Tv-recensie ‘The Queen’s Gambit’

Dit is de nieuwe hit-serie van Netflix, een mini-serie van 7 afleveringen over de opkomst van de schaaklegende Beth Harmon. De serie is heel sterk vormgegeven: de jaren ’60 zien er puikgaaf uit, waarbij ook alle interieurs en kostuums zeer zorgvuldig gestyleerd zijn. Ook de hoofdrol is met Anya Taylor-Joy (een Emma Stone-lookalike met haar hertenogen) prima ingevuld.

Maar waar de serie toch een beetje wringt is dat het verhaal en de personages -wat mij betreft- niet echt tot leven komen. Zoals stiefmoeder Alma, die Beth verlost uit het weeshuis waar zij in zat na de zelfmoord van haar biologische moeder. Wat is zij nou: een passieve slachtofferige huisvrouw? Een eigenzinnig feministe in de dop en gepassioneerd pianiste? Ik kreeg het gewoon niet scherp. Maar ook de beweegredenen van Beth (die kampt met een pillen-verslaving en op enig moment aan de drank gaat) snapte ik vaak niet.

Daar komt bij dat de serie veel onverklaard laat. Een voice-over had misschien niet alleen soms iets meer kunnen vertellen van wat Beth denkt, maar ook de schaakwedstrijden van enige duiding kunnen voorzien: is die ene zet nu een meesterlijke zet, of juist niet?

Zo is dit wat mij betreft toch geen volledig geslaagde serie: voor vormgeving een 10, maar voor storytelling een matig zesje. Zou deze serie zo’n succes geworden zonder de corona-epidemie, waar we nog steeds in zitten? In die zin lijkt deze serie een beetje op Tiger King, zou ik zeggen…