Boekrecensie ‘El Negro en ik’

Dit boek van Frank Westerman gaat over ‘El Negro’, de neger die in andere tijden, als een dier opgezet werd en tentoon werd gesteld in Europese musea. Maar zoals de titel al aangeeft gaat het boek óók over hem zelf. En dus lezen we over hoe Westerman als jonge student ontwikkelingswerk gaat doen in den vreemde. En hoe hij en passant leert over de zin en onzin van ontwikkelingshulp, het nog steeds niet helemaal verdwenen kolonialisme en racisme en de soms moedeloos stemmende realiteit in veel landen in de rimboe.

Het boek is met andere woorden dus net als diens andere boeken (1 2) weer heel meta. En dat is interessant genoeg! Westerman heeft voldoende interessants vertellen in dit boek, waarin de zoektocht naar de oorsprong van die El Negro steeds de rode draad vormt. Interessant!

Tv-recensie “After Life”, seizoen 1

Dit is een comedy-serie met Ricky Gervais. En dus zien we veel van die typische, vaak heel absurde, gênante of spijkerharde Gervais-grappen voorbijkomen. Maar ook heeft deze serie wel een heel erg zwartgallige toon. Gervais speelt namelijk Tony, ambitieloos redacteur van een lokaal sufferdje, die rouwt om de dood van zijn vrouw. Om die reden wil hij eigenlijk dood en doet hij tegen iedereen naar en gemeen…

Maar dan veranderen de zaken ten goede voor Tony, onder meer door enkele toevallige ontmoetingen. En dan wordt de serie opeens wel heel weekhartig en sentimenteel. Vol met nogal belegen tegeltjes-wijsheden, bijvoorbeeld over dat iedereen, zelfs Tony, de wereld een klein beetje beter kan maken, als die maar een beetje zijn best doet…

Hiermee is deze serie op zijn hoogst bij vlagen amusant, maar als geheel weinig verheffend.

Tv-recensie ‘Luther’, seizoen 5

Dit is het vijfde en waarschijnlijk laatste seizoen van deze bewierookte Engelse politieserie met Idris Elba. Alles draait weer (1 2) om de getormenteerde eponieme detective Luther, die niet alleen een nieuwe seriemoordernaar moet stoppen, maar ook opnieuw te stellen krijgt met de manische Alice, die toch echt dood leek na seizoen 4.

Dat laatste had wat mij betreft niet gehoeven, want hierdoor wordt het hele seizoen toch een beetje een herhalingsoefening. Opnieuw wordt Luther gedwongen dingen te doen die niet bepaald legaal zijn en opnieuw loopt deze Alice heel vaak heel pedant te doen. Het plot is voor de rest ook niet heel bijzonder: die politiezaak blijkt vrij eenvoudig in elkaar te zitten en nogal voorspelbaar komt alles samen in een dramatische climax waarin Alice (spoiler alert) dan toch echt dood gaat…

Hiermee is dit verre van het beste seizoen. Natuurlijk: het rauwe aspect blijft aanspreken; en rauw is het al is het maar omdat maar liefst twee collega’s van Luther (Benny en Catharine Halliday) het niet overleven! En natuurlijk blijft Idris Elba een fantastische acteur in zijn rol als de gekwelde Luther, die vaak veel van een gekooid roofdier wegheeft. Maar als geheel valt dit seizoen wat tegen…

Uitgelicht: verhalen over Isla Margarita

Een vakantie is altijd een uitgelezen tijd voor het opdoen van inspiratie van nieuwe verhalen, heb ik ook al eerder gemeld. Een vakantie die ik samen met een vriend vierde op Isla Margarita leverde er zelfs twee op. Eentje ervan (‘Sirius‘) speelt op het eiland zelf, dat ik, net zoals de personen in dit verhaal, nader verkende. Het tweede verhaal (‘La Isla Maldita‘) gaat over een trip buiten het eiland (een ‘vakantie-in-een-vakantie), namelijk een meerdaags bezoekje aan Venezuela, zoals ik toen zelf ook gedaan heb. Lees de beide verhalen door navolgende links aan te klikken:

