Boekcensie ‘De zoon van de verhalenverteller’, Pierre Jarawan

Dit boek gaat over de Duits-Libanese jongen Samir, wiens vader verdwijnt als hij nog maar acht jaar is. Hij kan daar niet van los komen en gaat jaren later in Libanon naar hem op zoek.

De parallel van dit boek met ‘Wees onzichtbaar‘ van Murat Isik is snel gemaakt: beide gaan immers over opgroeiende zoons van immigranten. Maar Jarawan kan toch niet tippen aan dat geweldige boek van Isik.

Dit boek deed me overigens ergens óók denken aan ‘Alles is verlicht‘ van Jonathan Safran Foer. Hoe Samir in Libanon op sleeptouw wordt genomen door een joviale gids/chauffeur/buddy deed me denken aan hoe dat op vergelijkbare manier gaat met Safran Foer’s hoofdpersoon in Oekraïne.

Zo dringt zich de vraag op: is het boek ook haar eigen merites de moeite waard? Ik twijfel. Jarawan schetst een indringend beeld van de roerige en tragische geschiedenis van Libanon, dat nog immer wordt verscheurd door religieuze twisten of anders wel agressieve buren als Syrië. Ook de worstelingen van de opgroeiende jongeling in Samir in Duitsland vond ik interessant. Maar een heel dwingend verhaal komt daar toch niet uit voort. Daarvoor is die centrale vraag: waar is Samir’s vader gebleven, toch te weinig indringend.

Hierbij wreekt het zich dat Jarawan wel erg veel woorden nodig heeft om zijn verhaal te vertellen. En ook op zijn vertelstijl is helaas nog wel wat aan te merken: het wordt vaak toch wel erg pathetisch en melodramatisch en Jarawan bedient zich hierbij te vaak van clichés.

Daarmee vond ik dit boek toch niet zo’n succes. Veel van de boeken die werden geroemd in het DWDD boekenpanel vond ik erg sterk; maar deze hoort er helaas niet bij.