Boekrecensie ‘Desnoods met harde hand’, John Toxopeus

timthumb.php_1John Toxopeus zat net als mij enkele jaren geleden in een schrijfclubje; Octopus en later Post-Octopus. We beoordeelden elkaars verhalen en discussieerden hierover. Al jaren is hij buiten beeld geraakt, tot ik ik zijn naam op de Schrijvers-pagina van Facebook tegenkwam. En wat blijkt: John heeft aardig aan de weg getimmerd! Met diverse publicaties in tijdschriften en enkele uitgegeven verhalenbundels is hij denk ik de meest succesvolle van ons kleine groepje.

Goede reden om eens een boek van hem te lezen. En ik moet toegeven: John Toxopeus kan een verhaal vertellen! De gebarsten vaas op de cover is goed getroffen, want ook in vrijwel al zijn verhalen gaat het over grotere en kleinere barstjes in de omgang tussen mensen. Daar waar het wringt en schuurt, dat is het domein waar John in zit te wroeten.

Wat betreft de schrijfstijl was dit boek verder een ‘feest’ der herkenning. John schrijft in de sobere uitgebeende stijl die in schrijfland de boventoon voert: vooral extreem zuinig omgaan met het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en ook zeker veel te raden overlaten. Deze schrijfstijl, die van de lezer vraagt dat die zelf de boel bij elkaar puzzelt, kon me toen al niet erg bekoren en dat doet die eerlijk gezegd nog steeds niet. Ik kan me herinneren hoe John en ik wat dat betreft vaak botsten: ik vond John’s verhalen te minimalistisch en bovendien teveel gaan over alledaagse dingen. John vond mijn verhalen dan weer too-much en ook vaak ongeloofwaardig, want te ver van mijn bed (ten minste: zo interpreteerde ik dat). Ik weet in ieder geval zeker dat hij niets kon met Ontwaken, mijn verhaal over Behruz Mazin, de nieuwe leider van de Hezbollah.

Nou ja, zo smaken de schillen, zou mijn broer zeggen. En dat zal ook wel niet anders worden. Maar hoe dan ook vond ik dit boek leuk om te lezen!

 

Tv-recensie ‘Better Call Saul’, seizoen 2

better_call_saul_season_2_poster_amc_2016Net als bij het eerste seizoen is het weer erg leuk om terug te keren in het ‘Breaking Bad’-universum van voor de opkomst van Walter White. We volgen natuurlijk (vooral) Jimmy McGill die nog steeds probeert zich op te werken als advocaat en de goedkeuring te krijgen van zijn oudere broer Chuck, managing partner bij een grote firma. Tegelijkertijd heeft hij moeite zich in het keurslijf te wringen van een keurige advocaat. Hij blijft tenslotte iemand die graag solistisch te werk gaat en daarbij de randjes van de wet zoekt. En daar regelmatig overheen gaat, blijkt wederom. Want Jimmy werkt zich in de nesten als hij stukken vervalst waaraan Chuck werkt, dit om de klant te laten kiezen voor zijn vriendin Kim Drexler. Als je bedenkt wat voor een arrogante ondankbare blaaskaak die Chuck is, met zijn idiote ingebeelde stralingsallergie ook nog eens, dan snap je Jimmy wel, maar helaas lijkt de ballon nu echt in zijn gezicht te gaan knallen, als dit seizoen afloopt met een enorme cliffhanger.

Opvallend in dit tweede seizoen is dat de nevenlijn rond de belevenissen van Mike Ehrmantraut vrijwel geheel gescheiden is. Diens belevenissen zijn echter ook interessant genoeg, als blijkt dat Mike reeds voor de tijden van ‘Heisenberg’ botst met het Salamanca-drugskartel.

Dit leidt tot een nog steeds vermakelijke serie. Tegelijkertijd lijkt er echter niet heel veel materiaal meer over voor nog heel veel vervolgseizoenrn. We zullen zien…

Boekrecensie ‘Broer’, Esther Gerritsen

mockup-geschenk-MR-182x300De schrijfster Esther Gerritsen kende ik nog niet en was ik eerlijkheidshalve ook waarschijnlijk niet snel gaan lezen als ze niet het boekenweekgeschenk van dit jaar voor haar rekening heeft genomen; ‘ Broer’. En dat valt lang niet tegen; Gerritsen bewijst een vaardig verteller te zijn. Vooral de levendige dialogen, die altijd een beetje schuren, zijn erg mooi gedaan. En Gerritsen weet diep door te dringen tot de zieleroerselen van haar hoofdpersonen. In dit geval Olivia, een carrièrevrouw die het contact met haar gevoel heeft verloren, en haar in het leven mislukte en gevoelige oudere broer Marcus, wiens been wordt afgezet nadat die tijden lang zijn suikerziekte heeft verwaarloosd. Het zijn boeiende personages, waar Gerritsen boeiend over verteld.

En ondanks dat het verhaal verder eigenlijk weinig om het lijft heeft en hiernaast misschien wel een iets te optimistisch einde kent, is dit al met al toch een prima boek! Leuk! Misschien toch maar eens wat meer van mevrouw Gerritsen gaan lezen!

