Categorie: Alle boekrecensies

Dit boekenweek-geschenk vertelt het verhaal over hoe er een vriendschap ontstaat tussen de op school weinig populaire en wat quirky jongen Jimmy en een jongetje uit een vluchtelingen-gezin, Tristan. Jimmy gaat het als zijn taak zien om hem en diens familie voort te helpen, ten minste: de tijd dat hij niet bezig is om zijn flippo-verzameling te vervolmaken. Maar als het gezin dreigt te worden uitgezet, wordt aan Jimmy wel iets heel veel gevraagd. Iets dat (natuurlijk) gedoemd is te mislukken.

Lize Spit heeft een heel aardig boekenweekgeschenk geschreven, dat vlot wegleest, maar eerlijk gezegd toch ook wel wat weinig opmerkelijk is. Aardig, maar niet geweldig.

Dit boek wilde ik uiteraard meteen lezen nadat ik zo omver werd geblazen door Doerr’s latere boek; ‘Wolkenstad‘. En deze eerdere worp van hem (een roman waar hij naar verluidt tien jaar heeft gewerkt) lijkt wel wat op het boek dat ik al van hem kende. Dezelfde korte hoofdstukjes, een zelfde soort raamvertelling met enkele personages waarvan de verhaallijnen pas later bij elkaar komen. Zelfs een zelfde soort ode aan de kracht van verhalen! En natuurlijk ook: dezelfde prachtige, poëtische stijl die Doerr op je loslaat!

Hiermee is dit boek verre van een ‘normaal’ boek over WOII. Het verhaal draait om ten eerste de blinde Marie-Laure, die vanuit Parijs in Saint Malo belandt en een heel kostbare diamant bewaart en ten tweede de jonge Duitser Werner, die een voorliefde heeft voor radio’s en als genist in de oorlog belandt. Ook de aan een dodelijke ziekte lijdende Von Rumpel, een Duitse legerofficier die achter die diamant aan is, speelt een belangrijke rol in het verhaal.

Net als in Wolkenstad maakt Doerr sprongetjes in de tijd, waarin hij steeds een chronologisch relaas van de oorlogsjaren afwisselt met stukjes uit de climax: eind ’44 in Saint Malo, waar alle verhaallijnen samen komen. En dat werkt hier wederom zeer goed. En daarbij krijg je ook nog eens een prachtig en heel zorgvuldig opgebouwd -maar ook dramatisch- eind voorgeschoteld.

Kortom is dit boek, net als Wolkenstad, niet minder dan geweldig! Wat een superieure vertelkunst! Wat een meeslepend verhaal! Wat een heerlijke personages! Ook dit boek komt gewoon in mijn Favorieten-lijstje, dat is wel helder!

Dit boek gaat er heel kort gezegd over dat we als mensen meer ‘belichaming’ en dus lijfkracht nodig hebben. En dat is nu nog te weinig het geval in deze huidige tijd. We zitten met zijn allen veel te veel in ons hoofd, door de prestatiemaatschappij die veel van ons vraagt, maar ook door de continue gerichtheid op informatie: ga eens na hoeveel tijd je wel niet ‘op een scherm’ zit per dag. We zijn dus kortom bijna ‘hoofden op stokjes’ geworden. Contact met ons lichaam hebben velen verloren en daardoor herkennen we signalen van ons lijf niet meer. We benaderen ons lijf instrumenteel; het moet gewoon functioneren. En als dat niet het geval is, dan doen we vaak precies de verkeerde dingen.

Dit boek gaat erover dat nodig is de band met je lijf te herstellen. In het boek wordt goed uitgelegd wat het probleem is en wat er moet gebeuren om weer beter in je lijf te komen, namelijk via de trits ontspannen, helen en ruimte. De schrijfstijl in het boek is heel down-to-earth en prettig leesbaar. En zonder te wetenschappelijk of juist weer te zweverig te worden, wordt er gestrooid met vele mooie doorleefde inzichten! Ook de negen hele handzame tips voor meer lijfkracht zijn heel ‘hands on’; je kunt er meteen wat mee!

Kortom dus een zeer boeiend boek waar denk ik heel veel mensen wat aan zullen hebben!

Dat journalist/schrijver Frank Westerman een heel fijne pen heeft (1 2 3), wist ik natuurlijk al langer en alleen daarom is deze bundeling van een aantal van zijn oudere werken (veelal artikelen die in kranten zijn gepubliceerd) al zeer de moeite waard! Het samenbindende thema is ‘de nagalm van de koude oorlog’, dus lezen we veel verhalen over het voormalige ‘oostblok’.

Met name de stukken over Rusland vond ik erg boeiend. En met de power of hindsight lees je de stukken over de Krim (pre-annexatie) en Poetin (pre-Poetin, de oorlogshitser) toch heel anders als destijds toen ze uitkwamen. Boeiende kost!

