Van Daniel Kehlmann vond ik met name zijn boek ‘Roem‘ erg, erg sterk. Zo goed zelfs, dat ik vergeleek met ‘Wolkenatlas’, het briljante onvolprezen kunststukje van David Mitchell. Daarom moest dit boek ook zeker gelezen worden!
Gelukkig werd ik niet teleurgesteld. Kehlmann laat weer een sprankelend verhaal op je los, in een zinderend boek vol experimenten en verrassingen. De schrijfstijl is oorspronkelijk en effectief, en ook zeker Literatuur met het hoofdletter L, want Kehlmann is continu spelletjes aan het spelen. Zo is de scheidslijn tussen werkelijkheid en alles daarbuiten heel dun.
Ook inhoudelijk is er voldoende te genieten, alhoewel er op dit laatste nog wel wat aan te merken is. Kehlmann voert in zijn boek kortweg drie broers op, en de personages zijn tja, wel een beetje cliché en voor de hand liggend. Zo is Martin is een priester die niet in God gelooft, is Eric een frauduleuze beurshandelaar en Iwan een twijfelende kunstschilder die de kunstwereld besodemietert (de ‘F’ staat natuurlijk voor Fake, een verwijzing naar de Orson Welles-film). Alle drie lijken ze een leven te leven dat ze niet willen. Kortweg zijn ze nooit aan hun noodlot (die ‘F’ staat ook voor fatum!) ontsnapt. Iets wat misschien alleen hun vader Arthur lukte, toen hem in de eerste scenes van het boek door een illusionist de ogen geopend werden, en hij zich alsnog ontwikkelde tot succesvol auteur (hiermee zijn eigen zonen overigens verwaarlozend).
Kortom: dit is al met al dus toch wel weer een fijn werkje. Zonder overigens qua niveau in de buurt te komen van toppertje ‘Roem’.