Boekrecensie ‘Lunar Park’, Bret Easton Ellis

Easton Ellis is eerst en vooral natuurlijk bekend van zijn boek ‘American Psycho’; zijn nogal onaangename personage Patrick Bateman heeft mij geïnspireerd tot het personage Harrison Bates in mijn verhaal ‘Ieder het Zijne‘.

Maar in dit boek schrijft Easton Ellis over zichzelf: de succesvolle schrijver die met vrouw en twee kinderen inmiddels in een buitenwijk woont en hier allerlei burgerlijke dingen moet doorstaan: een buurt-barbecue, een ouderavond op school. Easton Ellis schrijft dan wel met de nodige zelfspot over zichzelf, maar nog steeds vond ik hem soms nogal onuitstaanbaar: door zijn egoïsme, drugsgebruik en zijn obsessie met dure merkspullen.

Intussen begint zich steeds meer een soort Stephen King-achtige thriller te ontvouwen, als er steeds meer vreemde dingen gebeuren: de al genoemde Patrick Bateman duikt steeds op (een soort ‘De wraak van de protagonist‘ zou ik bijna zeggen), de knuffelbeer van dochterlief heeft kwaadaardige trekjes, en zo nog wel meer. Al met al heeft Bret nogal wat demonen te bevechten, met name zijn vorige boeken en ook een onverwerkt vader-complex spelen hem parten. En dit komt uiteindelijk tot een behoorlijk horror-achtige apotheose.

Ik vond het geheel echter niet overtuigend: het lijkt wel alsof Easton Ellis in arren moede maar over zichzelf is begonnen te schrijven en op enig moment bedacht er een thriller- / horror-sausje over te gieten. Nee, niet echt een succes…