Natuurlijk heb ik ook dit laatste seizoen van ‘Game of Thrones’ met zeer veel interesse gekeken. Inmiddels mag immers wel duidelijk zijn dat ik een behoorlijke fan ben van deze serie en alles daarom heen: lees bijvoorbeeld mijn eerdere recensies (1 2 3 4 5 6), een beschouwing van mij op het werk van George R. R. Martin (1), en zelfs enkele gedachten van mij over hoe het plot zich zou moet ontwikkelen (1 2 3).
En uit al deze voorgaande blogs van mij mag duidelijk worden wat ik kortweg vind van deze serie: namelijk enerzijds dat deze serie zeker zes seizoenen lang op een heel goede manier het briljante epos van George Martin heeft vertaald naar ‘het witte doek’. Maar anderzijds dat het zevende seizoen, dat zich inmiddels begeeft in ‘uncharted territory‘ omdat het epos van George Martin nog niet afgerond is, bezwijkt onder al te grote zwaktes in het plot.
En dan nu dit laatste achtste seizoen. Daar heb ik ook voldoende van te vinden natuurlijk. Meer dan! En dat ga ik doen na de break!
Alle episodes van dit seizoen
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; ook dit achtste seizoen heeft naar mijn idee veel last van een over het geheel te zwak plot. En ik ben niet de enige die dat vindt, gezien de storm van kritiek in de sociale media en zelfs een massaal getekende petitie aan HBO om seizoen 8 maar even helemaal over te doen! Om het overzichtelijk te houden ga ik alle afleveringen van dit seizoen afzonderlijk langs:
Episode 1 en 2: Een plichtmatige en saaie start
De eerste twee episodes gaan er kortweg over dat iedereen zich verzamelt in Winterfell voor de grote slag tegen de Night King. Die twee episodes zijn nogal saai, hebben velen met mij al gezegd. Er wordt veel gepraat en er gebeurt weinig. Maar volgens mij komt dit met name omdat we moeten zien hoe allerlei hoofdpersonen elkaar na lange tijd weer zien. Bij al die ontmoetingen gebeurt er evenwel bar weinig interessants, waardoor dit alles een heel plichtmatig karakter krijgt. Alsof even snel wat noodzakelijke lijntjes moeten worden afgewerkt, als niet afgeraffeld.
Waarom hebben de showrunners niet ten minste enkele verrassingen ingebouwd, zoals een good old fashioned (wraak-)moord of zo? En als ze dat niet wilden, hadden ze natuurlijk ook ervoor kunnen kiezen dat bepaalde hoofdpersonen pas heel laat Winterfell bereiken, bijvoorbeeld als de slag al bezig is. Dan had je enkele van die plichtmatige scenes (Oh, ben jij het? Tja, ehm, sorry hoor over wat er eerder is voorgevallen...) kunnen skippen. Ik denk aan bijvoorbeeld Melisandre (Jahaa, dat Davos haar niet kan luchten of zien weten we al!) of Sandor Clegane (tussen Arya en hem gebeurt ook niets nieuws).
Episode 3: De lange maar vooral donkere nacht
Komen we in wat één van de hoogtepunten van dit seizoen moet zijn; de slag tegen de White Walkers en hun leger ondoden. Deze episode is op zijn best meeslepend en ijzingwekkend; bijvoorbeeld als we zien hoe de Dothraki in de pan worden gehakt. En hoe bijvoorbeeld Jorah en Theon een heroïsche dood sterven. Maar ook wringt er het één en ander. Filmtechnisch is de hele episode wel heel donker, natuurlijk; het is nacht, maar ja: dan zie je zo weinig!
