Verhalen en meer van Christian Deterink
Alle overige blog-items
De film-oogst van de afgelopen maand, natuurlijk weer van goed naar slecht:
| Oppenheimer
| Babylon
| Gosford Park
| Mission Impossible: Dead Reckoning – Part One
| Bad Boys for Life
| The Wicker Man
| The Maiden Heist
| Runaway Jury
| Blades of Glory
| The Second Best Marigold Hotel
Na de break de volledige recensies!
Dit is een indringende gedramatiseerde docu-serie over de pijnstiller OxyContin, die jarenlang door vele artsen in de VS in zeer ruime mate werd voorgeschreven aan hun patiënten. Ongelooflijk, als je bedenkt dat het pilletje eigenlijk gewoon zeer veel verslavend opiaten bevat (eigenlijk is het heroïne in een pilletje). En nog ongelooflijker is dan hoe de familie Sackler van farmaceutisch bedrijf Purdue er in slaagde de pijnstiller goedgekeurd te krijgen door de FDA (eigenlijk door één persoon om te kopen!), het middel te verkopen als het minst verslavende (!) wat op de markt is, en als artsenbezoekers jonge deernes in strakke jurkjes in te zetten, die strooien met coupons en OxyContin-knuffelberen. Je denkt dan: dit kan bijna niet waar zijn! Maar de indringende intro’s: steeds van ouders die hun kinderen ècht verloren aan de drug, vertellen toch iets anders!
De serie laat heel kernachtig zien hoe dit alles heeft kunnen gebeuren: door de op geld beluste Richard Sackler te portretteren, één van die verkoper-meisjes èn een archetypisch slachtoffer: een middle-class Amerikaans burger die bij hevige rugpijn aan het middel verslingerd raakt en uiteindelijk er aan ten onder gaat. Maar de hoofdpersoon is de onderzoekster die Purdue en Sackler voor de rechter sleepte.
Allemaal heel boeiend, waarbij alleen de vele herhalingkjes in de vertelling soms wat afleiden. Maar de belangrijkste tekortkoning vond ik het te afgeraffelde einde, want vele vragen: ‘is OxyContin nu van de markt?’ bijvoorbeeld, bleven onbeantwoord. Ondanks dat, zeer boeiende serie!
De film-oogst van deze best lange periode, natuurlijk weer van goed naar slecht:
| Horrible Bosses
| Before the Devil Knows You’re Dead
| Sweeney Todd
| Get Smart
| WHAM!
| Tina
| Incarnate
| The boys in the Band
| Spiderhead
Na de break de volledige recensies!
Van alle Netflix-series is Black Mirror er eentje die nooit teleurstelt: schrijver en maker Charlie Brooker blijft maar boeiende ideeën over je uitstorten. En dit zesde seizoen (zie hier mijn recensies van seizoen 1, 2, 3, 4 en 5) houdt het akelig hoge niveau vast.
De eerste episode ‘Joan is awful’ is meteen heel erg meta. En ‘Droste’. En na dit ijzersterke begin volgen nog 5 heerlijke episodes, die soms een opvallende retro-feel hebben, zoals de seizoens-afsluiter, een soort jaren ’80-horrofilm.
Hiermee blijft deze serie naar mijn idee het trotse vlaggenschip van Netflix. Hogeschool-vermaak van een akelig hoog niveau; fantastisch!
Deze Netflix-serie gaat over een simpele verkeersfittie die volledig uit de klauwen loopt. Nu ben ik zelf ook ooit ‘slachtoffer’ geweest van een verkeers-fittie (ík!), dus ik kan me er zeker enigzins toe relateren. En dat maakt dat de serie een intrigerend beginpunt heeft.
En het blijft gelukkig ook intrigerend, daarvoor zorgt filmmaker Yuen wel! Het beginpunt leidt tot een heerlijk eigenzinnige serie vol bizarre ontwikkelingen, die soms ronduit komisch zijn, maar die ook je echt weten te raken. Zo lijkt de serie wel wat op die andere Aziatische hoogvlieger: “Everything, everywhere, all at once“, óók omdat ook hier de hoofdrolspelers van Aziatische komaf zijn: de briljante Ali Wong en Stephen Yeun (Glenn uit The Walking Dead). Zij spelen resp. de geprivilegieerde, in het kunstwereldje rondwarende Amy, en de gedeprimeerde Danny, die met een klusbedrijf het hoofd boven water probeert te houden. Maar naarmate hun conflict escaleert, blijken ze meer gemeen te hebben dan gedacht!
Alles komt samen in een heerlijke apotheose en zo is dit een hele sterke serie al met al! Kijken!
