Teaser voor mijn roman ‘Het ware paradijs’ 4#8

dbe04In het kader van de schrijfwedstrijd ‘Schrijf en Huiver‘ heb ik een volledige roman geschreven, te weten: ‘Het ware paradijs’. Het is een historische thriller die speelt in het Duitsland van vlak voor en tijdens WOII en die draait rond de zoektocht naar een serie-moordenaar. Het boek heb ik beschikbaar gesteld via dit blog; niet alleen digitaal (als e-pub en pdf) maar desgevraagd ook analoog; op papier in een heus boek. Om je te motiveren het boek te lezen, stel ik graag wat personages aan je voor.

#4. Rudolph ‘Rudy’ Heutling

Rudy sluit zich als laatste aan bij de vier ‘Vigilanten’, het groepje jongens dat op zoek zal gaan naar de seriemoordenaar van Kurstein. Niet omdat hij gevraagd wordt, maar daar laat hij zich niet door tegenhouden: hij nodigt zichzelf wel uit! Rudy is de fanatiekste van het stel, maar ook het kinderlijkste. Alles wat te maken heeft met het leger en de oorlog fascineert hem, en hij vindt het vreselijk dat hij door zijn leeftijd nog niet bij de Hitlerjugend mag. Hij is een echte flapuit, net als zijn tante Betty overigens: zij runt de lokale supermarkt en is de spil in het roddelcircuit.

Boekrecensie ‘Val der titanen’, Ken Follett

follDe zoektocht naar -mij nog- onbekende schrijvers bracht me bij Ken Follett, die op veel zeer positieve recensies kan rekenen. Zo kwam ik bij dit boek uit, het eerste deel in wat een trilogie moet zijn dat de gehele twintigste eeuw beslaat. En lieve hemel; wat een enorm boek. Met bijna duizend pagina’s is dit letterlijk loodzware kost.

Maar gelukkig blijkt al snel dat in figuurlijke zin de stof veel lichter is. Al meteen de proloog sleept je mee in het relaas van een jongen die op zijn eerste dag in de kolenmijnen (we praten Wales, begin 20e eeuw) een ‘ontgroening’ moet doorstaan. En vanaf dat moment laat het boek je niet meer los. Want Ken Follett voert je mee langs allerlei personages in Europa en Amerika en heeft vooral een heerlijke vertelstem, die noopt tot doorlezen.

Follett heeft verder een ingenieus plot gebouwd waarin de hoofd-personages maar al te vaak in contact komen met elkaar en vooral ook met allerlei hoofdpersonen uit de Europese geschiedenis. Ik heb het dan over presidenten, premiers, generaals en keizers. En heel vaak zijn de hoofdpersonen aanwezig bij allerlei historische sleutel-scenes. Het deed me een beetje denken aan de manier waarop in de serie ‘Rome’ de hoofdpersonen ook steeds heel veel in contact komen met de ‘grote namen’. En net als bij ‘Rome’ is dat niet altijd even geloofwaardig. Maar Follett komt hiermee weg door zijn vlotte vertelstijl.

Follett laat overigens ook duidelijk blijken gedegen historisch onderzoek te hebben gedaan. In zijn verhaal verpakt hij heel veel observaties en feitjes over hoe de Eerste Wereldoorlog (die centraal staat in dit boek) tot stand kwam en zich daarna afwikkelde. En daarmee presenteert hij ook zeker wetenswaardigheden die ik nog niet wist. Net als dat hij heel goed weet te treffen hoe de mensen die historische gebeurtenissen zèlf moeten hebben beleefd.

En zo is dit een kostelijk boek. Het gaat te ver om in deze recensie ook maar te beginnen met een samenvatting van alle verhaallijnen die over je worden uitgestort in dit boek, maar wees in ieder geval gerust: boeiend is het! Bijvoorbeeld de passages over de loopgravenoorlog aan de Somme en de revolutie in Rusland zijn echt zeer meeslepend.

Verwacht echter geen verhaal met literaire kwaliteit, personages met heel veel diepgang of heel veel betekenislagen, want zo’n boek is dit gewoon niet: het heeft geen enkele literaire pretentie. Maar dit is wèl gewoon een hele puike historische roman in optima forma. Daarom toch het advies: Lezen!

