Tv-recensie ‘Dirk Gently’, seizoen 2

Dit tweede seizoen gaat naadloos verder waar het kostelijke eerste seizoen was gebleven. En zo’n beetje alle personages komen terug; met aan het hoofd natuurlijk Dirk Gently zelf, de holistische detective die maar wat loopt aan te kloten en erop vertrouwt dat de kosmos zorgt dat het goed komt.

Ook in dit seizoen ontstaat er al snel een knotsgekke ontwikkeling als Dirk de opdracht krijgt ‘de jongen’ terug te brengen. Maar hoe en wat? Geen idee! Intussen gebeurt er van alles: in het slaperige dorpje Bergsberg krijgt een ontevreden huismoeder tovenaarskrachten, in een redelijk belachelijk ogende fantasiewereld trekken ridders met potsierlijke vierkante helmen en scharen bij wijze van zwaarden ten strijde en bij een leegstaand huis valt een auto uit een boom met hierin twee stokoude lijken…

Zo gebeurt er voldoende in een plot dat toch weer heel aardig en vernuftig in elkaar blijkt te zitten. Het leidt tot een heerlijk seizoen, ook door al die geweldige, vaak zeer excentrieke, personages. Het speelplezier van al die acteurs, waarvan Elijah ‘Frodo’ Wood toch wel de bekendste is, spat er van af. Ze kunnen immers bijna zonder uitzondering lekker los gaan. En zo is deze serie nog steeds zeer te genieten. Erg, erg leuk! Ik hoop op nog een seizoen 3!

Boekrecensie ‘The Silk Roads’, Peter Frankopan

Dit is een zeer ambitieus en ook zeer omvangrijk boek dat de geschiedenis van de wereld wil beschrijven vanuit een heel vernieuwend vertrekpunt; namelijk dat het centrum van de wereld eigenlijk het Midden Oosten is. Dat was en is immers waar de zijderoutes tussen oost en west samen kwamen.

Frankopan heeft hiermee zonder meer een punt, want inderdaad is de vroege geschiedenis eigenlijk veel beter te vertellen vanuit het perspectief van de regio waar alle vroege grote beschavingen tot wasdom kwamen. En dus niet vanuit het conventionele perspectief van Europa; want dat was tot circa 1500 een onbetekenend randgebied van de wereld.

Dit blijkt ook wel uit de rare aanduiding van een tijdsgewricht van het millennium tussen 500 en 1500 als ‘Middeleeuwen’: hoe kan het nou zo zijn dat een heel millennium geen enkele specifieke eigenschappen heeft en alleen maar ergens tussenin zit? Dat heeft me altijd verbaasd. Nou, dat komt dus, zo blijkt ook uit dit boek, omdat juist in die tijd alles van belang elders gebeurde; in het Midden Oosten dus (noem onder meer de stormachtige opkomst van de Arabieren vanaf de 7e eeuw).

Zo biedt Frankopan veel meer verfrissende inzichten. En ook tal van interessante feitjes. Boeiend is ook dat hij niet zozeer aandacht heeft voor politieke en militaire feiten, maar veel meer voor bijvoorbeeld hoe de handel plaatsvond en wat er dan werd verhandeld.

Frankopan laat ook heel goed zien hoe het tijdsgewricht rond 1500 echt een kantelpunt blijkt te vormen in de geschiedenis. De definitieve val van het Romeinse Rijk (de inname van Constantinopel in 1453 door de Turken), het bereiken van India via de zeeroute rondom Afrika door de Portugezen en de ontdekking van Amerika door Columbus, vielen vrijwel samen en zorgden er gezamenlijk voor dat Europa het nieuwe centrum van de wereld werd voor de volgende 5 eeuwen.

Frankopan beschrijft dit treffend, maar komt in het tweede deel van het boek waarin we dan zijn beland, wel steeds meer in de knel met de gekozen insteek. Want vanaf 1500 is het Midden Oosten steeds minder van belang en bestaan de zijderoutes eigenlijk alleen nog maar in metaforische zin. Dat elk hoofdstuk de naam van een ‘route’ moet hebben wordt daarnaast ook steeds gekunstelder.

Ook verhult Frankopan hier niet dat hij Brit is, want het verhaal wordt al heel snel heel erg verteld vanuit Engels standpunt. Zoals als hij uitgebreid vertelt over hoe de Britten de olie-industrie in Perzië/Iran in handen krijgen. En Frankopan wil ten slotte iets te krampachtig een boodschap aan je kwijt; namelijk dat Europa in de moderne geschiedenis alles eigenlijk alleen maar fout heeft gedaan.

