Boekrecensie ‘De vrouw van Zagreb’, Philip Kerr

Een tijd geleden merkte ik op dat ik de ‘Bernie Gunther‘-serie zo goed vond dat ik het niet erg zou vinden als die ooit de tien zou halen. Niet dat ik dacht dat dat ooit zou gebeuren, overigens. Maar nu is dat toch een feit, want ja; dit boek is die trotse jubilaris. Ongelooflijk! Inmiddels zijn er zelfs nog twee boeken bij gekomen, heb ik begrepen!

Het boek is een duidelijke voortzetting in de serie en nog steeds zijn de hoofdpersonage en de vertelstijl heerlijk: Gunther laveert weer eens, cynisch als altijd, tussen de Nazi-kopstukken dat het een lieve lust is, en bewijst wederom menig snedige opmerking in petto te hebben.

Tegelijkertijd zijn er wel dingen die ik duidelijk minder vond en die het maakten dat dit bepaald niet de beste episode uit de reeks is. Ten eerste was het plot van dit boek weinig dwingend; delen van het verhaal kabbelen rustig voort en echt heel spannend wordt het te weinig. Ten tweede komt iets teveel naar voren dat Philip Kerr al zijn noeste research met je wil delen, met lange lappen uitleg tot gevolg. Ook de personages laat Kerr bij tijd en wijlen van die lange monologen houden (zoals een toespraak van Bernie die 1-op-1 is opgenomen), en dit komt de vaart van het verhaal niet ten goede.

Ten slotte manifesteert zich voor de hele serie als geheel het probleem dat de gekozen structuur wel erg onoverzichtelijk wordt: aan de tijdlijn is inmiddels geen touw meer vast te knopen. Een iets beter te behappen chronologische volgorde was achteraf gezien toch wel prettig geweest. En ten slotte dan nog: wat een foeilelijke boek-covers heeft de Gunther-serie tegenwoordig gekregen! Om het op zijn Gijps te zeggen: “niet om aan te gluren”!

Maar ondanks dat, toch zeker weer een hele prettige leeservaring dit. Leuk!