Boekrecensie ‘ Waar zijt gij, schildpad’, Jessica Grant

Ik heb me al veel vaker gestoord aan achterflap-teksten (of voorflap-teksten als dat het geval is) van boeken, die erg vaak de plank mis slaan. Maar zo kolossaal als bij dit boek van ene Jessica Grant, neen, zo zout heb ik het nooit gegeten. ‘Moderne zedenschets’, lees ik op de voorkaft, en: ‘flinke portie seks’. Beide komen echter niet in de verste verte in het boek voor! Is dit boek een misdruk of zo? Hoe dan ook, heel merkwaardig.

Gelukkdig is het boek zelf wel goed. Dat komt met name door de vertelstemmen. Hoofdpersonen zijn ten eerste de, hoe zeg ik het vriendelijk, laagbegaafde Audrey. Haar kijk op de wereld is heel bijzonder en vaak aanstekelijk grappig door de gekke associaties, redenaties en denkbeelden. Zoals het meertje achter haar ouders huis, waarvan ze zeker weet dat dat heel diep is en zelfs geen bodem heeft. Als ze dan een keer vuurwerk afsteken boven het meertje mijmert Audrey of de mensen aan de andere kant van het meertje het ook kunnen zien. Leuk aan Audrey is ook haar grote hart en onwankelbare vertrouwen in de mens.

De tweede personage is bizar genoeg haar schildpad, die Audrey laat logeren bij haar buren als zij terug moet reizen naar haar geboortedorp omdat haar vader is overleden (de centrale pun van het boek). Deze schildpad houdt het verhaal bij elkaar en dicht essentiële gaten in je kennis. Grappig is hij ook, bijvoorbeeld doordat zijn enige manier van communiceren is om een blaadje sla uit zijn bek te laten vallen.

In het geheel heeft Grant gewoon een goed een leuk boek geschreven, dat als enige manco heeft dat het wel wat korter had gemogen…