Recensie ‘Een stil geloof in engelen’, R.J. Ellory

Met het boek ‘Bekraste zielen‘ heeft Ellory voor mij al bewezen dat hij een thriller-schrijver is met een waarlijk ‘literaire’ vertelstem, en dit blijkt ook duidelijk bij dit boek. Deze constatering doet vermoeden dat dit een heel positieve recensie wordt, maar helaas zal dat toch niet helemaal gebeuren…

Dat komt met name omdat ik me bij tijd en wijlen wel wat begon te storen aan Ellory’s vertelstijl in dit boek. Die kan namelijk ook nogal lang van stof zijn, waarin Ellory vervalt in soms wel heel vergezochte metaforen of zelfs totaal onnavolgbare passages. Allemaal op het eerste oog heel poëtisch, maar dan wel op de verkeerde manier poëtisch, want zijn verhaal doet dan hetzelfde bij dat soort gedichten met een inhoud die als een tang op een varken lijkt te slaan, oftewel: voor mij in ieder geval vrij onbegrijpelijk is. Dit soort passages sloegen bij mij kortom dus eigenlijk helemaal dood en natuurlijk draagt dit niet bij tot het leesplezier.

Wat het boek dan had kunnen redden, was een waarlijk boeiend plot. Nu draait het hele verhaal rondom Joseph Vaughn, die als jongen opgroeit in een klein plattelandsdorpje waarin een seriemoordenaar actief is die jonge meisjes op gruwelijke wijze vermoordt. Joseph is begaan met hun lot en gaat op zoek naar die seriemoordenaar, iets waar hij -in een extreem uitgerekte who-dunnit– maar liefst een kwart eeuw over doet. Door die lange doorlooptijden zakt de spanning in het verhaal toch een beetje in, en dan hou je alleen nog het levensverhaal over van Joseph, die nogal veel ongeluk tegenkomt in zijn leven (ouders en vriendinnen die hem ontvallen, een onterechte gevangenisstraf, you name it).

Op zich misschien niet helemaal oninteressant, maar dat deel van het boek duurde mij toch allemaal eigenlijk iets te lang. Em alhoewel de uiteindelijke confrontatie met de seriemoordenaar ‘die je wist dat zou komen’ wel wat goed maakt, is al met al toch sprake van een niet helemaal geslaagd boek. Te literair en te langdradig…