Dit boek valt heel kort samen te vatten als volgt: undercover-agent Erik verduistert miljoenen om de behandeling van zijn doodzieke dochtertje te bekostigen en werkt zich aldus in de nesten. Dat is een mooi gegeven, zeker omdat de schrijver je nog even in het ongewisse houdt of Erik nu echt degene was die dat geld heeft gestolen.

Vervolgens moet veel spanning in dit verhaal eruit voortkomen dat Gio, de enig overlevende van de Italiaanse crime-familie, die is uitgemoord juist omdat ze dat geld misten, achter hem aan zit. En zo gaat een groot deel van het boek erover hoe Erik met zijn gezin onderduikt, maar de dreiging nooit voorblijft en hij intussen scherpe verhoren moet ondergaan over of hij dat geld nu gestolen heeft of niet.

Dit boek is over het geheel in een goede schrijfstijl geschreven, maar over het plot was ik echt niet overtuigd. Er gebeurt eigenlijk gewoon te weinig naar mijn smaak. Verder vond ik dat hele gegeven van die Gio erg ongeloofwaardig (waarom werkt hij niet meteen met Erik af, waar is de rest van zijn mafia-organisatie bijvoorbeeld?). En ten slotte vond ik het einde wel wat mal worden, als Gio een kleine week voor dood achtergelaten in de kelder van een vakantiehuisje ligt, en er toch nog een soort van eindgevecht plaatsvindt als Erik is teruggekeerd uit Portland, de Amerikaanse stad waar zijn dochter de peperdure behandeling heeft gekregen. Dat er wordt toegewerkt naar dat Gio onder een pijler van een nieuw viaduct wordt begraven, ligt er hierbij wel heel dik bovenop.

En wat is dat ten slotte met de book-cover? Die laat een stadsgezicht van ongetwijfeld Portland zien. Maar dat is nogal gek, als het verhaal zich daar helemaal niet afspeelt!

Dit verhaal speelt op een lichtschip, een soort drijvende vuurtoren, voor anker liggend in de Oostzee, dat op het punt staat uit dienst te worden genomen. Het beginincident is dat de kapitein Freytag, een groep schipbreukelingen oppikt, die al snel heel gevaarlijk blijkt te zijn.

En zo ontspint zich een kat-en-muis spel tussen de geslepen Doctor Caspary, de leider van die criminelen, en Freytag, die wil dat de laatste dienst ordentelijk verloopt. Is het lafheid, of juist heel dapper, dat hij alles niet wil laten ontaarden in geweld. Zijn eigen zoon, die voor één keertje mee is, vindt er het zijne van.

Dit is hiermee een boeiende en geraffineerde literaire roman.

Dit boek doet niet alleen door de naam denken aan de moderne klassieker ‘Wolkenatlas‘ van David Mitchell (het boek dat ik niet genoeg kan bewieroken). De achterflap verraadt namelijk dat dit boek óók een raamvertelling is. Er worden namelijk vijf personen worden gevolgd in drie heel verschillende universums; en toch is er natuurlijk iets dat hen bindt.

Alle vijf de hoofdpersonen blijken op hun eigen manier allemaal nogal buitenbeentjes. In en rond het Constantinopel van 1453, vlak voor de historische val, zijn dit Omeir, een ossendrijver met een (duivelse?) hazenlip, en het onstuimige meisje Anna, dat niet deugt voor haar werk als borduurster. In hedendaags Lakeport, Idaho, zijn dat de bejaarde Zeno, die zich zijn hele leven buitenstaander heeft gevoeld, en Seymour, een autistische jongen die valt voor de complottheorieën van een kwaadaardige ophitser. En in de verre toekomst is dat het meisje Konstanze, de enige overlevende van een virusinfectie op een interstellair ruimteschip. En allemaal hebben ze iets te maken met een oud-Grieks geschrift over Aethon, een schaapsherder die op reis gaat op zoek naar de mythische Wolkenstad (of eigenlijk Wolkenkoekoekstad), vele ontberingen moet doorstaan en knotsgekke, sprookjesachtige dingen meemaakt (zo verandert hij respectievelijk in een vis, ezel en kraai).

Dat klinkt allemaal misschien enorm vergezocht en misschien zelfs tè belachelijk, maar vergis je niet. Want: oh, wat zijn de belevenissen van al die personages allemaal prachtig beschreven. Verbeeldingsrijk, poëtisch, betoverend zou ik zelfs zeggen! Met een vaak bitterzoete toon en met een dramatisch plotontwikkeling. Doerr weeft het geheel samen tot een weergaloze meeslepende vertelling, waarin de kracht van boeken en het doorgeven van verhalen uiteindelijk centraal lijkt te staan.

Hiermee is dit boek een absolute triomf wat mij betreft! Een zeldzaam pareltje! Een boek dat ook metéén toetreedt tot mijn lijstje favoriete boeken! En ook daarin lijkt het dus op het voornoemde ‘Wolkenatlas‘, want ook dat boek is in diezelfde lijst te vinden!

Dit is een boek dat werd aangeraden door Thomas Olde Heuvelt en alleen daarom al was er natuurlijk al voldoende reden me hier eens aan te wagen.

