Boekrecensie ‘Het Noordwater’, Ian McGuire

Dit is het tweede boek dat ik -deels- tijdens mijn zomervakantie las en -ja!- het is nog veel beter dan het ook al erg fijne boek ‘Pilaren van de aarde‘ van Follett. Waar Follett je een uitstekende leeservaring biedt met gewoon een erg puike historische thriller, doet dit boek van de voor mij nog onbekende McGuire echter meer: het grijpt je echt bij de strot.

Vanaf het begin is duidelijk dat je een bijzonder boek aan het lezen bent. McGuire schetst de grimmige wereld van de walviswaarders (we spreken ergens in de 19e eeuw) en doet dat met ongelooflijk veel zintuiglijke beschrijvingen: hoe iets eruit ziet, klinkt, maar vooral: ruikt! Waar heb ik toch ook alweer gelezen dat het zintuig reuk het meest direct met je emoties is verbonden? Hoe dan ook, McGuire lijkt dit ook te beseffen, want mijn hemel; wat vertelt hij veel over allerlei geurtjes, vaak zeer onwelriekend!

Het plot ‘stinkt’ ook al; want we lezen over hoe een volstrekt gewetenloos monster, ene Drax, voordat hij aanmonstert op de walvisvaarder Volunteer als harpoenier, nog even een jongen gruwelijk vermoordt. Maar ook eenmaal aan boord zal hij zich op gruwelijke wijze vergrijpen aan één van de scheepsjongens.

We ervaren dit allemaal vanuit de ogen van Patrick Sumner, een getroebleerde persoon, die aanmonstert als scheepsarts, maar totaal onvoorbereid is op de ontberingen van de reis naar het ‘Noordwater’. En zo ontvouwt zich een duister en verontrustend verhaal als enerzijds de moordenaar die aan boord is moet worden ontmaskerd en anderzijds de kapitein de geheime taak heeft in het kader van een verzekeringsfraude zijn schip te laten vergaan. De verschrikkingen die Sumner moet doorstaan zijn hierdoor bij tijd en wijlen verbijsterend.

Zo is dit een niet heel makkelijk leesbaar, maar wel fascinerend en uiteindelijk prachtig boek dat uiteindelijk gaat over alle facetten van de moraliteit… Lezen!