Tv-recensie ‘Rome’, seizoen 1 en 2

womeOndanks dat deze HBO-serie alweer tien jaar oud  is of zo, is die naar mijn idee nog steeds zeer de moeite waard. Destijds trok de serie met name veel aandacht om de wijze waarop Rome werd verbeeld: nu eens een keer niet als een glimmende, aangeharkte hoofdstad vol paleizen en tempels, maar juist als (en ik chargeer even) pre-christelijke poel van verderf vol smerigheid, seks en geweld. Dit ‘sleazy’ en gruizige karakter van de serie is volgens mij ook erg goed getroffen.

Wat ook een goede vondst is om het verhaal te vertellen rondom twee vrij volkse personen: de Centurion Lucius Vorenus en de legionair Titus Pullo. We zien op die wijze ook van alles over hoe het ‘gewone volk’ (de pleps) leefde. De belevenissen van beide mannen zijn op een ingenieuze manier verweven met die van de vele historische personen die deze serie natuurlijk ook bevolken: Caesar, Marcus Antonius, Octavianus en Cicero bijvoorbeeld. De soms wel erg grote toevalligheden hierbij (Vorenus en Pullo stuiten bijvoorbeeld één keer in de wildernis op een door wilden gevangen genomen Octavianus, en komen later in het seizoen, als ze aangespoeld zijn na een scheepsramp, weer stomtoevallig de vluchtende generaal Pompejus tegen) storen eigenlijk nergens. Misschien ook wel omdat Caesar ergens opmerkt dat beide mannen heel bijzonder zijn, misschien wel omdat ze speciale bescherming van de goden genieten?

Wat ook goed werkt in de serie is dat het verhaal lekker vlot wordt verteld. In 22 episodes wordt het hele relaas van de opkomst en ondergang van Caesar (seizoen 1) en de hiernavolgende strijd om de macht, die wordt gewonnen door Octavianus (seizoen 2) verteld. Natuurlijk door hier en daar een loopje te nemen met de geschiedenis, of die verregaand te versimpelen. Maar dat maakt eigenlijk weinig uit, want de kern blijft volgens mij overeind en bovendien zijn grotendeels fictieve elementen, zoals de manipulatieve Atia, de moeder van Octavianus, een zeer welkome toevoeging. En de serie heeft ook hele aardige vondsten: bijvoorbeeld door nota bene Titus Pullo op te voeren als de echte vader van Caesarion.

Al met al leidt dit tot een serie die het genieten meer dan waard is. Een serie die ook misschien wel de weg heeft geplaveid voor die andere serie van HBO die daarna nog veel succesvoller zou worden: ik heb het natuurlijk over ‘Game of Thrones’. In toonzetting lijken naar mijn idee de beide series in veel opzichten in ieder geval zonder meer op elkaar!

Boekrecencie ‘Als ik mijn ogen sluit’, Edney Silvestre

silvDit boek ving mijn aandacht aangezien de blurb wel wat lijkt op mijn eigen roman ‘Het ware paradijs”: jongens gaan op onderzoek naar de dader van een recente moord.

In dit geval praten we dan begin jaren ’60, Brazilië. De beide jongens Eduardo en Paulo vinden in het bos een bruut vermoorde vrouw. Al snel begrijpen ze dat de hoogbejaarde echtgenoot van haar, de plaatselijke tandarts, dit nooit gedaan kan hebben, en gaan ze op onderzoek.

Om al snel op allerlei onverkwikkelijke zaken te stuiten, zeker als ze hulp krijgen van een hoogbejaarde ex-communist. Schrijver Silvestre gebuikt hier zijn verhaal nadrukkelijk als stuk maatschappijkritiek op de misstanden in het Brazilië van die tijd, dat nog maar net Keizerrijk af is en op de vooravond staat van een gewelddadige militaire dictatuur. En die misstanden betreffen vooral het grote verschil tussen arm en rijk en alle misdaden waar die rijke bovenlaag telkens weer mee wegkomen.

Tegelijk is dit boek echter ook een coming-of-age roman over opgroeiende jongens die enkele levenslessen leren over de wereld van de volwassenen. Bijvoorbeeld ook over dat ze niet zo makkelijk de dader zullen vinden als ze wel gedacht hadden. Want ja; dit boek eindigt met een bittere toon. Een finale die overigens wel prachtig is uitgewerkt. En met het prima slot is dit gewoon een prima roman, die het lezen zeker waard is!