Boekrecensie ‘Shuggie Bain’, Douglas Stuart

Soms zijn er boeken die je meteen bij de keel grijpen en die je niet meer loslaten. Dit is wat mij betreft zo’n boek: wat een vertelkracht, wat een schrijnend dramatisch verhaal, wat een onvergetelijke personages en wat een karrevracht aan prachtige messcherpe observaties wordt er over je uitgestort.

Hoofdpersoon in dit boek is natuurlijk het jongetje Shuggie Bain, dat in armoede opgroeit in het Glasgow van het Thatcher-tijdperk, als zoon van een drankzuchtige moeder en grotendeels afwezige vader. Maar ook lees je veel passages vanuit het gezichtspunt van al die mensen om Shuggie heen. Een wel heel los gehanteerd alwetende-verteller-perspectief dus, constateert de amateur-schrijver in mij. Maar hier stoorde die vertelstijl me geen moment, want, oh: wat zet Douglas Stuart zijn verhaal sterk neer! Je leeft intussen erg mee met de opgroeiende Shuggie. Met alles wat hij moet doorstaan, is hij ook nog ‘anders’ en worstelt hij met zijn seksuele identiteit.

Het boek deed me soms erg denken aan ‘De as van mijn moeder‘ van Frank McCourt, dat ook al ging over een jongen die in armoede opgroeit, waar alcoholisme nooit ver weg is en waar een sterke moeder-zoon-relatie centraal staat.

Kortom kan ik alleen maar lovend zijn over dit boek. Vrolijk is het misschien allemaal niet, maar meeslepend des te meer: ook omdat het zo bijzonder is dat een zo rauw en grimmig verhaal, met zoveel liefde is geschreven! Kortom: een boek dat ook meteen toetreedt in mijn lijst van favoriete boeken op mijn Hebban-account!