Van goed naar slecht:
1. Baby Driver
2. It (20017)
3. Despicable Me 3
4. First they killed my father
5. Alien: Covenant
6. The Dark Tower
7. War Machine
8. The Terminator 3
9. Rocket Science
Na de break de volledige reviews!
Baby Driver | Dit is een hele eigenzinnig vormgegeven film over hoofdpersoon ‘Baby’, een ‘get away driver’ (Nederlandse vertaling niet aanwezig), die alleen kan functioneren als hij zijn oortjes in heeft en bijpassende muziek op zijn iPod afspeelt. In het klassiek opgezette film-plot is zijn blinde vlek dat hij niet inziet dat zijn criminele activiteiten niet onbestraft kunnen blijven. De crises worden gevormd door ‘heists’ die in toenemende mate misgaan; dit terwijl hij een relatie opbouwt met een meisje (natuurlijk vooral een plot-device om de urgentie te vergroten). En de climax vindt plaats als Baby erkent dat hij niet langer kan vluchten voor het recht, zelfs niet met zijn superieure race-skills; hij gooit zijn autosleutel in de plomp en geeft zich over aan de politie… De manier waarop de zeer aanwezige muziek (o.m. Neerlands trots The Golden Earring en Focus!) is vervlochten met het verhaal is erg goed gedaan. Al met al een geweldige film!
It (2017) | Dit is natuurlijk een remake van de eerdere verfilming van één van Stephen King’s meest geliefde boeken, It. En om maar meteen terzake te komen; dat is uitstekend gedaan! Deze film vertelt de eerste helft van het verhaal, als een groep kinderen de strijd aangaat met de moordzuchtige clown Pennywise, die zichzelf voedt met hun angsten. Het verhaal dat wordt verteld blijft heel trouw aan de eerdere film en het boek en dat is gewoon helemaal goed! Mooie rol van Bill Skarsgard als Pennywise en ook de andere (kind-) acteurs doen het prima! Kijken!
Despicable Me 3 | Al eerder heb ik gezegd dat ik vind dat animatiefilms tegenwoordig vaak van een akelig hoog niveau zijn, en deze film ondersteunt naar mijn idee deze stelling. Dit is gewoon een ontzettend leuke, geestige, vlotte film met een prima plot rond een opduikende tweelingbroer van de mopperkont en ex-slechterik Gru. Aan alles kun je zien dat er veel aandacht en liefde aan de film is besteed. Zoals, ik noem maar een heel klein voorbeeld, als een barman met één oog een ding van een plank wil pakken en eerst even mis tast (natuurlijk omdat hij met dat ene oog slecht diepte kan inschatten). Geniaal dat soort details! En grote klasse deze film!
First they killed my father | Deze film vertelt het verhaal van Ung, een meisje dat kortweg de verschrikkingen van ‘The Killing Fields’ ondergaat. Die gelijknamige film had ik al eens gezien en ook ken ik het boek over Arn Chorn-Pond. Verrassend was deze film voor mij dan ook niet echt. Wat ik vooral zag was een heel degelijk gemaakte film die de gebeurtenissen keurig chronologisch in beeld brengt en die ook nergens al te gruwelijk wordt (het blijft allemaal, gek genoeg, allemaal redelijk vriendelijk). Omdat we alles zien vanuit het oog van een kind, is er weinig duiding van alle dingen die plaatsvinden, maar dat stoort eigenlijk nauwelijks. Dit is gewoon een stukje ouderwets vakmanschap. Van regisseur Angelina Jolie nota bene!
Alien: Covenant | Deze film is deel 2 in wat een prequel-trilogy moet worden op ‘Alien’ en hiermee een naadloos vervolg op ‘Prometheus’. Het heeft ook exact dezelfde sterke en zwakke punten als haar voorganger. Sterk zijn kortom de vaak superieure vormgeving en de spectaculaire actiescènes. Maar het plot, tja, dat is erg zwak. Een goed verhaal vertellen (wat ik heel belangrijk vind: dat is ook de bestaansreden van mijn blog!) lijkt tegenwoordig bij de grote Hollywood-films wel moeilijker te zijn dan al die CGI-Extravaganza. En wat me nog het meeste irriteert: het lijkt de makers ook niet uit te maken. Zo kiest in deze film de crew van het door een neutrino-storm beschadigde kolonisatie-schip op weg naar Origae-6 wel héél makkelijk voor een stop op een volledig andere planeet die ze opeens opmerken: namelijk alleen omdat ze geen zin hebben in weer acht jaar cryo-slaap. Yeah right! Wat een flut-reden om een zorgvuldig voorbereide missie met 2.000+ kolonisten aan boord op het spel te zetten! Waarom maak je dit niet plausibeler, bijvoorbeeld doordat de oorspronkelijk beoogde bestemming door de beschadigingen aan het schip buiten bereik lijkt? Ook op veel andere punten in de film had het plot met simpele ingrepen enorm aan geloofwaardigheid en kracht kunnen winnen. Waarom dat dan toch niet gebeurt? Ik hou het op een schromelijk onderschatting van het bioscoop-publiek. Met de gedachte: ‘als we er maar genoeg vette actie in stoppen, vreten ze alles’. Jammer. Deze film had zoveel beter kunnen zijn!
