Boekrecensie ‘Endymion’, Dan Simmons

Na het eerste tweeluik uit de Hyperion-quadrologie (1 2) ben ik maar meteen doorgestoomd naar dit boek, ‘Endymion‘, de derde in de reeks. En dat blijft smullen geblazen!

De stijl van het boek is behoorlijk anders dan de twee voorgangers, want nu wordt een groot deel verteld in het ik-perspectief van de ongedachte ’titelheld’ Raul Endymion, die de nogal onmogelijk lijkende taak krijgt om Aenea (‘The One Who Teaches’) te beschermen; de messiaanse figuur waar het voorgaande deel al over repte. En zij hebben een flinke reis te maken…

Deze passages in ik-perspectief worden afgewisseld met stukken in hij-perspectief over Father Captain De Soya, die Aenea juist moet zien uit te leveren aan de vijand; de ‘Pax’.

Met deze ‘Pax’ heeft Simmons een fascinerend nieuw dystopisch toekomstbeeld geschapen, namelijk eentje waarin de Katholieke kerk met behulp van ‘cruciforms’ die daadwerkelijk eeuwig leven mogelijk maken (en aan de term ‘born again christian‘ een letterlijke betekenis geven) kans heeft gezien de macht in het universum te grijpen. Verder blijkt ook de TechnoCore, de gemeenschap AI’s die vernietigd leken na deel 2, nog verre van uitgeroeid te zijn!

Vastgesteld moet worden dat dit boek niet meer de rijkdom biedt van al die kostelijke verhaaltjes, zoals die in met name deel 1 verteld werden. Dit boek is dus zeker geen raamvertelling meer, maar eerder te kenschetsen als een veel eenduidiger sf-roman die zich richt op de avonturen van de hoofdpersonen. Dat is echter wel kostelijk gedaan. En zo is dit wederom op haar eigen manier weer een heerlijk boek. Heel fijn om eens te herlezen, nu in het Engels!

Uitgelicht: Verhaal #7 uit mijn bundel Projector 2

Ik heb recent weer een nieuwe bundel samengesteld met enkele van mijn beste verhalen: ‘Projector2’. Het naadloze vervolg op mijn eerdere best of-bundel ‘Projector‘. Als opwarmertje ga ik kort alle verhalen langs uit deze bundel!

Verhaal 7: Lieve Brawne
Dit verhaal is ontstaan uit een fascinatie van mij voor ‘World of Warcraft‘. Niet dat ik het zelf echt gespeeld heb (ik heb wel ooit een profiel aangemaakt), maar fantasiewereld Azeroth vond ik wel heel interessant. Zo is ook dit verhaal ontstaan, dat vervreemding als thema heeft. Al lang nadat ik dit verhaal geschreven had, voerde Nathan Hill in zijn fantastische debuut ‘De Nix‘ een personage op (Pwnage) dat wel wat weg heeft heeft van ‘Albedo‘, de hoofdpersoon uit mijn boek… Klik het plaatje aan voor het verhaal.

Boekrecensie ‘The Fall of Hyperion’, Dan Simmons

Na recent al ‘Hyperion‘ te hebben herlezen (deze keer in het Engels), moest ik me natuurlijk ook nog wagen aan dit boek, dat het naadloze vervolg en de (voorlopige) afronding vormt van het verhaal. Alle zeven de pelgrims confronteren eindelijk op hun eigen manier The Shrike en intussen is een interstellaire oorlog uitgebarsten die het einde van de mensheid kan betekenen. De ‘CEO’ van de Hegemonie der Mensen, Meina Gladstone, moet als de Lincoln c.q. Churchill van haar tijd enkele zeer drastische besluiten nemen. En een nieuwe cybride van de vroeggestorven 20e eeuwse dichter John Keats vormt de essentiële schakel tussen Gladstone en de voornoemde pelgrims. Deze Keats moet intussen op de (ontvoerde!) ‘oude aarde’ zijn gruwelijke ziekbed en dood herbeleven en hij verandert hiermee weer in de grote poëet die hij ooit was…

Al met al is dit wederom sciencefiction van de hoogste plank. Op heel veel vlakken is dit echt grootse sf: door de immense schaal en complexiteit van die toekomstwereld, door het volle en rijke plot en natuurlijk ook door al die associaties en verwijzingen naar de literaire helden van Simmons zelf. Hiermee is dit boek een enorme prestatie te noemen van een schrijver op de toppen van zijn kunnen.

Het was een genot dit boek weer gelezen te hebben; misschien ga ik me ook nog wel aan herlezing van de tweede cyclus (Endymion) van dit epos wagen!

Tv-recensie ‘The haunting of Hill House’

Op zich heb ik niet zo heel veel met het horror-genre, vooral omdat ik niet zo snel onder de indruk ben van de meeste schrik-effecten die dit genre gebruikt (zoals misschien wel de meest gebruikte: er wordt op een deur gebonsd, de hoofdpersoon doet open, ziet niemand maar heeft niet door dat het monster inmiddels vlak achter hem staat). Ook al te gore en bloederige toestanden spreken mij niet echt aan.

Gelukkig overstijgt deze serie de meest standaard horror. En dat komt omdat het verhaal vooral gaat over hoe ingrijpend de levens van het hele gezin dat ooit in een spookhuis woonde, hier door beïnvloed zijn. Zij allemaal; de vijf (inmiddels volwassen) kinderen en hun vader, zijn allemaal op hun eigen manier nogal beschadigd.

De wijze waarop het verhaal verteld wordt is ook zeer effectief. Scenes toen het gezin nog in dat spookhuis woonde, zijn verweven met scenes van ongeveer een kwart eeuw later, als de dood van de jongste zus iedereen weer bij elkaar brengt. Natuurlijk komt het dan tot de onontkoombare definitieve afrekening met dat spookhuis (Hill House) dat hun zoveel ellende bezorgde!

Een uitstekende Netflix-serie weer dit en ook een fijne rol van de Nederlander Michiel Huisman!