Deze korte docu-serie gaat over de Reddit-hype rondom de aandelenkoers van GameStop. Door een storm in de sociale media bereikte de aandelenkoers van dit wegkwijnende bedrijf (beetje de evenknie van Free Record Shop in NL zou ik zeggen) heel even een all-time high.
Werd Wall Street in zijn eigen spelletje verslagen, nu alle ‘short sellende’ private equity-fondsen prompt miljoen-miljarden verloren? Nou, eigenlijk niet. Alhoewel deze docu-serie helaas erg onsamenhangend is en eigenlijk nauwelijks doorgrondt wat er nu gebeurde, zijn er wel op zijn minst enkele sterke observaties.
Ten eerste over de sociale media zelf! Wat mij in toenemende mate intrigeert is hoe weinig verweer wij mensen eigenlijk hebben tegen wat in deze docu heel treffend de ‘attention industry’ wordt genoemd: we laten zomaar handenvol uren per dag van onze aandacht wegsnoepen door hun. Het ontgaat ons daarbij blijkbaar dat wij niet de klant zijn (van een dienst van Facebook, Insta, Twitter, Youtube, etc); nee: wij zijn het product: al die bedrijven willen je zo lang mogelijk op hun site houden om maar advertenties te verkopen! En op de één of andere manier trappen we daar met boter en suiker in…
Een andere mooie observatie is dat Wall Street natuurlijk helemaal niet verslagen kan worden in haar eigen spelletje. Want ja (spoiler alert): de aandelen van GameStop daalden natuurlijk al snel weer net zo hard! En niet het grote geld van Wall Street had uiteindelijk het nakijken, maar al die nietige particuliertjes, die allemaal nog even dachten heel slim te zijn met hun op sociale media vergaarde ‘kennis’. Think again! Alle grote jongens van Wall Street kunnen prima voor zichzelf zorgen, daar hoef je niet bezorgd over te zijn! En een mooie typering in deze docu is dan dat Wall Street niet zozeer een geld-makende industrie is, maar eerder precies het tegendeel! Het deed me denken aan wat ooit over Goldman Sachs is gezegd, de zakenbank op de top van de apenrots: zij zijn meer dan wat ook vooral de ‘parasiet van de wereld’, die alle financiële systemen vakkundig leeg trekken.
Het zijn zo maar wat rake observaties, die ik zeker waardevol vind, maar daarvoor hoef je misschien niet zozeer deze toch teleurstellende docu-serie te kijken.
Dit boek wilde ik uiteraard meteen lezen nadat ik zo omver werd geblazen door Doerr’s latere boek; ‘
Deze korte docu-serie van Netflix is zeer de moeite waard. Alles gaat over hoe centraal ‘sport en spel’ in de breedste zin van het woord centraal staan bij de mensheid. En elke episode belicht een aspect daarvan. Van overal van de wereld worden voorbeelden eruit gepikt om wat duidelijk te maken en zo komt zelfs het Friese Fierljeppen voorbij. Dat is niet heel vreemd omdat één van de regisseurs uit Nederland komt.
De film-oogst van deze periode, natuurlijk weer van goed naar slecht:
Dit is her eerste seizoen van de derde en laatste cyclus over het Britse koningshuis, met weer een nieuwe lichting acteurs die de hoofdrollen spelen. De aandacht verschuift inmiddels vooral richting Charles en diens ongelukkige huwelijk met Diana. En intussen gaat de serie over gebeurtenissen die nog niet eens zo lang geleden ècht hebben plaatsgevonden. Misschien ook dat daarom het ongemak ook steeds groter wordt: de serie is immers fictie! Dus of Charles bijvoorbeeld echt heeft overwogen Queen Elisabeth voortijdig af te zetten, om maar iets te noemen, dat weten we helemaal niet. Wat gelukkig is gebleven is de hoge kwaliteit van de serie, met de zorgvuldige verhaalopbouw, de mooie beelden, etc. Kortom: nog steeds een toppertje!!!
Dit boek gaat er heel kort gezegd over dat we als mensen meer ‘belichaming’ en dus lijfkracht nodig hebben. En dat is nu nog te weinig het geval in deze huidige tijd. We zitten met zijn allen veel te veel in ons hoofd, door de prestatiemaatschappij die veel van ons vraagt, maar ook door de continue gerichtheid op informatie: ga eens na hoeveel tijd je wel niet ‘op een scherm’ zit per dag. We zijn dus kortom bijna ‘hoofden op stokjes’ geworden. Contact met ons lichaam hebben velen verloren en daardoor herkennen we signalen van ons lijf niet meer. We benaderen ons lijf instrumenteel; het moet gewoon functioneren. En als dat niet het geval is, dan doen we vaak precies de verkeerde dingen.