Tv-recensie ‘Shaka Zulu’

Een serie terugkijken waar je 25 jaar geleden door gefascineerd was, dat lijkt vragen om teleurstellingen. Want hoe groot is de kans dat je weer zo omver wordt geblazen dan als je toen was? (ik zal ergens halverwege mijn tienerjaren geweest zijn).

Maar toch gebeurt dat niet, want ik vond het geweldig deze serie opnieuw te bekijken. Ten eerste natuurlijk al door het krachtige verhaal! Alles draait erom hoe de Engelse avonturier Francis Farewell (met diens gevolg) contact legt met de legendarische Zulu-koning, die ergens halverwege de negentiende eeuw een enorm rijk opgebouwd heeft en zelfs de Kaapkolonie bedreigt. En in een al even kostelijk verhaal-in-een-verhaal wordt uitgebreid verteld over hoe Shaka moet overleven als opgejaagde bastaard-zoon maar zich uiteindelijk toch ontpopt tot de alom gevreesde krijger-koning.

Dat leidt tot een meeslepend, vol en rijk geschakeerd verhaal, waar (misschien verrassend) veel aandacht is voor magische elementen. Zoals de stokoude tovenares Sitayi die op de achtergrond ervoor zorgt dat Shaka zijn profetie kan vervullen, bijna als één van de heksen in Macbeth. En alhoewel dit een serie is uit begin jaren ’80, is alles over het algemeen ook zeer fraai en imponerend in beeld gebracht, mede gezien het grote aantal imposante massa-scenes (nu eens niet CGI-gegenereerd). Over de rolverdeling kun je verder ook alleen maar lovend zijn. Meer nog dan de blanken, zijn met name de zwarte rollen, zoals die van Henry Cele als Shaka en Dudu Mkhize als Nandi, zeer indrukwekkend. En ten slotte kan je ook de briljante filmmuziek van Dave Pollecutt niet ongenoemd laten: heel lang heb ik een bandje gehad van de soundtrack, en ik weet nu weer waarom ik dat grijs gedraaid heb.

Conclusie: een pareltje in de filmgeschiedenis! Kijken!