Filmrecensies November 2013

Een kort overzicht van de enorme berg films die ik in november heb gezien, wederom van goed naar slecht gerangschikt:

Argo: Zeer boeiende film over het Iraanse gijzeldrama uit begin jaren 80, waarbij 6 Amerikanen het Iran onder de islamtische fundamentalist Ayatollah Khomeini, moeten zien uit te vluchten. Ben Affleck is de CIA-agent die hun moet helpen en de dekmantel bedenkt dat ze behoren tot een Canadeze filmcrew die zogenaamd bezig zijn met de opnames van de sciencefictionfilm Argo. Blijft spannend tot het laatst. Toppertje!

Despicable Me: Wat is het toch met hedendaagse animatiefilms, dat deze zo’n hoog niveau halen. Is de competitie soms zo groot dat de studio’s het beste in elkaar naar boven halen? Hoe dan ook is deze film absoluut genieten van begin tot eind, waarbij juist het feit dat de hoofdpersoon Gru (stem en fysiek van Steve Carrell) een slechterik wil zijn, enorm goed werkt. Uitstekende film!

Monsters University: Het vervolg op het sympathieke en oergeestige animatiefilm Monsters Inc. gaat erover hoe Mike en Sully elkaar onmoeten op de universiteit. Een prequel dus en dat pakt goed uit, want de film is gewoon weer errug leuk. De makers hebben zich weer creatief en begeesterd getoond met het tot leven brengen van weer een kostelijke groep monsters. Knap blijft ook hoe alles is geanimeerd, waarin zelfs de gezichtsuitdrukkingen van Mike (goed beschouwd niet meer dan een groene bal op pootjes en een reuzenoog) heel sprekend zijn. Toppertje!

Savages: Nieuwe worp van regisseur Oliver Stone is een zeer meeslepende film over hoe twee vrienden, die beide in een driehoeksrelatie zitten met vriendin Ophelia, betrokken raken in een drugsoorlog. Als ze, als succesvolle weed-telers, weigeren een samenwerking aan te gaan met de Mexicaanse drugbaas Elena Gomez, wordt namelijk hun vriendin gegijzeld. Natuurlijk wordt het vanaf dit moment al snel onvriendelijk. Stone weet alle hoofdpersonen heel sterk en genuanceerd neer te zetten en tilt hiermee de film uit boven de middelmaat van de dertien in een dozijn actiefilm. Sterk! Ook door sterke rollen van onder meer Benicio del Toro.

Now You See Me: Ontzettend leuke film over een groep illusionisten die een ingenieuze opdracht uitvoert in opdracht van een mysterieuze persoon, die pas aan het einde wordt onthuld. De plot is origineel en meeslepend en als kijker wordt je steeds weer op het verkeerde been gezet. Sterke cast ook, met onder meer Woody Harrelson en Morgan Freeman. Kostelijk vermaak!

Taken: Wraakfilm met Liam Neeson. Deze speelt een gepensioneerde geheim agent die achter de ontvoerders van zijn dochter aangaat. Hij belandt in Parijs waar hij de daders, een bende Albaneze vrouwensmokkelaars een voor een uitschakelt. Liam Neeson speelt zijn rol als een verbeten en ongenadige wreker erg goed. Hiermee is dit een zeer onderhoudende, maar ook gewelddadige, film.

Wreck it Ralph: Deze animatiefilm deed me een beetje denken aan Ready Player One, want ook deze animatiefilm wil een ode geven aan de jaren 80 met haar klassieke arcade-games. Ralph is een personage in zo’n spelletje en in een dol en dwaas verhaaltje groeit hij uit tot de onverwachte held. Heerlijke originele film, geestig en mooi geanimeerd.

Kung fu Panda 2: Alweer een animatiefilm die dik in orde is. In dit geval vooral om de weelderige, soms zelfs kunstzinnige vormgeving.  Een ode aan China natuurlijk en dan nog in het bijzonder de kung-fu film. De hoofdpersoon, Panda Po, is hiernaast de enigszins klungelige held waar je meteen van houdt. Leuk!

Rango: Alleraardigste animatiefilm over een reptiel die uitgroeit tot ongedachte held in een film vol met verwijzingen naar het wester-idioom. Goed vermaak.

