Dit boek is een recente Man Booker prijswinnaar en daarom veelbelovend. Al snel blijkt het een stilistisch zeer bijzonder boek te zijn; het is geheel opgebouwd uit citaten van iedereen die iets met het verhaal te maken heeft.
Dat werkt in eerste instantie verfrissend en kan ook bij vlagen geestig worden, bijvoorbeeld als allerlei mensen totaal verschillende herinneringen hebben van een zelfde avond (stond er nu een maan of niet?). Maar al snel begint die vorm tegen te staan en wordt het teveel een gebbetje; een trucje. Het hindert dan de vertelling enorm, ook omdat de bronvermelding van het citaat steeds aan het einde staat, wat de leeservaring bemoeilijkt.
Intussen heb ik nog niets verteld over het verhaal! Dat draait omde vroege dood van Willie, de elfjarige zoon van Abraham Lincoln, de Amerikaanse president tijdens de donkere jaren van de burgeroorlog. Hij is enorm aangeslagen door zijn dood en bezoekt de dode Willie nog regelmatig is diens tombe. En daar gebeurt iets bijzonders, als er een soort contact lijkt te ontstaan met al de dode zielen, die daar in een soort voorportaal van het hiernamaals rond dolen en die allemaal, net als Willie, nog geen afscheid kunnen nemen van hun leven. Deze dolende zielen zijn meteen de belangrijkste vertellers in dit boek.
Op zich is dit allemaal mogelijk wel interessant, maar helaas zit de gekozen vorm de vertelling teveel in de weg. Daarom naar mijn idee toch niet echt een succes…