Boekrecensie ‘Caesarion’, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa begint een van mijn favoriete Nederlandse auteurs te worden sinds zijn sterke worp Dit zijn de namen. Ik zag hem zelfs nog laatst spreken op het Crossing Border festival, maar helaas was het zaaltje waar hij werd geinterviewd al bomvol.

Hoe dan ook, vol verwachting begon ik aan dit een-na-laatste boek van hem. Ik werd echter enigszins teleurgesteld, want dit boek, dat draait om Ludwig ‘Caesarion’ Unger vond ik een stuk minder boeiend. Goed geschreven hoor, daar niet van, maar het verhaal vond ik gewoon niet interessant genoeg.

Jammer, alhoewel ik zeker benieuwd blijf naar Wieringa’s nieuwe roman.

Boekrecensie ‘Dit zijn de namen’, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa kende ik vooralsnog alleen van zijn erg vermakelijke ‘ Joe Speedboot’, maar dit laatste boek van hem is eigenlijk gewoon nog veel beter. Wieringa weet namelijk een volledig overtuigend verhaal te vertellen over een wereld ver buiten Nederland. Michailopol is de plaats van handeling, een (fictieve) stad aan de grens is de voormalige Sovjet-Unie. Hier zijn er twee verhaallijnen: ten eerste die van de oude versleten politiecommissaris Pontus Beg, die probeert zich staande te houden in zijn corrupte stad en, door zijn plotseling ontdekte Joodse afkomst, zich gaat interesseren in het Jodendom. Het tweede verhaallijntje gaat over een groep vluchtelingen die worden bedrogen door de mensen die hun de grens zouden oversmokkelen en die aan een moeizame tocht beginnen dwars door de woestijn. Ze moeten tot het uiterste gaan om te overleven. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen natuurlijk bij elkaar als de vluchtelingen Michailopol bereiken en Pontus Beg met ze te maken krijgt. Dit leidt tot een mooi slot van wat gewoon een erg goed boek, vooral door de levenswijsheid en diepere lagen die Wieringa weet aan te boren.

Ik dus echt onder de indruk! Misschien is dit boek wel een van de weinige boeken van Nederlandse schrijvers die je een internationaal allure kunt toedichten, samen met ‘Het huis van de moskee’  van Kader Abdolah en ‘De ontdekking van de hemel’  van Harry Mulisch. Knap hoor!

 

Boekrecensie ‘Rollenspel’, Pierre Lemaitre

Deze bijzondere thriller lijkt vooral een bittere aanklacht van de schrijver te zijn tegen het kapitalistische systeem, met zijn scherpe scheiding tussen de kleine groep winnaars (de topmanagers van de grote concerns met hun moddervette salarissen) en de vele verliezers, bijvoorbeeld de grote schare mensen die mede als gevolg van de crisis hun baan zijn verloren.

Lemaitre schetst wel een heel grimmig beeld van het lot van die losers, als hij verhaalt over Alain Delambre, late vijftiger en al vier jaar werkloos. Die beschouwt zijn leven (getekend aan een te hoge hypotheek, een deplorabele financiele situatie, gedwongen losse baantjes ver onder zijn niveau aan te nemen) als dermate grauw en uitzichtloos, dat hij tot wel hele extreme daden komt…

Hierbij speelt een rol dat Delambre in een wel heel gekke situatie komt, als een groot bedrijf schijnbaar haar nieuwe medewerker wil kiezen middels een bizar rollenspel, waarin alle kandidaten zogenaamd slachtoffer worden van een gijzeling. En die situatie loopt al heel snel volledig uit de hand…

Een zeer bijzondere thriller dus, zoals gezegd. En met een onderliggende boodschap die er eveneens niet om liegt. Iets te zwartgallig en ongenuanceerd, als het aan mij ligt, maar zeker stemmmend tot nadenken en -helaas- maar al te actueel!

Boekrecensie ‘The Cat’s Table’, Michael Ondaatje

Michael Ondaatje is vooral bekend van zijn boek ‘The English Patient’, en hierdoor geprezen als een groot schrijver in de wereldliteratuur. Dit boek is een van zijn laatste en is sterk autobiografisch. Ondaatje gaat terug naar zijn kindertijd, als hij als kind een reis per schip maakt van Colombo (Sri Lanka) naar Londen.

En zo komen we terecht in een verhaal dat zich concentreert rond de belevenissen van een 11-jarige jongen. Zijn vriendschap met twee leeftijdgenoten, de bijzondere verhalen van zijn tafelgenoten (The Cat’s Table verwijst naar de naam van de tafel in het restaurant van het schip met het minste aanzien, de plek dus voor de verschoppelingen en excentriekelingen), en zijn belevenissen.

