Boekrecensie ‘The Road’, Vasily Grossman

Dit is een verhalenbundel van Grossmann, een Russische Jood uit pak hem beet de eerste helft van de vorige eeuw, die uiteraard veel schreef over WOII en die intussen moest zien te overleven onder de communistische repressie.

De verhalen zijn heel verschillend van karakter. De bundel begint met een weemoedig relaas over de shtetl Berdichev waar Grossmann opgroeide, maar bevat óók een verbijsterend gruwelijk essay over vernietigingskamp Treblinka. Andere verhalen nemen opvallend genoeg zelfs soms een dier als hoofdpersoon (een hond die net als Laika de ruimte wordt ingeschoten en een muilezel die de veldtocht van Duitsland in Rusland in beide richtingen meemaakt). De verhalen zijn geordend naar periode worden vergezeld van uitgebreide inleidingen en commentaren.

In totaal is dit hiermee een zeer boeiend boek, dat evenwel misschien niet iedereen zal aanspreken gezien de loodzware materie.

Boekrecensie ‘De ontdekking van Moskou’, Harry Mulisch

Van de schrijver Mulisch, onderdeel van de zogenaamde vroegere Grote Drie, kon me eigenlijk maar één boek ècht bekoren; namelijk ‘De ontdekking van de Hemel‘. Andere boeken vond ik echter beduidend minder.

En dan dit boek; dat postuum is verschenen en nooit door Mulisch zelf is gepubliceerd. Daar had hij -naast dat het manuscript onaf was- denk ik goede reden voor, want nee: dit is een redelijk onleesbaar werkstukje.

Mulisch doet hierin een beetje wat hij wel vaker doet: filosoferen over het schrijven. In dit boek doet hij dat met het Droste Effect. Zo’n zogenaamd recursief verhaal kan interessant zijn, zie bijvoorbeeld dat ene boek van Pennac of zelfs een verhaal van mij zelf: ‘The Joker‘.

Maar bij Mulisch wordt het vervelend als hij schrijft over een schrijver, die schrijft over een schrijver, die schrijft over een schrijver. Hierdoor wordt er niet alleen een verhaal verteld, maar zijn ook in minimaal twee niveaus voetnoten geplaatst. En ook nog eens miet alleen door Mulisch, maar óók door de redacteuren die na diens dood het onaffe manuscript alsnog probeerden af te ronden.

Deze vermoeiende opzet zorgt ervoor dat ik weinig trek meer had in waar het boek uiteindelijk over zou moeten gaan: een mislukte ‘ontdekkingsreis’ naar Moskou in het jaar 1492. Nee, ik had toen inmiddels dit boek allang weggelegd. Jammer.

Boekrecensie ‘Stephen Florida’, Gabe Habash

Dit boek kon me ondanks de ronkende recensies op voor- en achterkaft niet erg bekoren. Duidelijk is dat hoofdpersoon Florida een getroebleerde ziel is; hij doet en denkt de gekste dingen en intussen is hij obsessief met die aartslelijke sport worstelen bezig en begint hij wel/niet een relatie met ene Mary Beth.

Habash beschrijft dit alles in een weerbarstige, zeker niet soepel leesbare, schrijfstijl. Veel deed me denken aan dat andere veelgeprezen boek van de laatste jaren dat me niet kon bekoren; dat boek van Atticus Lish met die veel te lange titel.

Kortom: nee; niet echt een succes dit boekwerk; ik ben ergens halverwege afgehaakt.