Tv-recensie ‘The crown’

churcEen tv-serie over de eerste jaren van Queen Elizabeth II, zou dat interessant zijn? Ik zou die vraag vooraf toch niet direct in positieve zin bevestigd hebben. Maar nu ik de serie gezien heb, moet ik zeggen dat ik wel om ben: ‘The Crown’ is gewoon een prachtige serie. Dat komt eerst en vooral misschien wel door de producer: Stephen Daldry. Hij heeft als filmregisseur een klein, maar wel erg fijn oeuvre opgebouwd heeft, waaronder natuurlijk het fantastische ‘Billy Elliot’. Zijn hand is naar mijn mening ook goed te zien in de serie, want alles is prachtig en heel smaakvol in beeld gebracht.

Een andere reden zijn de uitstekende acteurs, zoals Claire Foy en Matt Smith als het koninklijke paar, maar met name John Lithgow als de oude staatsman Winston Churchill. Ras-acteur Lithgow weet wel raad met de uitdaging en zet die gehaaide vileine brombeer echt geniaal neer. En hiermee is dit een heel fijne serie geworden. Eentje die zomaar nog vele vervolgen kan krijgen, gezien de zeer lange regeerperiode van Elizabeth Regina. Laat maar komen zou ik zeggen!

Boekrecensie ‘Onder vrienden’, Amos Oz

aozDit boek had ik misschien niet zo snel gelezen als ik niet in de Arnhemse bieb onder enige tijdsdruk maar snel een aardig lijkend boek uit de kast trok. Natuurlijk; de naam Oz kende ik wel, maar ik had nog nooit iets van hem gelezen.

Maar dit soort ’toevalstreffers’ kunnen soms heel goed uitpakken, en dat is hier ook het geval. Amos Oz heeft een prachtige sensitieve schrijfstijl en schrijft heel menselijk kleine miniatuurtjes over de medebewoners van zijn kibboets in Israel. Na het barre en gure universum van Cormac McCarthy was dat voorwaar een verademing. En het boek deed me denken aan dat boek van Grossman, die andere Joodse en Israelische schrijver die in onlangs las. Juist door dat grote menselijke inzicht. En hoe verder je in het boek komt, hoe vertrouwder die kibboets voor je wordt, want vele personen waarover je leest komen in andere verhaaltjes weer als nevenpersonages terug. Hiermee is dit een heel fijn werkje. Prachtige doorleefde verhalen vol weemoed. Mooi!

Boekrecensie ‘Meridiaan van bloed’, Cormac McCarthy

cormacDit is een bijzonder grimmig boek en dat zal je niet verbazen als je weet dat ‘No country for old men‘ ook van de hand is van deze schrijver. Het boek heeft nog het meest weg van een gruwelijke koortsdroom over het Wilde Westen. Elk romantisch beeld dat je van het Wilde Westen zou kunnen hebben (wijdse verten, nobele Indianen, heldhaftige cowboys) wordt door McCarthy in ieder geval grondig in duigen gegooid: hij toont een wereld waarin geen enkele genade of goedheid heerst. In plaats daarvan heerst er dood en verderf: hele dorpen die worden uitgemoord, babylijken die in bomen worden gehangen, scalps die worden geoogst, en vooral bloed dat weelderig vloeit. ‘De grond is dorstig’, wordt zelfs ergens in het boek opgemerkt. Het verklaart natuurlijk ook de titel van dit boek…

Het boek is daarnaast is een heel aparte stijl geschreven: McCarthy heeft echt een heel bijzondere vertelstem: soms heel kaal en onderkoeld, maar veel vaker heel weelderig en poëtisch, tot enkele vrijwel onnavolgbare passages toe. In enkele gevallen word je verrast door een mooi beeld dat je wordt voorgeschoteld, maar veel vaker maakt dit het boek naar mijn idee erg moeilijk leesbaar. Die hermetische stijl uit zich ook in het ontbreken van aanhalingstekens bij dialoog. In een recensie van dit boek heb ik gelezen dat McCarthy die gekke tekentjes gewoon niet mooi en onnodig vindt. Allemaal prima, maar je maakt je verhaal er niet veel leesbaarder door. Datzelfde geldt voor de buitenissige keuze om de twee belangrijkste personages in dit boek geen naam te geven.

Het verhaal draait namelijk om ‘de jongen’ die verzeild raakt bij een groep Indianenjagers, waar ‘de rechter’ één van de leiders is. ‘De jongen’ is een volledig gezichts- en karakterloos personage. McCarthy lijkt gemeend te hebben dat met ‘de rechter’ dan weer te compenseren. Deze figuur wordt afgeschilderd als een bijna buitenwereldlijk wezen: een kolossale en volledig haarloze en ‘roze’ man, die er altijd onberispelijk bij loopt en volledig niet op zijn plaats in de ‘motley crew’ waar hij leider van is. Hij praat in raadselen, maar hij lijkt boven alles uit te zijn op de vernietiging van alles. Waarom is volstrekt onduidelijk. De ontberingen die de groep te verdragen heeft, lijken hem niet te raken, hij lijkt zelfs onsterfelijk. Ten slotte wordt gesuggereerd dat ‘de rechter’ het gemunt heeft op kinderen, die hij verkracht en vermoordt. Een afschuwelijker personage kun je je dus bijna niet voorstellen…

Dit kan leiden tot een heel heftig boek (zoals dat boek over die SS-officier), maar dat gebeurt niet omdat McCarthy zeer nadrukkelijk op afstand blijft: van de diepere gevoelens of beweegredenen van ‘de jongen’ noch ‘de rechter’ leer je niets. En dat is toch wel een groot manco, want enige verdieping blijft daarmee uit. En dat leidt ook tot mij tweede zeer grote bezwaar, want dat is dat dit uiteindelijk een nogal leeg verhaal is. Eigenlijk lees je vooral over een eindeloze tocht van een groep moordzuchtige scalpenjagers door de Amerikaanse wildernis, maar intussen ontwikkelt zich er niets. Sterker nog: een plot is eigenlijk volledig afwezig.

Kortom is dit zonder meer een heel buitenissig boek; dat aan de ene kant fascineert, maar tegelijkertijd toch vooral teleurstelt. Dat het één van de grootste Amerikaanse romans aller tijden is, zoals sommige recensies jubelen, nou; dat waag ik toch te betwijfelen!

Teaser voor mijn roman ‘Het ware paradijs’ 1#8

dbe01aIn het kader van de schrijfwedstrijd ‘Schrijf en Huiver‘ heb ik een volledige roman geschreven, ‘Het ware paradijs’. Een historische thriller die speelt in het Duitsland van vlak voor en tijdens WOII, en draait rond de zoektocht naar een serie-moordenaar. Het boek heb ik beschikbaar gesteld via dit blog; niet alleen digitaal (als e-pub en pdf) maar desgevraagd ook op analoog; op papier in een heus boek. Om je er voor te motiveren het boek te lezen, stel ik graag wat personages aan je voor.

#1. Joachim Jung

Joachim is de hoofdpersoon van dit verhaal en in 1937, als het allemaal begint is hij 12 jaar. Als hij alleen terug naar huis loopt van een Hitlerjugend-bijeenkomst vanuit het dorp Kurstein, vindt hij in het bos het lijk van een vermoorde jongen. Het is een gebeurtenis die zijn leven diepgaand zal veranderen. Want als Joachim begrijpt dat de jongen het derde slachtoffer is van een seriemoordenaar, beseft hij dat hij niet zal rusten voor deze gestopt wordt…