The Conjuring: Dit is een horrorfilm die teruggrijpt op de basis van het genre. Onwetend gezin betrekt een spookhuis en wordt uiteindelijk geholpen door een Mulder/Scully-achtig stelletje om de demonen uit te drijven. Erg origineel is de plot dus niet, maar de film is wel goed uitgewerkt en ook gewoon echt eng. Het blijft niet alleen bij suggestie want uiteindelijk komen de demonen ook volop in beeld, met name als er een kwade  geest uit huismoeder Carolyn moet worden gedreven. The Exorcist revisited! Tegen het einde van de film vermoedde ik nog een naargeestig einde, maar dat bleef gek genoeg uit. Maar al met al toch zeker een zeer bekijkenswaardige film!

Oz the Great and Powerful: Deze film kreeg slechte recensies, maar ik vond hem eigenlijk best leuk. Goochelaar Oscar (Oz) aspireert een grootser leven en belandt dan in de fantasiewereld met dezelfde naam, waar hij wordt aangezien als de grote tovenaar die het land komt redden van de boze heks. Wat volgt is een heel aardig uitgewerkt verhaal, waarin Oscar uiteindelijk de held wordt (en waarin we meer begrijpen hoe The Wizard of Oz werd hoe hij is). De recensenten vonden onder meer James Franco in de hoofdrol tegenvallen, maar ook hem vond ik eigenlijk gewoon best goed. Hij deed mij denken aan Heath Ledger, in zijn laatste film ‘The Imaginarium of Dr. Parnassus“. Prima film dus, die best eens een vervolg kan krijgen…

Project X: Deze film moet je alleen al zien om te weten wat nu de Nederlandse jeugd inspireerde bij die gekkigheid in Haren. Nou, dat is dus een typische young-adult film over hoe het verjaardagsfeestje van Thomas Kub, niet de populairste op zijn school, volledig uit de hand loopt. Het verhaal verloopt zoals gedacht maar is wel erg geestig. De apotheose moet wel worden gekatalyseerd door iets onwaarschijnlijks als een doorgedraaide dwerg en een woeste drugdealer, maar dat mag de pret niet drukken. Leuke film! En ja, Thomas krijgt zijn meisje, precies zoals het hoort.

Snow White and the Huntsman: Deze eigenzinnige verfilming van het bekende sprookje van Sneeuwitje vond ik prima vermaak, ook al kreeg die op IMDB niet zulke hoge scores.

After Earth: Dit Will Smith vehikel kreeg stevige negatieve kritieken, maar ik wilde het toch wel even zelf zien. Zijn eerdere SF-films (zoals I am Legend en I Robot) vond ik namelijk erg sterk. Deze film is echter inderdaad een stuk minder, hetgeen met name door het slechte script komt. De film zou moeten gaan over de moeizame relatie tussen vader (Will als barse generaal) en zijn zoon (Jaden Smith, Will’s echte zoon, die zo graag het goed wil doen). Maar door Will meteen vleugellam te maken en Jaden alleen op pad te sturen op de inmiddels door de mensheid verlaten Aarde, komt dit niet uit de verf. Zelfs de titel van de film slaat nergens op: hoezo: Na Aarde? De film gaat juist over de aarde. Matige film dus…

Kick Ass 2: Matige young-adult film over een wat sukkelige jongen die zich soms in een actieheld-pak held hult om heroische daden te verrichten. Eigenlijk alleen de gastrol van Jim Carrey vond ik de moeite waard, voor de rest was er weinig aan…

Rock of Ages: Deze film was totaal niet wat ik ervan had verwacht. Ik had een uitzinnige parodie op het rockgenre verwacht a la ‘This is Spinal Tap’. Maar deze film is eigenlijk gewoon een heel brave musical met het bekende belegen boy meets girl sjabloontje als blurb. De muziek die voorbij komt (jaren 80 dingen als Def Leppard, Foreigner en Bon Jovi) is best oké, maar overal blijft de film gemaakt en geforceerd aandoen, want nergens wordt het echt leuk en meeslepend. Goed beschouwd is eigenlijk alleen de gastrol van een heerlijk schmierende Tom Cruise als rockgod Stacee Jaxx geslaagd en dat is te weinig om de film te dragen.

