Boekrecensie ‘Ter voorbereiding…’, Atticus Lish

Dit boek zou één van de beste debuten moeten zijn van de laatste jaren in de VS. En ook die naam ‘Atticus Lish’ klinkt als een klok. Leuk is dan ook nog dat hij de zoon is van Gordon Lish. Dit is een redacteur die veel heeft gewerkt met Raymond Carver en er om bekend stond de manuscripten van die schrijver grondig onder handen te nemen; zo grondig dat hij zeker tweederde ervan schrapte. Het bizarre eraan is dat Carver juist door die extreem uitgebeende stijl enorm veel succes kreeg. Toen Carver namelijk later zelf een boek heruitgaf in de ongeredigeerde vorm, zoals hij het zelf had bedoeld dus, sloeg dat volledig dood…

Dat is allemaal erg grappig, maar dan heb ik het nog niet over dit boek gehad. En daarover kan ik helaas niet positief zijn, want nee: dit boek kon me helaas niet bekoren. In tegenstelling tot die andere succesvolle debutant Nathan Hill, schrijft Lish in een weerbarstige ‘staccato’ stijl die het de lezer bepaald moeilijk maakt, ook omdat Lish het bijvoorbeeld verdomt om dialoog in aanhalingstekens te zetten. Ik vind zoiets toch een soort dedain naar de lezer uitstralen, alsof Lish zegt: “Je moet maar wat meer moeite voor me doen, want zo goed ben ik…”

Hiernaast greep ook het verhaal me niet en vond ik zelfs nogal langzaam en vaak veel te gedetailleerd. Zelfs de titel vind ik te lang. Hierdoor, moet ik toegeven, heb ik het boek half-gelezen weggelegd. Iets wat ik zelden doe. Nee, geen succes!