Nieuwe layout van de website

Het zal misschien opgevallen zijn, maar de site heeft een opfrisbeurt gekregen. Met een switch van WordPress-thema ‘Raindrops’ naar ‘Twenty Sixteen’ is het totale beeld wat rustiger geworden. Om beide sites te vergelijken: onderstaand is een momentopname van een klein jaar geleden dat ik even van WayBackMachine (leuke site!) geplukt heb.

De boekwinkel is geopend !

Via self-publishing-platform Pumbo heb ik inmiddels enkele boekwerkjes van mij ‘in stock’. Dit zijn momenteel de navolgende drie, inclusief prijsstelling.

Wil je een boek bestellen? Mail dan mij met je bestelling (cdeterink at gmail.com) en voeg daar aan toe je NAW-gegevens (voor de verzending) en je mobiele nummer (voor een Tikkie-verzoek). Ik zorg dan dat je via Pumbo het boek z.s.m. toegestuurd krijgt per post!

 

Over die slush-pile: ‘Ga toch lekker lezen!’

Als aspirerend schrijver heb ik natuurlijk ook wel eens gedroomd van de publicatie van een boek van mij bij een heuse uitgever. Maar tegelijkertijd heb ik altijd geweten dat dit maar enkelen gegeven is. Een column in de Volks van afgelopen weekend van de literair agent Willem Bisseling hamerde de boodschap er nog maar eens ongemeen stevig in: “Je manuscript inleveren? Doe het niet!”

In dit stukje duik ik hier maar eens dieper in!
Lees verder “Over die slush-pile: ‘Ga toch lekker lezen!’”

Boekrecensie ‘Leonardo da Vinci; de biografie’, Walter Isaacson

Leonardo da Vinci is één van die zeldzame genieën die de wereld heeft voortgebracht, in de buitencategorie van bijvoorbeeld Mozart en misschien een Einstein. Isaacson schrijft in dit boek uitgebreid over diens leven en werken.

Da Vinci wordt neergezet als een heuse ‘uomo universale‘. Hij was zéker niet alleen maar schilder, tekenaar of beeldhouwer maar vooral wetenschapper in de brede zin van het woord, gedreven door een kolossale nieuwsgierigheid en gezegend met een enorm vermogen te observeren.

En zo was Da Vinci zeker ook anatomicus (met zijn vele studies van het menselijke lijf), theater-technicus, bioloog (met zijn vele studies naar dieren en planten), architect (de bouwkunst van kerken interesseerde hem zeer), militair strateeg (hij heeft zich bezig gehouden met het ontwerpen van verdedigingswerken), cartograaf (getuige een stadsplattegrond van Imola bijvoorbeeld), èn ingenieur c.q. bouwkundige (getuige al zijn ontwerpen voor apparaten, machines en uitgebreide bouwkundige werken zoals de omleiding van een hele rivier!). Kortom: als op iemand het predicaat ‘alleskunner’ past, dan is het wel op Da Vinci.

Tegelijkertijd zorgden zijn zeer brede interesse, grilligheid èn zijn perfectionisme ervoor dat Da Vinci uiteindelijk maar weinig heeft nagelaten. De Vitruvius-man, de Mona Lisa en de bekende schildering van het Laatste Avondmaal zijn wat bekende zaken, maar het overgrote deel van Da Vinci’s werken is nooit afgerond of nooit gerealiseerd. Het leek Da Vinci zelf helemaal niet zo te deren; zo heeft Da Vinci nooit pogingen gedaan zijn uitgebreide en fascinerende notitieboeken, waar Isaacson rijkelijk uit put, te publiceren.

Isaacson’s relaas over Da Vinci’s bijzondere persoonlijkheid en levenswandel (zo was hij openlijk homoseksueel) en de verhalen over zijn omgang met al bijna even bekende mensen uit die tijd, zoals Cesare Borgia, Machiavelli en Michelangelo, zijn fascinerend om te lezen. Soms hadden de uitgebreide beschrijvingen over vele van Da Vinci’s werken wat mij betreft wat korter gemogen. Maar desondanks was dit een zeer interessant en kostelijk boek!