The Hangover III: Deze filmserie begon ooit met een doldwaze en verfrissende komedie, met als centrale blurb dat drie vrienden wakker worden met een enorme kater en moeten ontrafelen wat ze in hemelsnaam allemaal uitgespookt hebben de vorige nacht. Dit deel 3 geeft er echter blijk van dat er twee sequels teveel gemaakt zijn. Was deel 2 bij tijd en wijlen nog wel geinig, maar plottechnisch heel matig (want precies dezelfde als deel 1), deel 3 geeft pijnlijk duidelijk aan dat er echt ook niets meer in het vat zit. Het verhaaltje draait er nu om dat de drie vrienden de gekke Koreaan Chow (een rol van Ken Jeong, Chang uit Community) moeten bezorgen bij de maffiabaas die hun vriend Doug gevangen houdt, maar de film wordt eigenlijk nergens leuk of meeslepend. Het gemaakte einde waarin onze baardaap Alan in het huwelijk treedt, is zelfs tenenkrommend. Wanstaltig einde dus van wat nooit een filmserie had moeten worden.

This is the End: Oef, wat viel deze film tegen. Ik verwachtte een lekker gek plotje rond de groep acteurs rond James Franco die allemaal zichzelf spelen, maar dat viel flink tegen. De spaarzame keren dat een grap of een stukje zelfspot goed uitpakken, houden het verhaaltje over hoe Hollywood ten onder gaat in de Apocalyps absoluut niet overeind. En het einde, met een optreden van de overjarige boyband Backstreet Boys, is zeldzaam wansmakelijk. Laten liggen, deze film!

 

Boekrecensie ‘Caesarion’, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa begint een van mijn favoriete Nederlandse auteurs te worden sinds zijn sterke worp Dit zijn de namen. Ik zag hem zelfs nog laatst spreken op het Crossing Border festival, maar helaas was het zaaltje waar hij werd geinterviewd al bomvol.

Hoe dan ook, vol verwachting begon ik aan dit een-na-laatste boek van hem. Ik werd echter enigszins teleurgesteld, want dit boek, dat draait om Ludwig ‘Caesarion’ Unger vond ik een stuk minder boeiend. Goed geschreven hoor, daar niet van, maar het verhaal vond ik gewoon niet interessant genoeg.

Jammer, alhoewel ik zeker benieuwd blijf naar Wieringa’s nieuwe roman.

Boekrecensie ‘Dit zijn de namen’, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa kende ik vooralsnog alleen van zijn erg vermakelijke ‘ Joe Speedboot’, maar dit laatste boek van hem is eigenlijk gewoon nog veel beter. Wieringa weet namelijk een volledig overtuigend verhaal te vertellen over een wereld ver buiten Nederland. Michailopol is de plaats van handeling, een (fictieve) stad aan de grens is de voormalige Sovjet-Unie. Hier zijn er twee verhaallijnen: ten eerste die van de oude versleten politiecommissaris Pontus Beg, die probeert zich staande te houden in zijn corrupte stad en, door zijn plotseling ontdekte Joodse afkomst, zich gaat interesseren in het Jodendom. Het tweede verhaallijntje gaat over een groep vluchtelingen die worden bedrogen door de mensen die hun de grens zouden oversmokkelen en die aan een moeizame tocht beginnen dwars door de woestijn. Ze moeten tot het uiterste gaan om te overleven. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen natuurlijk bij elkaar als de vluchtelingen Michailopol bereiken en Pontus Beg met ze te maken krijgt. Dit leidt tot een mooi slot van wat gewoon een erg goed boek, vooral door de levenswijsheid en diepere lagen die Wieringa weet aan te boren.

Ik dus echt onder de indruk! Misschien is dit boek wel een van de weinige boeken van Nederlandse schrijvers die je een internationaal allure kunt toedichten, samen met ‘Het huis van de moskee’  van Kader Abdolah en ‘De ontdekking van de hemel’  van Harry Mulisch. Knap hoor!

 

Recensies films september/oktober 2013

Even een paar korte recensies van de belangrijkste films die ik deze maanden gezien heb, gerangschikt van goed naar slecht:

The Great Gatsby: Hernieuwde samenwerking tussen Baz Luhrmann en Leonardo diCaprio leidt tot een film met prachtige beelden, een mooie ode aan de roaring twenties en ook nog eens gewoon een erg goed en krachtig verhaal. Op alle fronten een toppertje, ook door de hoofdrollen van Leo en Carey Mulligan (de laatste zit volgens mij in elke recente film die ertoe doet).

