Boekrecensie ‘De asielzoeker’, Arnon Grunberg

Waarom ik precies aan dit boek begonnen ben, is me eigenlijk in retrospect niet helemaal helder meer. Was het omdat ik dit boek heel goedkoop tweedehands op de kop kon tikken? Of omdat ik toch nog een keer wilde kijken of ik mijn vorige, niet geslaagde, ontmoeting met Grunberg’s werk kon ‘rechtzetten’? Ik weet het niet, maar hoe dan ook, had ik me toch beter de moeite kunnen besparen om tijd en energie in dit boek te steken, want ja: Arnon Grunberg gaat ‘m niet worden voor mij.

2284134263Het verhaal gaat over Christian Beck (op zich leuk, eens een naamgenoot tegen te komen, dit gebeurt me zelden), wiens vrouw doodziek wordt. Als laatste daad van opstandigheid (of goedheid?) besluit ze een asielzoeker te trouwen, die hiermee meteen een verblijfsvergunning kan krijgen.Maar eigenlijk is dit basis-gegeven voor Grunberg eigenlijk niets meer dan een kapstokje om al zijn algemenige observaties en aforismen aan op te hangen. Over de aard van het geluk bijvoorbeeld, of de liefde, het leven en de illusie.

Mijn mede-amateurschrijfster José, die ik sprak over dit boek vond juist dit aspect van het boek geweldig: die schmierende zwartgalligheid over het leven, die illusieloosheid van Grunberg, ze vond het heerlijk. Maar ik moet zeggen dat ik hier erg weinig mee kon; ik zoek in een boek een krachtig en goed verteld verhaal en dat vond ik in ‘De asielzoeker’ in ieder geval niet. Jammer. Voor mij is Arnon Grunberg nu over en sluiten! Definitief!