En ook plot-technisch rammelt er wel wat. Het belangrijkste bezwaar vind ik dat op geen enkele manier aannemelijk is gemaakt hoe Arya in staat is opeens uit het niets de Night King aan te vliegen, juist als die haar broer Bran (The Three-Eyed Raven) wil elimineren. De scene hiervoor zat ze, met onder meer Melisandre, nog diep in het door ondoden overspoelde kasteel. Hier wordt met de geloofwaardig teveel een loopje genomen teneinde tot een verrassende en spannende apotheose te komen, vond ik. En sterft de Night King eigenlijk wel een erg makkelijke dood…
Het had ook best anders gekund! Waarom doodt Arya bijvoorbeeld niet eerst één van de andere White Walkers, waarna ze diens gezicht ‘leent’? Dit zou dan meteen verklaren waarom ze zo dichtbij de Night King kan komen! En dan zou ze die geweldige truc van haar nog weer eens gebruiken!
Verder vraag ik me af of het helemaal ‘klopt’ dat Arya de Night King doodt. Natuurlijk; zij is als ‘assasin‘ hierin getraind. Maar ik had het logischer gevonden dat Melisandre (als priesteres van The Lord of Light) degene was geweest die haar aartsvijand, de ‘koning van het duister’, had verslagen. Daar had meer poetic justice in geschuild, naar mijn idee.
Episode 4: De nieuwe centrale plotlijn ontvouwt zich
Waarmee we in episode 4 rollen. Een tussen-episode blijkt al snel, omdat na de epische slag de doden nog moeten worden betreurd en begraven, alvorens dan eindelijk de blik kan worden gericht naar King’s Landing, overduidelijk de laatste halte van dit alles.
Het giftige feit dat de bastaard Jon Snow in werkelijkheid Aegon Targaryen en hiermee de belangrijkste troonpretendent is, blijkt nu de basis te zijn van de centrale plotlijn. Jon hoort dit van Sam en Bran en vertelt het dan al snel aan zijn zussen. Zo verspreidt het nieuws zich dus rap en dit is zeer tegen de zin van Daenerys, die zich duidelijk steeds minder op haar gemak voelt. Ondanks hoe oprecht Jon is als hij volhoudt dat zij altijd zijn koningin zal zijn. Hier had ik voor het eerst dit seizoen het idee dat er zich echt iets nieuws begint te ontwikkelen; iets anders dan het plichtmatig afwikkelen en afraffelen van het plot.
En dan verplaatst het hele spul zich natuurlijk naar King’s Landing. De laatste vijand aldaar, Cersei, wordt echter bepaald onhandig tegemoet getreden. Een deel van de legermacht gaat namelijk per schip, maar laat zich vervolgens volstrekt onnodig verrassen door de klaarliggende oorlogsvloot van ‘piraat’ Euron Greyjoy. Duh! Dat wisten jullie toch? Het kost Daenerys meteen nóg een draak, die ook nog eens wel erg onceremonieel ten onder gaat. Maar ook de gevangen Missandei vindt de dood, als die voor Dany’s ogen door Cersei gewetenloos wordt geëxecuteerd. Dany is op die manier, na twee draken, het grootste deel van het Dothraki-leger en de hondstrouwe Jorah, dus ook nog haar beste vriendin kwijt!
Episode 5: De vernietiging van King’s Landing
En dan komt de grote slag om King’s Landing. Zelf had ik voorspeld dat die helemaal niet plaats zou vinden. Immers: de bevolking is sinds de vernietiging van The Great Sept of Baelor bepaald niet meer op de hand van koningin Cersei en daarom lag een geweldloze overgave nogal voor de hand. Aan het begin van deze episode zinspeelt Tyrion, nog steeds de Hand of the Queen, ook nadrukkelijk op deze mogelijkheid.
Maar Daenerys heeft andere ideeën! Ze voelt zich steeds meer in het nauw gedrukt, ook omdat Varys inmiddels tegen haar loopt samen te spannen, omdat die opeens in Jon een veel betere koning ziet. Varys wordt daarom meteen rucksichtslos geroostersd door Drogon. En dat slechts de voorbode, want als dan de grote aanval op King’s Landing begint, besluit Dany met Drogon de hele stad in de as te leggen, met enorme aantallen slachtoffers onder de burgerbevolking tot gevolg. Het leidt in ieder geval tot spectaculaire scenes.