Hugo: Liefdevol gemaakte film die uiteindelijk vooral een ode blijkt te zijn aan de allervroegste film-pioniers. Meeslepend verhaal, mooie beelden, goeie acteurs. Toppertje dus!

Elysium: SF-vehikel van Matt Damon dat op de een of andere manier veel meer aansprak dan het redelijke soortgelijke SF-project Oblivion, met Tom Cruise (zie hieronder). Pakkend verhaal, heel aardig plot, mooi vormgegeven. Prima rollen van Matt en Jodie Foster ook.

Man of Steel: Je kon erop wachten: na de succesvolle ‘herstarts’ van franchises als Batman, Spider Man en zelfs James Bond, is ook Superman maar weer eens van stal gehaald. En we beginnen dus weer vanaf het begin, om te zien hoe Clark ‘Kal-El’ Kent vanaf Krypton ook alweer op aarde belandde. Dat alles leidt tot een redelijk genietbare film met de focus op de actie. De climax speelt zich af in het Newyork-achtige Metropolis en natuurlijk moeten bosjes met wolkenkrabbers sneuvelen. De epische eindstrijd tussen Superman en General Zod doet denken aan het gevecht tussen Neo en Agent Smith in The Matrix 3 of zelfs de veldslagen in Dragonball Z. Redelijk genietbaar, maar dat maakt niet goed dat de film voor de rest nogal clichematig aandoet. Ook het totale gebrek aan humor is een minpunt. Maar al met al kan dit best eens een opmaat zijn voor nog een serie Superman-films.

World War Z: Origineel is deze film niet: de zombie-apocalyps is identiek aan die in The Walking Dead, al zijn de zombies in deze film een stuk vlugger en agressiever. Het plotje is ook weinig bijzonder en Brad Pitt alleen kan deze film niet overeind houden. Matig dus, op de erg sterke soundtrack-bijdrage van Matthew Bellamy (Muse) na natuurlijk!

Oblivion: SF-vehikel van Tom Cruise dat me op de een of andere manier weinig kon boeien. Te geforceerd verhaaltje, te richtingloos plotje, ik vond er weinig aan.

The World’s End: Gek genoeg kreeg deze nieuwe film van Simon Pegg best goede recensies. Ik vond het echter maar een slappe poging het succes van Shaun of the Dead te evenaren. Waren het in deze film zombies, in The World’s End zijn het buitenaardse wezens. Aan Simon Pegg en zijn oude groepje  drinkebroeders de taak hier iets aan te doen, terwijl ze met de ‘epische’ kroegentocht bezig zijn die ze in hun jeugd nooit konden afronden. Het plot wordt al snel belachelijk, maar echt vervelend is dat het nergens echt grappig wordt. Een miskleun dus, wat mij betreft…

The Lone Ranger: Een wel heel opzichtige poging om na Pirates of the Caribbean een nieuwe franchise op te starten, die wellicht nog kan uitgroeien tot een nieuwe attractie in Disney World. Zelfs Johnny Depp is weer van stal gehaald, nu als indiaan Tonto, maar zijn maniertjes doen belegen aan en lijken teveel op die van Jack Sparrow. Verder is de film nogal een onsamenhangend zootje, met redelijk serieuze scenes en ronduit kluchtige toestanden. De kleurloze acteur die The Lone Ranger speelt, doet ook weinig goeds. Een draak van een film dus, waarvan je hoopt dat het zo ontzettend flopt dat de franchise wordt gestaakt.

Recensie ‘Breaking Bad’, seizoen 5 deel 2

Dat de serie ‘Breaking Bad’ een groeibriljantje is, heb ik eerder vermeld. En met deze laatste worp van acht afleveringen haalt inderdaad een duizelingwekkend hoog niveau, bewijst ook een score van 99 op IMDB.

De serie is ten eerste zo goed door de soms briljante wijze waarop het is vormgegeven, bijvoorbeeld door de prachtige camera-beelden en gekke perspectieven. Ook sterk zijn de soms vervreemdende introductiefilmpjes, die je aanvankelijk niet kan plaatsen en pas veel later op hun plaats vallen. Zo was er al eerder de scene van een verkoolde teddybeer die in Walter’s zwembad dreef. In de laatste episodes gebeurt iets soortgelijks met een scene waarin Walter voor even terugkeert in diens volledige lege en gevandaliseerde huis.