Boekrecensie ‘De steenbakkers van El Chaco’, Selva Almada

3edbd46beb382686bfdc210fba7a82f0Het boeiendst aan dit boek is de compositie van het verhaal. Dat begint namelijk met hoe de twee hoofdpersonen, Pajarito en Marciano, beide dodelijk gewond ergens in de modder liggen op een kermis. Hoe ze hier terecht gekomen zijn wordt pas aan het einde duidelijk. In het tussenliggende deel van het boek lezen we in flashbacks meer over de beide jongens, zonen van twee rivaliserende steenbakkers en in hun kindertijd boezemvrienden van elkaar. Het is een rauw relaas, over mannen die vooral in het café rondhangen en hun gezin en werk verwaarlozen. Een relaas over machismo, gepassioneerde vijandschappen en uit de hand lopende ruzies. En dat alles onder de genadeloos schroeiende zon die permanent boven het stoffige uitgedroogde Argentijnse dorpje hangt waar het verhaal speelt.

In het tweede deel van het verhaal verdicht het plot zich als blijkt dat Pajarito een onstuimige homoseksuele verhouding aangaat met Angelito, de kleine broer van Marciano. En zo komt natuurlijk uiteindelijk allemaal tot een uitbarsting als beide gewezen boezemvrienden elkaar op de kermis tegenkomen en het tot een gewelddadig treffen komt. ‘Wat een verspilling’, verzucht iemand als die een blik werpt op de twee dode jongens. Een passende constatering na dit tragische verhaal. Mooi boek dit!

Tv-recensie ‘Master of None’, seizoen 1

23443083Deze tv-serie (vooralsnog 1 seizoen van 10 delen) gaat over Dev, vroege dertiger en zoon van Indiase immigranten, die leeft in hedendaags New York. Met zijn vrienden lummelt hij er maar wat op rond, zo nu en dan een acteerbaantje aannemend.

In die zin lijkt zijn bestaan wel wat op dat van Seinfeld, die andere serie over pretentieloze dertigers in The Big Apple.

Niet dat Master of None zo kolderiek wordt als Seinfeld. Er valt desondanks genoeg te lachen, bijvoorbeeld door de soms hilarische dialogen. Maar de serie is vooral te genieten omdat het op een mooie manier allerlei aspecten van ‘real life’ in beeld brengt. Zoals onze omgang met verdekt racisme (episode ‘Indians‘) of ouderen (episode ‘Older People‘). Of hoe een relatie sleets kan raken (episode ‘Mornings‘). Tijdens die relatie vliegt het Dev aan dat het leven aan hem voorbij gaat en hij nog steeds geen keuze gemaakt heeft. Voor hem staat een boom vol rijpe vijgen (het huwelijk, gaan rondreizen, kinderen, iets volledig anders?), maar welke pikt hij? En hij moet kiezen, want als hij te lang wacht verdort de boom! Een mooie metafoor over een onderwerp waar veel jonge mensen, die hun veelbelovende leven voor zich hebben, mee worstelen.

En zo is Master of None een prettige, charmante en genuanceerde serie met een fijne feel over zich. Mooie rollen ook van onder meer komiek Aziz Ansari als Dev. Een tweede seizoen mag er wat mij betreft komen!

Boekrecensie ‘Bidden wij voor Owen Meany’, John Irving

Ik had nog nooit iets gelezen van deze schrijver, die wordt geroemd als de belangrijkste hedendaagse vaandeldrager van de grootste Dickensiaanse epossen. Als Dickens-fan begon ik daarom eindelijk maar eens aan dit boek.

Om al snel te ontdekken dat Irving inderdaad verre van een beknopte schrijfstijl heeft. Wat heet! Ik zou zeggen een über-maximalistische stijl, waarbij Irving het beste in zijn element lijkt met eindeloos voortkabbelende vertellingen, en dan ook nog met zo weinig mogelijk oponthoud (regels wit of nog erger: een nieuw hoofdstuk).

Nou zou dat niet zo erg zijn (ik ben wel een fan van die maximalistische stijl) maar dan moet Irving wel een boeiend verhaal te vertellen hebben. En dat is toch wel lastig te vinden tussen al die woorden. Het verhaal draait om de jeugdige vriendschap tussen verteller Johnny met de titelheld: een klein eigenzinnig jongetje met nogal snerpende stem (wiens woorden in het boek consequent IN KAPITALEN worden weergegeven). Zo lezen we bijvoorbeeld hoe Owen het kerststuk op school naar zijn hand zet, zodanig dat hij zelf de glansrol van het kindeke Jezus in de kribbe mag vertolken. Erg geestig allemaal misschien, maar toch ook weer niet zo bijzonder om honderden pagina’s over te lezen.

Wat het boek dan interessant zou moeten houden is dat Owen, in zijn rol van Geest van de Toekomst in de toneelopvoering van Dickens’ Christmas Carol, zijn eigen dood heeft voorzien. Het is bepalend voor zijn leven en Owen gaat zich zelfs een instrument van God voelen (ja, heel veel in dit boek gaat over het geloof), bestemd voor die ene heroïsche daad waarmee hij zal sterven. Hetgeen wat uiteindelijk ook gebeurt. Op zich een prikkelende gedachte, maar naar mijn idee te weinig om al die woorden te vergoeilijken. Daarom -helaas- niet meer dan een matig boek wat mij betreft…