Maar belangrijker is dat dit zonder meer een prikkelende plotwending is, en ook meteen een hele boude. Want één van de meest geliefde personages verwordt hiermee tot nieuwe ‘bad guy‘! Ik vraag me echter wel zéér af of dit voldoende aannemelijk is gemaakt. Natuurlijk heeft Dany er eerder blijk van gegeven genadeloos te kunnen zijn, zie bijvoorbeeld de executie van de Tarly’s. En natuurlijk is haar vader (Mad King Aerys) ook gek geworden! Maar dit? Zelf had ik eerder het idee dat Dany zich eerder steeds kwetsbaarder toonde…
En waar komt die haat tegen de burgers van King’s Landing opeens vandaan? Waarom vliegt ze niet meteen naar de Red Keep om Cersei te grazen te nemen? Ik weet het niet. Ik moet wel bij nader inzien dat het probleemloze huwelijk tussen Jon en Dany dat ik zelf had voorzien (de Targaryens zijn immers niet vies van een beetje incest) wel erg makkelijk was… Maar deze plot-twist en de draai van Dany naar ‘The Dark Side‘ kwam voor mij te plotseling en onverwacht; en was dus veel te ongeloofwaardig! Net als die plotselinge draai van Varys, die altijd zo omzichtig is: dat is zo tegen zijn karakter in!
Episode 6: Het einde van de IJzeren Troon
Ook deze laatste episode heeft enkele grote verrassingen in zich. Niet in het begin overigens, als Tyrion zijn broer en zus vindt die inderdaad nogal onceremonieel (om niet te zeggen: lullig) zijn bedolven onder het puin in de instortende catacomben. Maar wel in wat volgt: Tyrion praat op Jon in over de kwaadaardigheid van de nieuwe koningin en dit leidt tot de dramatische apotheose van deze serie: Jon drijft een mes in Dany’s hart. Draak Drogon merkt het meteen op dat zijn moeder dood is, maar botviert zijn woede niet op Jon, maar op de IJzeren troon zelf, die hij met zijn vuur vernietigt. Dit is dan weer een heel mooi en passend einde! Is al het kwaad in deze serie immers niet voortgekomen uit de nietsontziende strijd om wie deze troon zou krijgen?
Maar dan de laatste afwikkeling van de zaken. Tyrion speelt hierbij weer een centrale rol. Hij blijft raadselachtig genoeg ook na Dany’s dood een gevangene en dat is heel erg onlogisch. Want zijn enige misdaad is dat hij Dany’s gedrag ter discussie stelde en die is er toch niet meer! Nog onlogischer is dat Tyrion wordt voorgeleid aan een raad van wat alle grote huizen van Westeros moeten zijn, maar van de samenstelling hiervan klopt helemaal niets. Wat doen Samwell (lid van het kleine huis Tarly) en Davos (van lage afkomst zelfs) bijvoorbeeld hier? En maar liefst drie Stark-telgen en niet uitsluitend Sansa? En waarom ontbreekt dan bijvoorbeeld weer Bronn, toch echt de nieuwe Lord Paramount van The Reach? Deze raad is ook nog eens zo dociel en volgzaam dat ze zonder morren op suggestie van de nog steeds geketende Tyrion nota bene Bran ‘The Broken’ als nieuwe koning aanwijzen. Van de zes koninkrijken ook nog eens, want The North scheidt zich af. Inderdaad: WTF! Wat is dit allemaal? Dit is wel erg ongeloofwaardig! Jaren lang wordt de IJzeren Troon te vuur en te zwaard bevochten en nu vinden ze het allemaal wel best? En als The North zich al kan afscheiden, waarom scheidt bijvoorbeeld Dorne zich niet ook meteen af? Dat is heel raar…
En dan hebben we het nog niet gehad over wat er met grote afwezige Jon is gebeurd. Je zou zeggen dat die als ‘queenslayer’ wordt gevierd als held, maar ook hij zit in het gevang! Blijkbaar alleen omdat Grey Worm, nu de militair machthebber, nog steeds boos op hem is. Maar dat is vrij onlogisch, want wat voor een autoriteit heeft Grey Worm die alleen gewend is te volgen? De Unsullied staan bovendien op het punt te vertrekken naar Naath, waar Grey Worm zijn oude belofte aan Missandei kan inlossen om haar geboorteland te beschermen. Dus op wiens gezag of volgens wiens wens is Jon nu opeens de ‘persona non grata’? Yara Greyjoy, die nog wat loopt na te pruttelen? Dat dacht ik toch niet! Desondanks wordt besloten dat Jon terug moet naar The Wall, rechtmatig erfgenaam van de inmiddels nasmeulende resten van de IJzeren Troon of niet. En daar aangekomen, reist Jon met zijn direwolf Ghost en Tormund met zijn wildlings verder de wildernis in.