The Dark Tower | Deze film lijkt me een schoolvoorbeeld van hoe de grote filmproducenten een zeer geliefd boek volledig kunnen verprutsen. Stephen King’s ‘The Dark Tower‘ is een monumentaal, rijkgeschakeerd, complex, ambitieus fantasy-epos bestaande of 8 (of 9) vuistdikke boeken, en je hoopt dan dat de film hier enigszins recht aan doet. Niet dus… Afgezien van de namen van de personages en enkele centrale concepten hebben de scriptschrijvers namelijk bitter weinig overgelaten van het basismateriaal. En dan hou je een vrij nietsige film over, die BuzzFeed treffend typeert als: ‘a lame-duck adaptation destined tot enrage book fans and bewilder everyone else’. Wat de film nog enigszins genietbaar maakt is de sterke rol van Idris Elba, een acteur die echt betere films verdient! Jammer…
War Machine | Een Netflix-film met Brad Pitt in de hoofdrol, dat lijkt kansrijk. Pitt heeft immers enkele hele fijne rollen op zijn naam staan in bijvoorbeeld Snatch, Inglorious Basterds en Fight Club. Maar dan deze film, die gaat over de recente oorlog in Afghanistan. Pitt speelt generaal McMahon die voor de USA orde op zaken moet stellen. En al heel snel slaat de verwarring toe over wat dit nou voor een soort film is: is het een dik aangezette, kluchtige satire? Of is het een realistische weergave van en cynisch commentaar op deze onmogelijke oorlog? De karikaturale manier waarop Pitt McMahon neerzet (in het echt heette die McCrystal) en waarop Ben Kingsley Hamid Karzai portretteert, doen het eerste vermoeden. Net als de soms grappige momenten. Maar net zo vaak lijkt de film heel serieus bedoeld, bijvoorbeeld als pittige kritiek wordt gegeven op de Amerikaanse oorlogsindustrie, en als de film wordt doorsneden door ‘echte’ nieuwsbeelden. Doordat geen keuze is gemaakt in de vorm, is de film helaas uiteindelijk van alles niets. En hiermee uiteindelijk niet bepaald geslaagd.
The Terminator 3 | James Cameron begon deze franchise met twee films, die allebei zeer sterk en zelfs baanbrekend waren. Het tweede deel was hierbij een heel vernuftig spel met het plot van deel 1, waarin Cameron een geniale omdraaiing toepaste: ‘bad guy’ Schwarzenegger werd opeens de ‘good guy’. Deel 2 rondde het verhaal ook af: Skynet werd gestopt en de ‘rise of the machines’ zou nooit meer plaatsvinden. Waarom dan toch een deel 3? Dat kun je je inderdaad afvragen, want deze film maakt eigenlijk alleen maar duidelijk dat de Terminator-franchise na twee delen ècht had moeten stoppen! Het is een vermoeiende herhalingsoefening met een plot dat aan alle kanten rammelt. Hiermee is het niets meer dan een hersenloze jachtige actiefilm. Jammer…
Rocket Science | Deze filmhuis-film gaat over een stotterende jongen die door het meisje waar hij een crush op heeft, wordt gevraagd voor het debat-team. Mogelijk zou dit een kansrijk begin zijn van een goede speelfilm. Al was het maar omdat ik ook stotter (of zoals David Mitchell zou zeggen: wordt gehinderd door ‘Hangman‘). Maar de hoofdpersoon stottert niet op een geloofwaardige manier (eigenlijk praat hij vloeiend, maar valt hij soms stil). Bovendien is het wel erg ongeloofwaardig dat hij bij dat debatclubje gevraagd wordt. Conclusie? Nee, dit is niet zo’n beste film…