De film-oogst van deze periode, natuurlijk weer van goed naar slecht:
| Close
| Going in style
| The Duke
| Sully
| The Terminal
| Luther: The Fallen Sun
| Bullet Train
| Sea Beast
| John Wick 3: Parabellum
| The Midnight Sky
Na de break de volledige recensies!
Natuurlijk wilde ik ook dit nieuwe seizoen zien van de F1-docu van Netflix, nu over het seizoen 2022. En alhoewel de serie gewoon goed gemaakt is, vond ik die toch wel minder dan de vorige jaren.
Zo is er te weinig nieuws aan de zon. Dat team-baas Guenther Steiner het hart op de tong heeft wisten we al, net als dat Ricciardo graag de clown speelt. En heel veel over de andere coureurs hadden we ook al gezien. Alhoewel nu voor het eerst ook Max Verstappen voor de camera kruipt (hij meed Netflix voorheen) én er natuurlijk nog wel een paar nieuwelingen zijn, zoals Mick Schumacher.
Ook is de bestaande zwakte van de serie ongewijzigd gebleven; de vreemde mengeling tussen een thematische en chronologische aanpak, die nog steeds verwarrend aandoet.
Maar wat dit seizoen vooral minder boeiend was, was dat het race-jaar 2022 gewoon minder interessant was. Geen apotheose in de laatste ronde van de laatste race, maar een ongenaakbaar Red Bull. En dan is er opeens net iets te weinig interessants te vertellen over…
De film-oogst van deze periode, natuurlijk weer van goed naar slecht:
| Everything, Everywhere, all at once
| Triangle of Sorrow
| Guillermo del Toro’s Pinocchio
| Us
| Vice
| El buen patrón
| White Noise
Na de break de volledige recensies!
Deze korte docu-serie gaat over de Reddit-hype rondom de aandelenkoers van GameStop. Door een storm in de sociale media bereikte de aandelenkoers van dit wegkwijnende bedrijf (beetje de evenknie van Free Record Shop in NL zou ik zeggen) heel even een all-time high.
Werd Wall Street in zijn eigen spelletje verslagen, nu alle ‘short sellende’ private equity-fondsen prompt miljoen-miljarden verloren? Nou, eigenlijk niet. Alhoewel deze docu-serie helaas erg onsamenhangend is en eigenlijk nauwelijks doorgrondt wat er nu gebeurde, zijn er wel op zijn minst enkele sterke observaties.
Ten eerste over de sociale media zelf! Wat mij in toenemende mate intrigeert is hoe weinig verweer wij mensen eigenlijk hebben tegen wat in deze docu heel treffend de ‘attention industry’ wordt genoemd: we laten zomaar handenvol uren per dag van onze aandacht wegsnoepen door hun. Het ontgaat ons daarbij blijkbaar dat wij niet de klant zijn (van een dienst van Facebook, Insta, Twitter, Youtube, etc); nee: wij zijn het product: al die bedrijven willen je zo lang mogelijk op hun site houden om maar advertenties te verkopen! En op de één of andere manier trappen we daar met boter en suiker in…
Een andere mooie observatie is dat Wall Street natuurlijk helemaal niet verslagen kan worden in haar eigen spelletje. Want ja (spoiler alert): de aandelen van GameStop daalden natuurlijk al snel weer net zo hard! En niet het grote geld van Wall Street had uiteindelijk het nakijken, maar al die nietige particuliertjes, die allemaal nog even dachten heel slim te zijn met hun op sociale media vergaarde ‘kennis’. Think again! Alle grote jongens van Wall Street kunnen prima voor zichzelf zorgen, daar hoef je niet bezorgd over te zijn! En een mooie typering in deze docu is dan dat Wall Street niet zozeer een geld-makende industrie is, maar eerder precies het tegendeel! Het deed me denken aan wat ooit over Goldman Sachs is gezegd, de zakenbank op de top van de apenrots: zij zijn meer dan wat ook vooral de ‘parasiet van de wereld’, die alle financiële systemen vakkundig leeg trekken.
Het zijn zo maar wat rake observaties, die ik zeker waardevol vind, maar daarvoor hoef je misschien niet zozeer deze toch teleurstellende docu-serie te kijken.
Als je ziek thuis zit (nee, mijn begin van 2023 was niet geweldig) heb je opeens tijd wat tv-series uit te proberen. En dat viel me, over het geheel genomen eerlijk gezegd niet mee. Hier een korte bloemlezing.
Series die ik noem en op volgorde van goed naar slecht: Cabinet of Curiosities, Madoff: The Monster of Wall Street. Alice in Borderland, Kaleidoscope, BuZa, Taboo, Treason, Inside Man en 1899.
Na de break meer!