Hiermee eindigt de allerlaatste episode met een nieuwe status quo waarin nota bene Bran Stark de koning is, Dany dood is en Jon is verbannen. Bizarrr!
Mijn mening en iets over twee schrijfstijlen!
En zo is Game of Thrones tot een afronding gekomen. Afsluitend kun je zeker spreken van een fascinerende, monumentale en grensverleggende serie. Maar wel een serie waar een duidelijk cesuur in zit tussen de steengoede vroege seizoenen (ruwweg 1 t/m 6) die zich begeven binnen George Martin-territorium en de laatste twee seizoenen die onbekende gebieden daarbuiten exploreren. Zoals inmiddels wel duidelijk is geworden, vind ik het plot dat door de showrunners is uitgestippeld richting het einde lang niet altijd goed.
Tegelijkertijd moet je ook wel zeggen dat zij bij voorbaat een zeer moeilijke opdracht hadden. Krijg al die verhaallijnen die uitgezet waren immers nog maar eens een keer bij elkaar! Een interessante gedachte hierover die ik op internet ben tegengekomen is dat veel van die duidelijke tweedeling voortkomt uit een verschil tussen twee schrijfstijlen. Of beter: twee soorten schrijvers.
De planter
De eerste soort schrijver zou je de ‘planter’ kunnen noemen: hij zet wat stekjes in de grond en laat die dan tot wasdom komen. Vooraf weet hij zelf ook niet hoe die precies zullen uitgroeien; dat zal zich moeten uitwijzen. Hij kan natuurlijk nog iets verplanten of wat bijsnoeien, maar heeft het nooit helemaal in eigen hand. George Martin is duidelijk zo’n planter: hij is zijn epos met een groot aantal personages begonnen en liet toen de situatie en hun karakters bepalen hoe alles zich van daaraf ontwikkelde. Voordeel is de volledige geloofwaardigheid van je personages en hun ontwikkeling, maar nadeel is het richtingloze steeds verder uitdijende plot dat je daardoor al snel krijgt…
De planner
Het tweede type schrijver is de planner. Deze laat niets aan het toeval over: hij zet het plot tot in detail vooraf uit en weet precies waar het allemaal naar toe moet. De hoofdpersonen worden in het strakke keurslijf van dit plot gedwongen. Zelf ben ik bijvoorbeeld een typische planner (ik ben ook niet voor niets planoloog van beroep!). De eindscene van mijn boek ‘Het ware paradijs‘ had ik bijvoorbeeld al meteen haarscherp voor ogen.
Maar ook Daniel Weiss en David Benioff, de showrunners van GOT zijn duidelijk planners. Ze hebben het klaarblijkelijk als hun taak gezien om het inmiddels heel breedlopige verhaal richting een einde te brengen. Maar die ‘planner-handtekening’ is daarom soms duidelijk zichtbaar; bijvoorbeeld in de rare plotlijn in seizoen 7 die overduidelijk moest leiden tot de overname van één van de draken door de Night King, of die belachelijke toevallige ontmoeting tussen Jaime en Euron op het strand, resulterend in een even belachelijk gevecht tot de dood. En dan hebben we het nog niet gehad over het ‘onnatuurlijke’ gedrag van enkele hoofdpersonen ten behoeve van het plot: Tyrion die opeens vergissingen maakt, Dany die eerst opeens weifelt, dan nogal kwetsbaar lijkt en ten slotte zich extreem kwaadaardig toont, Varys die opeens onvoorzichtig is, Jaime die alle kanten uit wappert…
Mijn eindbeoordeling
Ik denk dat veel van de onvrede onder de fans voortkomt uit het feit dat iedereen aanvoelt dat de serie qua storytelling radicaal van stijl veranderd is. Dat vind ik ook een zeer groot manco! Het verhaal is te geforceerd, maar vooral ook veel te gehaast tot een einde gebracht!