Maar de serie is vooral zo goed door het dwingende verhaal: hoe Walter White van enigszins sukkelige scheikundeleraar transformeert in een kwaadaardige drugsbaas. In dit tweede deel van seizoen 5 komt zwager en DEA-agent Hank achter zijn ware aard, waarmee Walter in zijn wanhopige strijd om een slechte afloop te voorkomen, zich pas ten volste ontpopt als nietsontziend ‘monster’. Niet alleen Hank en kompaan uit het eerste uur Jesse moeten hiervoor wijken, maar ten slotte ook zijn eigen gezin. Dit alles komt ten slotte samen in een einde dat, wat mij betreft, op alle vlakken bevredigend is, en dat vind ik heel knap.

Kortom: een fantastisch eind van een geweldige serie!

 

 

Boekrecensie ‘Rollenspel’, Pierre Lemaitre

Deze bijzondere thriller lijkt vooral een bittere aanklacht van de schrijver te zijn tegen het kapitalistische systeem, met zijn scherpe scheiding tussen de kleine groep winnaars (de topmanagers van de grote concerns met hun moddervette salarissen) en de vele verliezers, bijvoorbeeld de grote schare mensen die mede als gevolg van de crisis hun baan zijn verloren.

Lemaitre schetst wel een heel grimmig beeld van het lot van die losers, als hij verhaalt over Alain Delambre, late vijftiger en al vier jaar werkloos. Die beschouwt zijn leven (getekend aan een te hoge hypotheek, een deplorabele financiele situatie, gedwongen losse baantjes ver onder zijn niveau aan te nemen) als dermate grauw en uitzichtloos, dat hij tot wel hele extreme daden komt…

Hierbij speelt een rol dat Delambre in een wel heel gekke situatie komt, als een groot bedrijf schijnbaar haar nieuwe medewerker wil kiezen middels een bizar rollenspel, waarin alle kandidaten zogenaamd slachtoffer worden van een gijzeling. En die situatie loopt al heel snel volledig uit de hand…

Een zeer bijzondere thriller dus, zoals gezegd. En met een onderliggende boodschap die er eveneens niet om liegt. Iets te zwartgallig en ongenuanceerd, als het aan mij ligt, maar zeker stemmmend tot nadenken en -helaas- maar al te actueel!

Boekrecensie ‘The Cat’s Table’, Michael Ondaatje

Michael Ondaatje is vooral bekend van zijn boek ‘The English Patient’, en hierdoor geprezen als een groot schrijver in de wereldliteratuur. Dit boek is een van zijn laatste en is sterk autobiografisch. Ondaatje gaat terug naar zijn kindertijd, als hij als kind een reis per schip maakt van Colombo (Sri Lanka) naar Londen.

En zo komen we terecht in een verhaal dat zich concentreert rond de belevenissen van een 11-jarige jongen. Zijn vriendschap met twee leeftijdgenoten, de bijzondere verhalen van zijn tafelgenoten (The Cat’s Table verwijst naar de naam van de tafel in het restaurant van het schip met het minste aanzien, de plek dus voor de verschoppelingen en excentriekelingen), en zijn belevenissen.

Op zich beschrijft Ondaatje dit allemaal treffend, maar wel dringt zich steeds meer de vraag op waarom Ondaatje eigenlijk dit verhaal wil vertellen. Want heel bijzonder wil het toch niet worden… Ondanks het feit dat Ondaatje zijn verslag van de bootreis afwisselt met overpeinzingen en ervaringen van de volwassen Michael, ontstijgt het toch allemaal niet het niveau van de onschuldige avonturen van een opgroeiend kind.

Dit zorgde ervoor dat ik toch niet echt geboeid bleef. Hiermee vond ik dit zeker geen briljant boek. Goed geschreven, dat zeker, maar met een materie die gewoon te oninteressant is. Jammer…

Recensie ‘Dexter’, seizoen 8

Wederom heb ik weer met veel plezier een seizoen Dexter gekeken. Met dit seizoen 8 is de geweldige serie tot een mooie afronding gekomen, en dat is, zoals ik al eerder betoogde, ook passend.

Ondanks dat het basisgegevens van Dexter wat sleets raakt (blood spatter analyst is zelf serial killer), blijft de serie boeien. Zo worden er nieuwe interessante personages geintroduceerd, zoals Dr. Vogel, haar getroubleerde zoon en de jonge Zach Hamilton, die graag het vak wil leren van Dexter. Zelfs Hannah McKay komt terug.