Sirius

La Isla Maldita

Verhaal ‘Een zekerheidje’ beoordeeld door Paul Harland Awards

Dit paasweekend kwam de uitslag binnen voor mijn inzending van de Paul Harland Awards van dit jaar. Een niet heel geweldig resultaat helaas en ook een lagere klassering dan vorig jaar. Het beste dat ik nu kan zeggen is dat ik keurig in de middenmoot geëindigd ben, maar ja: het is ook niet veel meer dan dat. Eigenlijk verbaasde me het ook niet; ik was eigenlijk al te laat voor de deadline en had daardoor geen tijd meer om het verhaal nog echt goed onder handen te nemen voor ik het zou indienen. Daarom ben ik toch niet helemaal ontevreden. Ook door de soms lovende woorden:

| Een heerlijk verhaal dat zichzelf niet te serieus neemt.
| Ontzettend leuk om te lezen en ook bij het herlezen blijft het de moeite waard
| Aantrekkelijke dialogen. Ik vind het gebruik van de zin ‘Dat is een zekerheidje’ geweldig.

Kritiek was er (natuurlijk) ook in ruime mate: het verhaal is te uitleggerig / houterig / omslachtig, er staan teveel fouten in, het thema is niet origineel (alhoewel niemand de duidelijke Westworld-inspiratie noemt) en de personages zijn te vlak en stereotiep. Tja, wellicht was dit inderdaad ook niet mijn beste verhaal. Maar toch leuk om deze beoordelingen te lezen; heel goed van de organisatie van deze wedstrijd dat ze zo’n uitgebreid schrijfrapport maken over alle inzendingen!

Wie het verhaal wil lezen zoals ik het ingezonden heb; dat staat hier: Een zekerheidje

Boekrecensie ‘The Parade’, Dave Eggers

Het meest bijzondere aan dit boek is dat ik het tot me heb genomen in de vorm van een luisterboek. Ik heb het bewust gekocht aangezien ik de laatste tijd iets vaker in de auto zit. En ik moet zeggen: ik vind dit een heel goede tijdsbesteding!

Dat komt ook omdat er in ‘The Parade’ genoeg te genieten is. Natuurlijk heb ik al veel boeken van Eggers gelezen (1 2 3 4 5) en weet ik dat hij een uitstekende schrijver is. Dus het is niet verbazend dat ook dit boek zeer de moeite waard is.

De premisse van het verhaal is redelijk absurd: een tweetal werkmannen moet een weg aanleggen in een naamloos ontwikkelingsland ten behoeve van de te houden ‘parade’ waarmee de zojuist verworven vrede in het land moet worden gevierd.

De leider van de twee wil van dit alles een militaire operatie maken en besluit dat ze elkaar met een nummer moeten aanspreken: ‘4’ voor hemzelf en ‘9’ voor zijn collega. Maar die collega blijkt al snel uit heel ander hout gesneden. Terwijl 4 methodisch aan de slag gaat bij het bedienen van de RS-80, de hypermoderne machine die het asfalt kan aanleggen, heeft 9 de taak de omgeving te verkennen en te zorgen dat er geen obstakels zijn. Maar 9 lijkt alles eerder als een vakantie te beschouwen en hij gaat al snel bij lokale mensen eten (besmettingsgevaar), rotzooit aan met lokale vrouwen (idem), of zwemt met jongetjes in de rivier (idem in het kwadaat). Allemaal zaken die tegen het zere been van 4 aanschoppen natuurlijk. Een groot deel van het boek wordt op die manier gedreven door de moeizame interactie tussen deze twee mannen met die volledig botsende karakters.

