Filmrecensie ‘Jack Reacher’

‘Jack Reacher’  is het nieuwe vehikel van filmster Tom Cruise. Apart verhaal, die Tom, want er lijken maar weinigen te zijn die hem echt mogen. En dat is toch gek, want hij heeft toch enkele filmhits op zijn naam staan, heeft memorabele rollen gespeeld (denk aan Magnolia en Rock of Ages), en ziet er goed uit. Als je de verhalen gelooft, is hij ook nog eens een sympathieke vent. Waarom dan toch zoveel antipathie? Heeft het er mee te maken dat hij de bekendste vaandeldrager is van Scientology? De ‘kerk’  die opgericht is door opperfantast L. Ron Hubbard, die in een typisch twaalf-steden-dertien-ambachten scenario het onder meer probeerde als fantasyschrijver en een schimmige zelfhulpmethode (Dianetics) voor hij zich waagde aan religie.

Tja, ik denk het wel eigenlijk. Want hoe kun je iemand serieus nemen die gelooft in een zo overduidelijk staaltje boerenbedrog? Alhoewel ook de bekende Oprah-scene waarin hij op de bank springend zijn liefde uitte voor (inmiddels alweer ex-)vriendin Katie Holmes, weinig goed zal hebben gedaan.

Het was dan ook niet verbazingwekkend dat er veel boze reacties waren onder de fans dat uitgerekend Tom Cruise hun held uit de Lee Child-boeken zou gaan vertolken. Maar aan de andere kant blijkt dat wel vaker een netelige aangelegenheid. Kijk bijvoorbeeld naar de al even weinig positieve reacties op Tom Hanks’ verkiezing als Dan Brown’s Robert Langdon of de keuze voor Matthew McConaughey in de rol van Clive Cussler’s Dirk Pitt.

Goed, terug naar deze film. Die gaat dus over Jack Reacher, een oorlogsveteraan die als een soort eenmans-A-team is verdwenen in de Amerikaanse ‘underground’, tot hij besluit een advocate te helpen met een zaak rond een seriemoordenaar. Het plot zit best goed in elkaar en de film is zonder meer onderhoudend. Zonder echter echt bijzonder te worden. Bij mij rees in ieder geval de vraag of deze film voldoende perspectief biedt voor de overduidelijk al voorziene sequel. We zullen zien…