Boekrecensie ‘Salam Europa!’, Kader Abdolah

abdoVan Kader Abdolah vond ik ten minste één boek erg goed, namelijk ‘Het huis van de moskee’. Maar dit boek kon me toch niet bovenmatig bekoren. In een lange rij korte ‘hekajats’ vertelt het boek over een reis die de Perzische sjah eind negentiende eeuw maakte door Europa. Dit verhaal wordt doorsneden door het relaas van de verteller, een hedendaagse academicus van Perzische afkomst, Djamal.

Dit zou interessant kunnen zijn, maar naar mijn idee komt het verhaal gewoon niet tot leven. Abdolah leunt er volgens mij te zwaar op dat al die historische personen die de sjah treft (de tsaar, en daarna het Duitse, Belgische, Franse, Nederlandse en Engelse koningshuis èn nog een hele rij aan bekende wetenschappers en kunstenaars uit die tijd) op zichzelf al interessant zijn. Maar Abdolah weet daar eigenlijk weinig mee te doen.

De hedendaagse passages waarin Djamal vertelt over het schrijven van zijn verhaal, zijn ook al weinig boeiend. Abdolah probeert zijn verhaal gewicht mee te geven door allerlei hedendaagse fenomenen een plek te geven in de vertelling, zoals de Syrische vluchtelingencrisis, maar dat hij ze alleen aanstipt is eigenlijk nogal leeg en zelfs gratuit te noemen. Hetzelfde is aan de hand als de sjah constateert dat alle Europese landen veel wapens maken en daarom vermoedt dat er wel een oorlog op handen zal zijn. Dat is wel heel makkelijk…

De vertelvorm is ook niet gelukkig. De hekajat-vorm betekent dat Abdolah is gebonden aan kleine hoofdstukjes, waarvan de laatste alinea steeds de volgende hekajat moet aankondigen. Dit wordt al snel een vermoeiend kunstje. En het plot is verder ook niet bijzonder: welke ontwikkeling maakt de sjah (zowel een wreed en trots als een gevoelig en onzeker heerschap) nu eigenlijk door? Volgens mij is die er niet echt. En de hierdoor gesneden verhaallijn over de eigenzinnige prinses Banoe, die besluit in Europa te blijven, maakt weinig goed.

Hiermee is dit naar mijn idee geen geslaagd boek. Abdolah kan echt beter, dat heeft hij met zijn eerder genoemde boek laten zien. Laten we hopen dat hij de volgende keer weer sterker uit de hoek komt!

Tv-recensie ‘Vikings’, seizoen 4

vikOver deze serie was ik de afgelopen seizoen zeer enthousiast en dat wordt eigenlijk met dit vierde seizoen niet anders. Het is een overvol seizoen ook nog eens, bestaande uit twee delen van elk 10 episodes.

De serie werd de afgelopen seizoenen gedragen door de acteur Travis Fimmel, die de hoofdpersoon Ragnar Lothbrok wist neer te zetten als een oerslim en eigenzinnig heerschap, altijd met een snufje waanzin. En in dit seizoen zijn we getuige van zijn ondergang. De eerste seizoenshelft handelt over de mislukte nieuwe aanval op Parijs, maar voor Ragnar is veel belangrijker dat zijn beoogde wraak op zijn broer Rollo mislukt. Gebroken keert Ragnar terug naar Kattegat, terwijl de triomfantelijke Rollo zijn Normandische koninkrijk kan stichten. De tweede seizoenshelft draait erom dat Ragnar zijn laatste plannetje uitrolt: hij laat zich vermoorden door de eerzuchtige koning Aelle om zich daarna door zijn zoons te laten wreken. En dat gebeurt glansrijk als ‘The Great Heathen Army’ drie Engelse koninkrijken vermorzelt.

Hiermee is dit weer een meeslepende seizoen. Maar de grootste vraag is of het al aangekondigde vijfde seizoen ook zonder Ragnar overeind blijft. We zullen zien!

Tv-recensie ‘Master of None’, seizoen 2

aizVoor de echte serie-fijnproever is er naar mijn mening (naast het onvolprezen ‘Fargo’) dit pareltje te kijken op Netflix. ‘Master of None’ dus; over seizoen 1 was ik al lovend en dat wordt met seizoen 2 niet anders. De serie is naar mijn idee uniek in zijn soort en heeft een hele eigen ‘feel’ over zich. Komedie is het eigenlijk nauwelijks te noemen, terwijl het toch bij vlagen erg geestig kan worden. Maar de serie verbeeldt eigenlijk vooral op lichtvoetige maar ook heel sensitieve wijze het leven van jonge New Yorkers. Op een hele mooie manier komen tal van aspecten daarvan aan de orde. Zoals in dit seizoen bijvoorbeeld de episodes over religie, homoseksualiteit (van Dev’s vriendin Denise) en first dates in het tijdperk van social media en dating-apps.

Ook erg bijzonder is een episode die geheel bestaat uit kleine miniatuurtjes van zomaar enkele stadsbewoners, waarbij de belevingswereld van een dove wordt vertoond door al het geluid te dempen (heel geestig is dan dat de dove vrouw al handgebaren makend duidelijk maakt aan haar vriend dat ze vaker gebeft wil worden, en vervolgens een boze moeder op zich af krijgt; haar dove kind kent gebarentaal en begreep alles). Verder is de eerste episode, waarin Dev nog in Italië verblijft, bijzonder, omdat die geheel in zwartwit is uitgevoerd; als een ode aan klassieke films. En ook het bitterzoete einde, dat gaat over Dev’s liefde voor de reeds verloofde Italiaanse Gabriella, is prachtig gedaan!

Hiermee blijft dit een geweldige serie om je vingers bij af te likken. Een derde seizoen mag er van mij zeer zeker komen!