Maar nu ik het boek uit heb, blijf ik in verwarring achter. Want is dit nou een super-spannend horror-boek, zoals ook de ronkende recensie van Stephen King op de voorkaft belooft? Of is dit boek een grotendeels mislukte poging tot fan-fictie? Ik ben er nog steeds niet uit…

Om te beginnen met een positieve noot: ja, dit boek is zeker hartstikke goed geschreven! Tremblay heeft een heel mooi pennetje en laat vele geestige passages, mooie associaties/metaforen en sterke beschrijvingen op je los. En natuurlijk ook enkele heel griezelige scenes!

Maar dan het plot. Alles draait om een gezinnetje waarin Marjorie, de oudere zus van Merry lijkt te zijn bezeten door een demon; genoeg voor een paar huiveringwekkende scenes. Maar dan beweegt het plot zich een andere kant op dan ik op dat moment had verdacht. De gelovige vader besluit namelijk om de benodigde duiveluitdrijving door een priester te laten filmen ten behoeve van een realityshow. Vanaf dit moment begon bij mij de twijfel te rijzen: wat wilde de schrijver nou: redelijk gratuite (want makkelijke) kritiek geven op de hedendaagse tv-cultuur en sociale media ? Het wordt ook steeds schimmiger wat er nu aan de hand is: speelt Marjorie nou alles of toch niet? Of is de vader eigenlijk de echte krankzinnige? Óf, en dat vermoeden rijst pas in het laatste hoofdstuk, Merry zélf??? Want (spoiler alert!) zij is het die uiteindelijk haar hele familie vergiftigt, al dan niet omdat ze misleid was door haar grote zus… Zo laat het verhaal heel veel te raden over! Geniaal, of juist niet?

Daar komt bij dat Tremblay zich duidelijk wel heel erg heeft laten inspireren door andere boeken en films in het genre; “The Exorcist” natuurlijk voorop. In een wat mij betreft nogal onnodige appendix legt Tremblay het allemaal zelfs zeer uitgebreid nog even uit uit. Dus wat doet Tremblay eigenlijk? Speelt hij een vernuftig spel met het genre, of weet hij daar eigenlijk niets aan toe te voegen en komt hij niet boven het niveau van erg matige fan-fictie uit? Ik ben er nog niet uit.

Voor nu daarom slechts 3 uit 5 sterren…

Dit boek is behoorlijk gehypet en lijkt op het eerste gezicht door haar allesomvattende titel wel wat op dat bekende boek van Stephen Hawking; ‘The theory of everything’. Nu was dat laatstgenoemde boek een groot succes, dus daarom was ik ook wel benieuwd naar dit boek.

Dat viel me, om maar meteen met de deur in huis te vallen, echter niet bepaald mee. De beide schrijvers beginnen met een lang epistel dat erom draait dat de vroegste beschavingen noch de beschaafde wilden waren van Rousseau, noch het tegendeel daarvan (Hobbes). En het onbegrip daarover, stellen ze, is heel belangrijk om de wereld waarin we nu leven goed te kunnen doorgronden; met bijvoorbeeld de grote economische ongelijkheid.

Hun punt is daarmee, als ik het goed begrijp, heel kort dat de geschiedenis veel minder een noodzakelijke, logische ontwikkeling laat zien naar een soort ‘eind-stadium’ waarin we nu verkeren, dan misschien wel gedacht wordt. Nee, vertellen ze, de geschiedenis is veel meer ambigu en dat betekent ook dat we niets als een gegeven moeten gaan beschouwen.

Op zich is die boodschap best interessant, maar het boek was wat mij betreft gewoon veel te breedvoerig en langdradig. Daarom toch geen succes….

Dit boek gaat over de jonge veelbelovende voetballer Matty Groen. Zijn leven wordt behoorlijk overhoop gegooid als door één ongelukkig ‘douche-incident’, zijn teamgenoten hem gaan zien als die ‘homo’. En daarna ook de school en de tribunes tijdens de wedstrijden.

Veel hulp kan hij van zijn moeder niet verwachten; zij heeft een pijnlijke geschiedenis achter de rug met Matty’s (afwezige) vader, is aan het daten en krijgt een bijzondere zakelijke kans. Dan is de enige reddingsboei voor Matty nog diens barse trainer Albert de Leeuw. Van hem lijkt hij weinig steun te kunnen ontvangen, tot die hem, vlak voor zijn dood (hij is hartpatiënt), toch nog een belangrijke levensles meegeeft: “Jij verzet je tegen alles in je en accepteert alles wat van buiten komt. Het moet dus precies andersom.”

Dit is een mooi, sensitief geschreven boek, met veel beeldende passages. Alhoewel de problematiek wat zwaar werd aangezet naar mijn smaak en de aanvankelijke twijfel over wiens begrafenis het is aan het eind van het boek (toch niet Matty??? Het blijkt, zoals al duidelijk zal zijn geworden, Albert te zijn) een beetje te gemaakt en over the top is.