Voordat ik met dit boek begon wist ik niet dat het plot van ‘The men who stare at goats’ (een hoogst vermakelijke film) is geschreven door dezelfde Jon Ronson. Niet dat het heel onverwacht is; qua thematiek ligt dit boek duidelijk in het verlengde.
Jon Ronson heeft met dit boek een ‘Makkiaans’ journalistiek boek over de ins en outs van de psychiatrie geschreven. Hij heeft een zeer prettige vertelstem, die steeds weer uitnodigt tot doorlezen. Bovendien is de thematiek interessant. Zo gaat het boek over de vraag hoe je psychopaten (mensen met een ‘mentaal’ defect waardoor ze geen empathie, geweten of spijt kennen) kunt herkennen. En de prikkelende vraag wordt opgeworpen of je niet juist in de toppen van het bedrijfsleven veel psychopaten tegenkomt. Waarschijnlijk, is mijn conclusie, wel. Het zou mij niet verbazen als een groot deel top van keiharde zakenbanken als Goldman Sachs collectief niet door de ‘pscychopath test’ komt.
Wat Ronson verder laat zien is dat het psychiatrische werkveld volledig is geexplodeerd: voor elke mogelijke stoornis bestaat wel een etiket. Dit leidt tot overdiagnosticering en overmedificatie van patienten, iets waar ook de farmaceutische industrie een dubieuze rol in speels. Heel treffend in dit kader is dat de DSM (zeg maar de psychiatrie-encylopedie) de afgelopen decennia van een dun boekje is uitgedijd tot een kolossaal naslagwerk.
Interessant boek dus dit! Ik kan het zeker aanraden!