Ook vaste personages blijven overigens boeien. Dexter’s veelgeplaagde zus Deb natuurlijk voorop, want die worstelt met haar beslissing LaGuerta te doden en heeft haar baan bij de politie opgezegd. Maar ook rond Dexter’s collega Vince ontvouwt zich bijvoorbeeld een plotje….

Allemaal erg vermakelijk dus…. En dan moest de serie nog tot een einde worden gebracht. En dat einde heeft de gemoederen in de Dexter-fora toch wel wat verhit. Ik vond het einde van de serie (zonder al te veel spoiler alerts te geven) wreed, maar voor Dexter ook terecht. Alleen de laatste scene, die waarin we in een houthakkerskamp belanden, die had voor mij niet gehoeven. Ach, wat maakt het ook uit, Dexter is in stijl afgesloten met een puik achtste seizoen. Toch jammer dat het afgelopen is!

Boekrecensie ‘Long walk to freedom’, Nelson Mandela

Dit boek (helemaal niet zo heel lang in de ‘Abridged Edition’ waarin ik het las op mijn terugreis vanuit Zuid-Afrika) is het persoonlijke relaas van de man die inmiddels in de hele wereld zo’n beetje heilig is verklaard, Nelson Mandela.

Je zou zeggen dat het lange tijd niet zo leek, als je zijn levensverhaal leest. Want Nelson Mandela was binnen de ANC, zo blijkt uit zijn boek, wel een van de eersten die het gewelddadige verzet predikte. Niet dat ik daarmee diens essentiële rol in de afschaffing van de apartheid wil bagatelliseren. Want hierin speelde Mandela natuurlijk een centrale rol, door, na tientallen jaren gevangenschap, als een van de eerste ANC’ers, vredesbesprekingen te beginnen.

Dit boek lezend besef je nog maar weer eens hoe wonderbaarlijk het was, dat de apartheid betrekkelijk geweldloos geëindigd is. Want alles had makkelijk kunnen ontaarden in een bloederige burgeroorlog, als waarlijk grote leiders als Mandela niet over hun eigen schaduw waren gestapt.

Daarmee is dit boek zeer interessant om eens te lezen. En in deze ingekorte versie ook zeer bondig en kernachtig. Een aanrader!

Boekrecensie ‘The Absolutist’, John Boyne

De Ierse schrijver John Boyne begint een favoriet van me te worden. Eerder las ik al zijn ‘Mutiny on the Bounty’ (in de Nederlandse vertaling, die merkwaardig genoeg ‘ De scheepsjongen’  heet) en ‘The boy in the striped pyjamas’ en beide met zeer veel plezier. Maar dit laatste boek, ‘The Absolutist’  vond ik zonder meer de beste, omdat dit me het meest raakte.

Hoofdpersoon van het boek is Tristan Sadler, en diens verhaal is nogal triest. Wreed uitgestoten door zijn familie om omstandigheden die aanvankelijk onduidelijk blijken, schrijft hij zich als 17-jarige jongen in als rekruut in het Engelse leger, met als doel te worden uitgezonden naar de oorlog die al enige tijd woedt in Frankrijk.

Inderdaad, we spreken de tijd van de Great War. Iets waarover Sadler aan het eind van het boek opmerkt: ‘I didn’t think it was all that great. In fact, if memory serves, it was bloody awful.’ Maar dat weet hij nog niet als hij wordt getraind in het opleidingscentrum Aldershot.

En hier is het dat hij Will Bancroft ontmoet en… verliefd op hem wordt. Het begin van een moeizame worsteling, want in deze tijd is homoseksualiteit volledig uit den boze. Alhoewel hun liefde wederzijds is, is Will nog vasthoudender in het ontkennen van hun relatie en verstoot hij Tristan diverse malen wreed. Dit gaat door temidden van de oorlogsverschrikkingen in Frankrijk, tot alles tot een kookpunt komt als Will besluit de wapens neer te leggen en besluit niet meer te willen vechten. Daarmee riskeert hij het vuurpeloton als diestweigeraar en deserteur, met de daarbij behorende schande die hij op zijn familie laadt.

Boyne heeft met ‘The Absolutist’  een zeer indrukwekkend boek geschreven over moed, lafheid, maatschappelijke normen en schaamte. Een waarachtig en emotioneel geladen verhaal dat na lezing nog wel even in je hoofd blijft rondzweven.