Met name dat laatste vind ik verbijsterend. Het heeft er alle schijn van dat Weiss en Benioff de immense druk niet aan konden van het ‘runnen’ van een kolossale hit-serie en er het liefst zo snel mogelijk van af wilden zijn. Welke verklaring is er anders voor het feit dat het epos aan het einde zo afgeraffeld is?
Dit vind ik het allergrootste probleem van deze serie. Weiss en Benioff hadden echt meer tijd voor de afwikkeling van het verhaal hadden moeten nemen: minimaal twee laatste seizoenen van 10 episodes en niet opeens maar respectievelijk 7 en 6. En misschien zelfs wel een negende seizoen! Mijn stellige overtuiging is dat de vertelling dan sowieso aan kracht aan gewonnen. Plotwendingen hadden dan beter kunnen worden opgebouwd, verhaalbogen hadden beter kunnen worden afgerond en je had de soms problematische tempo-wisselingen waar ik eerder over sprak kunnen voorkomen…
Maar goed, het is niet anders en ik begrijp dus alle negatieve reacties wel. Hier moet je echter wel meteen tegenin brengen dat het Weiss en Benioff ten minste is gelukt tot een min of meer bevredigend einde te komen. Dat moet George Martin nog maar lukken! Als planter heeft hij zijn tuin inmiddels zo ver laten doorwoekeren, dat hij overduidelijk niet meer ziet hoe hij dat nog ooit onder controle krijgt. Dat is volgens mij ook de reden waarom laatste delen van zijn epos zo lang op zich laten wachten: hij weet het gewoon zelf niet meer! Mijn voorspelling is dat George Martin bij zijn leven er ook niet meer in zal slagen zijn epos af te ronden.
Een schrijver die er niet in slaagt zijn levenswerk af te ronden, het is een grimmig gegeven dat zo had gepast in het door George Martin zelf geschapen universum…
Ontwikkeling van de personages
Rest mij nu alleen nog om de ontwikkeling van alle belangrijke personages van de latere seizoenen langs te gaan. Ik vergelijk steeds de serie met mijn eigen ideeën. Daar gaan we:
Jon Snow: Dat Jon wordt verbannen naar het Noorden is om teveel redenen onlogisch. Als Aegon Targaryen is hij nog steeds de rechtmatige troonpretendent van Aerys ‘The Mad King’, en het is onbegrijpelijk dat daar zomaar aan voorbij wordt gegaan. Ook omdat vele verstandige en machtige mensen, zoals Varys en Tyrion, in hem een goede koning zagen. Dat hij zelf geen koning wilde worden is nauwelijks een argument, dat wilde Bran ook nooit! Nee: ik vind mijn idee: dat hij koning wordt, veel beter! En wat D&D hiervan gemaakt hebben: scheisse!
Sansa Stark: Zij wordt Queen of the North. Dit had ik ook al bedacht en dit is ook logisch en zonder meer passend. Geen discussie dus.
Bran Stark: Als ‘Three Eyed Raven’ heeft Bran iets afwezigs, alsof hij eigenlijk niet tot deze wereld behoort. Een wereldlijke functie als koning is dan niets voor hem, lijkt me toch! Ik vind mijn idee; dat hij zich afzondert van de wereld, als een soort asceet / ziener / profeet in de nabijheid van een weirwood-boom in het hoge noorden, toch echt beter.