Dit maakt het dat het tweede deel van het boek minder verfrissend en uiteindelijk ook minder interessant dan het eerste. Maar al met al is dit nog wel steeds een zeer boeiend boek. Een hele flinke kluif, maar voor mensen die geschiedenis interessant vinden, zonder meer een aanrader!

Boekrecensie ‘De Heilige Rita’, Tommy Wieringa

Dit nieuwe boek van Tommy Wieringa wilde ik graag lezen om twee redenen. Ten eerste zou het de ‘Grote Twentse Roman’ van Wieringa moeten zijn en dat is koren op de molen voor een Tukker zoals ik. En ten tweede ben ik fan van Wieringa’s werk na diens eerdere worp ‘Dit zijn de namen’.

Wat betreft setting blijkt het boek al snel een feest van herkenning te zijn. Het zit vol oer-Twentse namen en het fictieve dorp ‘Mariënveen’ is overduidelijk gebaseerd op Geesteren. Ook weet Wieringa de Twentse volksaard vaak erg goed te treffen. Bijvoorbeeld als hij laat zien hoe weinig men zegt en hoeveel men op hetzelfde moment vaak denkt.

Tegelijkertijd schetst Wieringa een beeld van Geesteren als achtergebleven grensdorpje waar de bewoners zich toch niet in zullen (willen) herkennen. Dan moet je net Geesteren hebben, denk ik dan: ik heb vaak genoeg horen zeggen dat als je naar Geesteren moet, je altijd de wind tegen hebt. Dat is omdat ze daar altijd ‘bloaz’n’; nogal pochen op zichzelf . De vraag is dus of Wieringa hier niet heel veel mensen tegen de haren instrijkt.

Maar goed. Binnen de voornoemde setting vertelt Wieringa het verhaal van ene Paul Krüzen; een oude vrijgezel die nog bij zijn vader woont en niets moet hebben van de moderne tijd. Met name het feit dat in grensdorp Mariënveen allerlei nationaliteiten terechtgekomen zijn; volkeren die hij alleen kende uit de Bosatlas. Zoals de Chinezen die café Kottink hebben overgenomen. Wieringa komt hierbij dicht bij de thematiek die hij vaker aansnijdt over volkeren die op drift raken en wat dit betekent voor grensgebieden.

Maar nog een schrijnender slachtoffer van de tijd is Hedwiges Geerdink, die het volstrekt gedateerde winkeltje van zijn gestorven ouders is blijven aanhouden, en op enig moment wordt beroofd van al het spaargeld, dat hij natuurlijk bewaart in een spreekwoordelijke sok.

Hiermee vertel ik nog maar een klein deel van wat allemaal in het boek beschreven wordt. Want er gebeurt voldoende. En het is overduidelijk dat dit boek me in ieder geval zeer boeide! Vooral omdat Wieringa opnieuw blijk geeft van een weergaloos goede schrijfstijl. Literatuur met een hoofdletter L, daar kun je niet omheen. Zelf als je een ‘bloasbalg’ uit Geesteren bent!

 

Teaser voor mijn roman ‘Het ware paradijs’ 8#8

dbe05In het kader van de schrijfwedstrijd ‘Schrijf en Huiver‘ heb ik een volledige roman geschreven, ‘Het ware paradijs‘. Een historische thriller die speelt in het Duitsland van vlak voor en tijdens WOII, en draait om de zoektocht naar een serie-moordenaar. Het boek heb ik beschikbaar gesteld via dit blog; niet alleen digitaal (als e-pub en pdf) maar desgevraagd ook op papier in de vorm van een heus boek. Om je te interesseren voor het boek, stel ik graag wat personages aan je voor.

#8. Kurt Kehlmann

Kurt is de zoon van commissaris Kehlmann en de beste vriend van Joachim. Kurt komt uit een liefdevol gezin en wordt regelmatig verwend door zijn moeder (de van oorsprong Nederlandse Keetie) en zijn twee oudere zussen. Zijn vader, waar hij echt tegen opkijkt, probeert hem met de juiste waarden en normen op te voeden. Kurt is ook nog eens goed op school, populair bij de meisjes, en een kei in atletiek (verspringen). Als zijn vriend Joachim worstelt met de kwestie rond de seriemoordenaar besluit hij hem meteen te helpen, want zo is hij…