Op zich beschrijft Ondaatje dit allemaal treffend, maar wel dringt zich steeds meer de vraag op waarom Ondaatje eigenlijk dit verhaal wil vertellen. Want heel bijzonder wil het toch niet worden… Ondanks het feit dat Ondaatje zijn verslag van de bootreis afwisselt met overpeinzingen en ervaringen van de volwassen Michael, ontstijgt het toch allemaal niet het niveau van de onschuldige avonturen van een opgroeiend kind.

Dit zorgde ervoor dat ik toch niet echt geboeid bleef. Hiermee vond ik dit zeker geen briljant boek. Goed geschreven, dat zeker, maar met een materie die gewoon te oninteressant is. Jammer…

Boekrecensie ‘Long walk to freedom’, Nelson Mandela

Dit boek (helemaal niet zo heel lang in de ‘Abridged Edition’ waarin ik het las op mijn terugreis vanuit Zuid-Afrika) is het persoonlijke relaas van de man die inmiddels in de hele wereld zo’n beetje heilig is verklaard, Nelson Mandela.

Je zou zeggen dat het lange tijd niet zo leek, als je zijn levensverhaal leest. Want Nelson Mandela was binnen de ANC, zo blijkt uit zijn boek, wel een van de eersten die het gewelddadige verzet predikte. Niet dat ik daarmee diens essentiële rol in de afschaffing van de apartheid wil bagatelliseren. Want hierin speelde Mandela natuurlijk een centrale rol, door, na tientallen jaren gevangenschap, als een van de eerste ANC’ers, vredesbesprekingen te beginnen.

Dit boek lezend besef je nog maar weer eens hoe wonderbaarlijk het was, dat de apartheid betrekkelijk geweldloos geëindigd is. Want alles had makkelijk kunnen ontaarden in een bloederige burgeroorlog, als waarlijk grote leiders als Mandela niet over hun eigen schaduw waren gestapt.

Daarmee is dit boek zeer interessant om eens te lezen. En in deze ingekorte versie ook zeer bondig en kernachtig. Een aanrader!

Boekrecensie ‘The Absolutist’, John Boyne

De Ierse schrijver John Boyne begint een favoriet van me te worden. Eerder las ik al zijn ‘Mutiny on the Bounty’ (in de Nederlandse vertaling, die merkwaardig genoeg ‘ De scheepsjongen’  heet) en ‘The boy in the striped pyjamas’ en beide met zeer veel plezier. Maar dit laatste boek, ‘The Absolutist’  vond ik zonder meer de beste, omdat dit me het meest raakte.

Hoofdpersoon van het boek is Tristan Sadler, en diens verhaal is nogal triest. Wreed uitgestoten door zijn familie om omstandigheden die aanvankelijk onduidelijk blijken, schrijft hij zich als 17-jarige jongen in als rekruut in het Engelse leger, met als doel te worden uitgezonden naar de oorlog die al enige tijd woedt in Frankrijk.

Inderdaad, we spreken de tijd van de Great War. Iets waarover Sadler aan het eind van het boek opmerkt: ‘I didn’t think it was all that great. In fact, if memory serves, it was bloody awful.’ Maar dat weet hij nog niet als hij wordt getraind in het opleidingscentrum Aldershot.

En hier is het dat hij Will Bancroft ontmoet en… verliefd op hem wordt. Het begin van een moeizame worsteling, want in deze tijd is homoseksualiteit volledig uit den boze. Alhoewel hun liefde wederzijds is, is Will nog vasthoudender in het ontkennen van hun relatie en verstoot hij Tristan diverse malen wreed. Dit gaat door temidden van de oorlogsverschrikkingen in Frankrijk, tot alles tot een kookpunt komt als Will besluit de wapens neer te leggen en besluit niet meer te willen vechten. Daarmee riskeert hij het vuurpeloton als diestweigeraar en deserteur, met de daarbij behorende schande die hij op zijn familie laadt.

Boyne heeft met ‘The Absolutist’  een zeer indrukwekkend boek geschreven over moed, lafheid, maatschappelijke normen en schaamte. Een waarachtig en emotioneel geladen verhaal dat na lezing nog wel even in je hoofd blijft rondzweven.

 

Recensie ‘Ready Player One’, Ernest Cline

Als je een grote fan bent van de jaren 80, dan vind je dit boek misschien wel erg goed. Want ondanks dat het een sf-thriller is over de nabije toekomst (ca 30 jaar vanaf nu), is dit boek vooral een ode aan de jaren 80. Ernest Cline bedrijft hierbij de ultieme vorm van ‘name-dropping’, want er komt een kolossale hoeveelheid namen van muziek, films, tv-series en natuurlijk computerspelletjes voorbij.

In het ‘young adult’-achtige verhaaltje draait het om Wade, die de meeste tijd doorbrengt in OASIS, een virtuele wereld die tussen Second Life en World of Warcraft inhangt. In het grootste fantasy-cliché werkt hij zich op van volstrekt onbeduidende nobody (die ook nog eens zich in een deplorabele situatie bevindt) tot de grootste held van allen.

