Dr. Strange | Deze film heb ik in de Cinemec in de 3D-versie gezien en daar is die zeer geschikt voor. Het is namelijk een film die vooral visueel zeer overtuigt, met name door de fantastische manier waarop de parallelle werkelijkheden die Dr. Strange leert kennen in beeld worden gebracht. Het plot is minder opzienbarend, want deze film heeft alles in zich van een start-up van een nieuwe franchise, en dat hebben we al 100.000 keer gezien. Er is dus vooral zeer veel tijd ingeruimd om de hoofdpersoon, Dr. Strange (een mooie rol van Benedict Cumberbatch overigens) te introduceren. De briljante neurochirurg raakt ernstig verminkt en zoekt verlossing bij een cult-achtige organisatie in Nepal, om daarna al snel verwikkeld te raken in een strijd op kosmische schaal met een monster uit een andere dimensie. Voor een film uit de Marvel-stal prima te genieten!
Pride | Dit is echt weer zo’n Engelse feel-good movie zoals bijvoorbeeld ‘The Full Monty’ of ‘Billy Elliott’. In dit geval gaat het om een clubje activistische ‘lesbians & gays’ waarvan de leider op enig moment op het lumineuze idee komt om de mijnwerkers te gaan steunen. Vele mijnwerkers zitten immers (we spreken jaren ’80, waarin IJzeren Dame Thatcher genadeloos de mijnindustrie ontmantelt) al even zeer in de verdrukking als zij zelf. Een mijnwerkervakbond uit Wales hapt toe en als beide groepen elkaar ontmoeten is een clash van culturen (de vrijgevochten mentaliteit van de LGBT-Londenaren tegenover de conservatieve plattelanders) onontkoombaar. Maar natuurlijk groeit iedereen naar elkaar toe en komt alles tot een (min of meer) goed einde. Hele aardige film, dit!
War Dogs | Dit is een hele leuke film met onder meer Jonah Hill en Miles Teller (Whiplash). Ze spelen twee twintigers die zich een weg omhoog werken in de wapenhandel en heel aardig verdienen aan de kruimels die soms van tafel vallen bij de enorme defensiecontracten die het Amerikaanse leger sluit (‘Cheney’s boys‘ claimen natuurlijk de grote taarten). Maar dan krijgen ze de kans zelf een mega-deal te sluiten en dat is natuurlijk gedoemd om mis te gaan. Kostelijke film met geweldige hoofdrollen en een sterk verteld verhaal en een aanklacht natuurlijk tegen de cynische oorlogsindustrie.
It’s kind of a funny story | Dit is echt een typische young-adult film over de problemen waar jonge mensen zoal tegen aan lopen. Een depressieve tiener denkt aan zelfmoord en meldt zichzelf bij een psychiatrische instelling. Hier wordt hij vervolgens voor vijf dagen opgesloten, een ramp zo lijkt het, maar dan blijkt dat hij in die kleine week belangrijke levenslessen leert en nieuwe vriendschappen afsluit. Aardige speelfilm, maar ook niet veel meer dan dat.
Airlift | Alhoewel Netflix een erg goede aanbieder van televisie is, spitst deze zich wel erg toe op tv-series. Het aanbod van films is toch vrij mager. In mijn zoektocht naar een aardige film die ik nog niet heb gezien, stuitte ik op deze Indiase film, die een kloeke 8+ score heeft op IMDB. Dat is die echter absoluut niet waard. De film gaat erover hoe een Indiase zakenman in Koeweit, als Saddam hier binnen valt, er in slaagt een kolossale hoeveelheid landgenoten (170.000, wtf!) veilig het land uit te krijgen. Alhoewel de film aardige passages kent, is echter een groot deel nogal saai, vol lange gesprekken. En dan heb ik het nog niet gehad over die vreselijke Bollywood-gewoonte dat in elke film de hoofdrolspeler minimaal twee keer een dansje op vrolijke muziek moet uitvoeren. Brr…. Nee, erg matig, dit!