Arya Stark: Van wat de makers met Arya gedaan hebben, klopt weinig. Zij is in Braavos opgeleid als ‘assassin’ en het is dan logisch dat ze hiermee doorgaat na haar afrekening met Walder Frey. In de serie gaat ze echter terug naar Winterfell en belandt dan meteen op een dood spoor. Natuurlijk is zij het dan nog wel die uiteindelijk de Night King doodt, maar ook dat is onpassend, vind ik: en ze maakt niet eens gebruik van face changing‘-capaciteiten! Ook haar besluit om na afloop van alles alleen op reis te gaan om te gaan onderzoeken wat er eigenlijk westelijk van Westeros ligt, komt uit het niets en slaat als een tang op een varken.
Daenerys Targaryen: Dat Dany op de valreep doordraait in haar jacht op de IJzeren Troon, en net als haar vader ‘gek’ wordt, vind ik een heel prikkelende gedachte. En ook echt iets voor het Game of Thrones-universum! Het zou me dan ook niets verbazen als dit nog wel uit de koker van George Martin zelf komt! Alleen hadden de makers (D&D) veel meer tijd moeten nemen om deze draai van één van de meest geliefde personages geloofwaardig te maken. Nu is het waardeloos uitgevoerd!
Cersei Lannister: Als één van de meest belangrijke personages en centrale ‘bad guy’ van deze serie, had Cersei een veel dramatischer einde verdiend dan om -heel lullig- bedolven te worden onder een instortend muurtje. Ik had ook al bedacht dat Jaime haar zou proberen te redden, maar dat Cersei dan in een vlaag van woede haar broer-minnaar zou vermoorden. Dat ze vervolgens haar verstand verliest, de rest van haar leven moet slijten als sloof (of zoiets) en haar aldus een ‘gemakkelijke’ dood ontzegd blijft, had ik dan veel meer een ‘poetic justice’ gevonden.
Jaime Lannister: Zoals gesteld was ik niet verbaasd dat hij zijn zus nog zou proberen te redden en in die poging zou sterven. Wel jammer dat zijn persoonlijke ontwikkeling (kortweg: de slechterik die probeert zich te beteren) in de laatste seizoenen zo warrig werd!
Tyrion Lannister: Tyrion overleeft als enige Lannister alles en verschaft zich weer als vanouds een positie in de Kleine Raad; dit had ik ook reeds voorzien en vind ik passend. Zijn stommiteiten in seizoen 7 en 8 waren echter zeer ‘off character’. En verder is niets gedaan met het feit dat ook Tyrion voor de helft een Targaryen is (hij is een bastaard van Aerys).
Bronn of the Black
water: Ik vind het wel een beetje moeizaam om te geloven dat deze sarcastische amorele vrijbuiter zomaar Lord Paramount van The Reach wordt gemaakt op basis van wat dreigementen aan het adres van de Lannisters. Natuurlijk, ergens gun je het hem wel, omdat hij ook sympathie oproept. Maar gaan alle vazallen van The Reach zomaar zo iemand accepteren? Ik had het veel logischer gevonden dat hij zijn oude love-interest Tyene Sand was gevolgd naar Dorne. Maar helaas is die in de serie vergiftigd (alhoewel haar moeder Elleria mogelijk nog wel leeft, dat is onduidelijk gebleven).
De Gebroeders Clegane: In de serie komt het tot een epische eindstrijd tot de dood tussen Sandor ‘The Hound’ en zijn broer Gregor ‘The Mountain’; de ‘Cleganebowl’ die al door velen was voorzien (maar niet door mij!). Ik vind dit voor hen beide een passend einde en ook veel beter dan ik zelf had bedacht.
Jorah Mormont: Jorah sneuvelt in de ‘Battle of Ice and Fire’ als hij zijn Khaleesi verdedigt. Een passend dramatisch einde. In mijn ideeën zou Jorah pas helemaal aan het slot weer opduiken met Daario (waar ik Daario gebleven trouwens?), maar wat in de serie gebeurt vind ik eigenlijk gewoon beter.
