Deze korte docu-serie van Netflix laat zien hoe het festival Woodstock ’99 ontaardde in één grote chaos. Hiermee doet deze docu natuurlijk meteen denken aan die àndere docu over een volledig mislukt festival; Fyre.
En ook hier is dit allemaal weer zeer boeiend. In een gedegen analyse krijgen we te zien hoe, alle nobele idealen over een herleving van Woodstock ’69 (“peace & love, man”) ten spijt, het festival ten onder gaat in een cluster-fuck waarin werkelijk àlles mis gaat. Een weinig uitnodigende locatie (een voormalige militaire basis), catering die is uitbesteed (en daarom kneiter-duur is), geen professionele beveiligers (maar alleen een roedel tieners in gele ‘Peace Patrol’-shirtjes) en hierdoor totale wetteloosheid, volstrekt ontoereikend sanitair en afvalbeheer en ten slotte geen enkele voorziening voor de bloedhete omstandigheden waarvan sprake zal zijn (ik heb het dan over schaduwplekken en drinkwater).
En al die omstandigheden zorgden voor een giftige cocktail, waarin de stemming al snel zeer grimmig werd, mede aangezwengeld door de optredens van boze ‘Teenage-Angst’-bands als Korn, Rage against the Machine en vooral Limp Bizkit, die ook al niet echt de Peace&Love-boodschap verkondigden…
Maar het meest exemplarisch van al dit mismanagement, is hoe de zweverige oude hippie Michael Lang (ook al organisator van ’69) doordrukt dat al het publiek op de laatste avond, káársen krijgt uitgedeeld, bedoeld voor een vreedzame ode aan vrede (c.q. protest tegen high schoolgeweld). Een spreekwoordelijk lont in het kruitvat. Dat daarna de boel ontaardt in massale brandstichting en een orgie van geweld (plunderingen, verkrachtingen, vernielingen), komt dan niet helemaal als een verrassing. Hoe verbijsterend de beelden van de ‘day after’, waarin je je in een war-zone waant, ook mogen zijn. Boeiende docu!