Oh, jawel! Hoe verzin je het bijvoorbeeld dat Petrus Plancius (de kille cartograaf/dominee) de verteller is van het verhaal? Dat is niet alleen heel onlogisch, maar omdat Plancius wordt gespeeld door de Belg Jan Decleir, wordt dus het hele verhaal verteld door iemand met een duidelijk Vlaamse tongval…En dan heb ik Doutzen’s dikke Friese accent nog niet eens genoemd. Tja, Doutzen, die vooral lijkt te zijn ingehuurd voor het mooie plaatje op de rooie loper. Echt tenenkrommend was die potsierlijke applausscene aan het eind, als Doutzen haar vriend Gerrit (weinig opmerkelijke rol van Robert de Hoog) weer in de armen mag vallen. Nou ja, het is wel duidelijk dat regisseur Reinoud Oerlemans zich behoorlijk heeft vertild aan deze film. Jammer!