Dat doet hij door in OASIS de ‘easter egg’ te vinden die Halliday, de maker van OASIS, en hiermee een man van bijna Messiaanse statuur, eeft verstopt  in zijn schepping, met als prijs het eigendom van al diens fabelachtige rijkdommen en OASIS zelf. Halliday was een grote fan van de jaren 80 en laat die veelvuldig terugkomen in de door hem bedachte queeste. En zo moet Wade (of liever gezegd zijn avatar Parzival) onder meer de film ‘Wargames’ herleven, oude arcade-spellen spelen en de muziek van Rush ontleden.

Hiermee is het boek natuurlijk nogal gekunsteld en ongeloofwaardig. Maar toch bleef ik geboeid omdat het verhaal gewoon goed was uitgewerkt en je gewoon echt meeleeft met onze Wade, die heel slim alle raadsels ontfrafelt en ook nog eens een kolossale ‘cybercrush’ krijgt voor de mysterieuze Art3mis.

Aardig boekje dit dus. Wel een beetje iets voor geeks en ook een beetje clichématig en teveel geschreven voor ‘young adults’. Maar toch, good fun!

 

Recensie ‘EHVVDG’, Dave Eggers

Dave Eggers heb ik als schrijver hoog zitten door zijn geweldige boeken ‘Wat is de wat?’  en ‘Zeitoun’. Dit debuut kon me echter aanzienlijk minder bekoren.

Het beste van dit boek zit nog in het begin. Allereerst natuurlijk de titel, die de bravoure van de beginnend schrijver kenmerkt: ‘Een duizelingwekkend verhaal van duizelingwekkende genialiteit’. Hierna volgt een hele lange ‘inleiding’  op het boek, waarin Eggers heerlijk los gaat over van alles en nog wat.

Dat belooft van alles over het verhaal zelf, wat echter niet uitkomt. Het autobiografische verhaal van Dave, die snel achter elkaar beide ouders verliest en dan de zorg opneemt voor zijn jonge broertje, is daarvoor gewoon niet interessant genoeg. Hiernaast heeft Eggers erg veel woorden nodig.

Hiermee vond ik dit niet echt een geslaagd boek. Maar goed, het was ook maar het debuut. Ik ben zeker nog benieuwd naar Eggers’  laatste worp, ‘Een hologram voor de koning’.

Recensie ‘The Sisters Brothers’, Patrick DeWitt

Dit boek, dat ik maar weer eens op mijn iPad heb gelezen, is echt een kostelijk werkje. Het is grappig, aangrijpend, meeslepend en heeft een hele aanstekelijke hoofdpersoon. Het sterkste punt is echter de bijzonder oorspronkelijke schrijfstijl, die steeds tot doorlezen blijft nopen.

Het verhaal gaat kortom om de gebroeders Sisters (ja, zo heten ze echt). Deze zijn zo begin halverwege 19e eeuw huurmoordenaars in het wilde westen van de nog jonge V.S.. De verteller is Eli, een bedachtzame man, die echter verschrikkelijke woede-aanvallen kan hebben. Hij wordt overvleugeld door zijn broer Charlie, die dankbaar gebruik maakt van die stemmingswisselingen als ze een klusje moeten klaren.

Dat klusje is in dit geval het vermoorden van ene Hermann Kermit Warm, die zogenaamd iets gestolen zou hebben van De Commander, de opdrachtgever van de broertjes. Ze trekken richting California, op dat moment in de ban van de goldrush en schuwen er niet voor hier en daar enkele mensen om te leggen op hun pad. Als ze echter Warm uiteindelijk vinden, dan blijkt hem vermoorden al snel niet zo’n goed idee meer…

Laat ik maar niet meer verklappen over het boek, want dit moet je zeker zelf gaan lezen! Een toppertje!

Recensie ‘Steenkoud’, Stuart McBride

Dit boek is een echte politieroman, die zich kan meten met boeken van bijvoorbeeld Michael Connelly en Ian Rankin. Geheel in lijn met het genre is de hoofdpersoon, rechercheur Logan McRae, een enigszins beschadigde en vrijgezelle man. Verder zijn de omgevingen, deze keer Aberdeen en omgeving, ouderwets zwartgallig en sinister.

In het boek is er veel aandacht voor het hands-on politiewerk. Dit draagt bij aan de geloofwaardigheid, maar of het allemaal even interessant is? De plot vergoedt gelukkig veel en zit goed in elkaar. Deze draait kortom om een kindermoordenaar. Er zijn veel plotwendingen en er wordt aardig toegewerkt naar een climax.

Hiermee is dit boek zeker geen slechte loot aan de stam van dit genre. Verwacht echter geen literair hoogtepuntje; dat is dit boek zeker niet.