Het plot beweegt zich intussen richting steeds meer rampspoed: 9 raakt (natuurlijk) ziek en 4 ziet zich genoodzaakt de hulp te accepteren van lokale bewoners. Maar is intussen de behulpzame ‘Medallion’ geen cynisch spelletje met hem aan het spelen om hem al zijn geld en spullen af te troggelen? Dat blijft tot het einde onduidelijk. Een einde dat op de koop toe eerst nog goed lijkt af te lopen, maar uiteindelijk een zeer duister en sinister einde krijgt… Maar dat verklap ik nog even niet!

Hiermee is dit boek een vlammend commentaar op ontwikkelingshulp en de cynische werkelijkheid in veel van dit soort ontwikkelingslanden. En een boek dat zeer de moeite waard is!

Recensie tv-serie ‘Love, Death & Robots’

Deze animatieserie vormt een anthologie van losse verhaaltjes in episodes van rond de tien minuten lang. En dat is kostelijk gedaan! Je wordt meegenomen in steeds heel buitenissige miniatuurtjes die allemaal bijzonder zijn op hun eigen manier. Want de afleveringen zijn heel verschillend. Soms zijn de animaties bijna realistisch, en soms heel cartoonesk. Soms zijn de verhaaltjes nogal grof en gewelddadig (misschien zelfs iets te), maar soms zijn ze ook zeer excentrisch of zelfs filosofisch.

Hiermee is dit een geramde serie voor een selecte cult-aanhang. Waar ik dan misschien me ook toe schaar, want ik vond deze serie heel leuk om te zien!

Boekrecensie ‘Jas van Belofte’, Jan Siebelink

Het meest bijzondere aan dit boekenweekgeschenk is dat de sleutel-scene eruit wel eens récht voor mijn voordeur kan hebben plaatsgevonden. Die sleutelscène draait er namelijk om dat de vader van hoofdpersoon Arthur (natuurlijk kweker in Velp, want Jan ‘graaft zich autobio’, zoals te doen gebruikelijk) op een bepaalde dag weg fietst om nooit meer terug te komen. De jonge Arthur rent zijn vader nog achterna, van de Schonenbergsingel de Hoofdstraat op en vindt dan ergens tussen deze plek en Bronbeek (al deze toponiemen worden dus genoemd!), alleen nog de gabardine jas terug van zijn vader; natuurlijk de jas uit de titel. En wat wil het toeval, precies in dit stukje Velp woon ik dus ook!

Daarmee is evenwel meteen het beste verteld van dit boekje, want helaas, heel erg goed is het verder allemaal niet. En dat is nog een understatement. Het verhaaltje heeft erg weinig om het lijf en zal ik daarom maar niet samenvatten. Het lijkt in ieder geval niet zozeer een ode te zijn aan ‘de vriendschap’, zoals de achterflap jubelt, maar eerder een ode aan het werk van Jan Siebelink zelf, als een echo die resoneert uit zijn complete oeuvre. Want ja, al dat autobiografische geneuzel van hem kennen we toch inmiddels wel: hier heeft hij al eindeloos over geschreven…

En zo is de sleutelzin in dit boekje volgens mij die waarin ene Edwin tegen Arthur (Jan dus) zegt: “Je hebt maar één verhaal. Daar zit alle materiaal.” Precies dit vat namelijk haarscherp niet alleen dit boek maar misschien wel heel het schrijverschap van Jan Siebelink samen.

Kortom moet je dit als een flink mislukt boekenweekgeschenk beschouwen; van een te ijdele en zelfgenoegzame schrijver die alleen maar wat smakeloze kliekjes opdient.

Tv-recensie ‘Homeland seizoen 7’

Deze spionage-serie blijft haar hoge niveau ook in dit nieuwe seizoen weer gewoon vasthouden. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en de personages, de ‘bi-polaire’ Carrie Mathison voorop blijven boeien. Alles draait in dit seizoen uiteindelijk om een poging van (nota bene) de Russen om de Amerikaanse democratie te beschadigen.

Uitstekend gedaan dus, een serie die het bekijken meer dan waard is!