Theon Greyjoy: Hier hadden de makers (D&D) en ik min of meer hetzelfde idee: Theon kon ook niet veel anders dan proberen al zijn eerdere fouten te herstellen, namelijk door zich op te offeren in de slag tegen de Night King. En precies dat gebeurt dan ook. Een bitterzoet einde voor die arme Theon natuurlijk, die zoveel geleden heeft, maar uiteindelijk wel in het reine met zichzelf is gekomen.
Brienne of Tarth: In de serie overleeft Brienne alles en wordt ze commandant van de King’s Guard (wat eerder haar geliefde Jaime was). In mijn ideeën zou Brienne zijn gesneuveld in een laatste bitter gevecht tegen Jaime, maar op zich kan ik prima leven met wat D&D met haar personage hebben gedaan. Net als dat haar schildknaap Podrick wordt geridderd, prima natuurlijk!
Melisandre: Zoals gesteld had ik voorzien dat zij en niet Arya de eindstrijd tegen de Night King zou voeren en hierbij ten onder zou gaan. Haar einde in de serie (ze loopt na de slag weg en vervalt tot stof of zoiets) vind ik eigenlijk een beetje passief voor haar, als niet onbevredigend en nietszeggend.
Davos Seaworth: Dat Davos zou blijven leven en tot het eind een belangrijk adviseur zou zijn van Jon, had ik ook bedacht. Maar ik vind het gek dat Davos heel weinig doet om tegen te gaan dat Jon als ‘queenslayer’ (wederom) wordt verbannen naar The Wall. Verder had ik het een goed idee gevonden als Davos met Gendry (die natuurlijk tot Baratheon wordt verheven, dat had ik ook bedacht) zou meegaan naar Storm’s End. Hier heeft hij immers ooit zijn roem vergaard als ‘Onion Knight’.
Lord Varys: Lord Varys komt in de serie aan zijn einde als hij begint te plotten tegen Daenerys, nadat hij tekenen van haar gekte begint te zien. Maar dat doet hij nogal onvoorzichtig en dat kost hem dus zijn leven. Dat is heel atypisch voor Varys, die altijd zo omzichtig te werk gaat. Toch had ik zijn einde kunnen accepteren, als D&D maar meer tijd hadden genomen voor het in beeld brengen van het mentale verval van Daenerys en wat dit met haar omgeving doet. Zelf had ik bedacht dat Varys met Tyrion terug zou keren in de Kleine Raad, dat had ik ook wel passend gevonden…
Petyr Baelish: Als we het dan toch over intriganten hebben; Petyr Baelish moest het al in seizoen 7 ontgelden. Zelf had ik ook voorspeld dat zijn gekonkel uiteindelijk door Sansa zou worden doorzien en dat dit hem zijn kop zou kosten. Dat is ook niet meer dan een passend einde…
Margaery en Olenna Tyrell: In de serie vinden beide vrouwen weinig ceremonieel (om die term voor een laatste keer te gebruiken) zelfs al voor seizoen 8 de dood: de eerste komt om bij de aanslag in Baelor’s Sept, de tweede wordt gevangen genomen door Jaime en verkiest zelfmoord voor gevangenschap. De beide eigenzinnige dames hadden naar mijn idee beter verdiend. Zelf had ik bedacht dat Margaery misschien toch alles overleefd heeft, door net op tijd de Sept ontvlucht te zijn en sindsdien zat ondergedoken. Maar goed; erg geloofwaardig was dat waarschijnlijk ook niet geweest…
Samwell Tarly: En dan ten slotte Samwell, die het alter ego lijkt te zijn van de schrijver George R.R. Martin zelf. Hij overleeft uiteraard alles, is degene die heeft uitgevogeld dat Jon Snow eigenlijk Aegon Targaryen is, zal Maester van King’s Landing worden en krijgt met Gilly een tweede zoon, die ze Jon noemen. Al deze zaken zijn zowel door mij als D&D bedacht. Ik had alleen niet voorzien dat Samwell zelfs een kroniek van de afgelopen oorlogen zou hebben afgerond; natuurlijk ‘A Song of Ice and Fire‘ geheten. Op de valreep nog even heel ‘meta’!