Blog: ‘een ongemakkelijke waarheid’


In deze tijden van corona hoor je veel mensen roepen dat we lessen uit deze crisis moeten halen: ‘Never waste a good crisis’, dat soort kreten. Is het bijvoorbeeld wel zo verstandig dat er enorm veel mensen continu over de hele wereld gevlogen worden? Afgezien van dat dit heel milieuvervuilend is, lijkt het namelijk ook de ideale voedingsbodem voor een pandemie zoals deze te zijn.
Ik denk dat het helemaal niet verkeerd zou zijn als we ons zelf dergelijke vragen zouden gaan stellen. En ik zou het ook graag meteen breder willen trekken. Hierover meer in dit langere blogbericht.

Lees verder “Blog: ‘een ongemakkelijke waarheid’”

Mijn definitieve post over ‘Game of Thrones’

De tv-serie ‘Game of Thrones’ is al enige tijd gelegen afgelopen, maar houdt wereldwijd de gemoederen nog steeds bezig. Eigenlijk is iedereen het er wel over eens dat de serie niet het einde kreeg die het verdiende. En ook ik vind de laatste twee seizoenen van de serie bedroevend slecht, zoals ik eerder (1 2) al zeer uitgebreid heb betoogd.

Al met al moet je zeggen dat de showrunners, Benioff & Weiss, er toch echt een potje van hebben gemaakt in de laatste twee seizoenen. Wat irriteert is dat zij het genuanceerde imaginaerium van George Martin, waarin talloze complexe personages nooit alleen maar goed of slecht zijn, en acties altijd gevolgen hebben, hebben veranderd in een heel plat eendimensionaal fantasietje waarin bijvoorbeeld karakters opeens wel goed òf slecht waren en logische oorzaak-gevolg-relaties en plotlijnen wegvielen. Persoonlijke ontwikkelingen werden bruut afgekapt, het plot werd veel te gehaast tot een afronding gebracht en alles werd gesmoord in een paar kolossale veldslagen en visueel spektakel. Om een voorbeeld te geven: terugkijkend is het volstrekt ongeloofwaardige en stompzinnige eindgevecht op het strand tussen Euron en Jaime ronduit pijnlijk om aan terug te denken: fans van deze serie verdienden ècht beter!

Om ‘Game of Thrones’ te enen male uit mijn systeem te krijgen, heb ik een allerlaatste poging gedaan om een acceptabel einde aan het verhaal te breien. Natuurlijk nog steeds gemankeerd en op veel onderdelen zeker niet perfect, maar naar mijn idee geeft het een idee over hoe een beter einde er toch zeker in gezeten had!

Om mijn opzet te lezen, klik dan het nevenstaande plaatje aan!

Boekrecensie ‘The Road’, Vasily Grossman

Dit is een verhalenbundel van Grossmann, een Russische Jood uit pak hem beet de eerste helft van de vorige eeuw, die uiteraard veel schreef over WOII en die intussen moest zien te overleven onder de communistische repressie.

De verhalen zijn heel verschillend van karakter. De bundel begint met een weemoedig relaas over de shtetl Berdichev waar Grossmann opgroeide, maar bevat óók een verbijsterend gruwelijk essay over vernietigingskamp Treblinka. Andere verhalen nemen opvallend genoeg zelfs soms een dier als hoofdpersoon (een hond die net als Laika de ruimte wordt ingeschoten en een muilezel die de veldtocht van Duitsland in Rusland in beide richtingen meemaakt). De verhalen zijn geordend naar periode worden vergezeld van uitgebreide inleidingen en commentaren.

In totaal is dit hiermee een zeer boeiend boek, dat evenwel misschien niet iedereen zal aanspreken gezien de loodzware materie.

Uitgelicht: verhalen over Isla Margarita

Een vakantie is altijd een uitgelezen tijd voor het opdoen van inspiratie van nieuwe verhalen, heb ik ook al eerder gemeld. Een vakantie die ik samen met een vriend vierde op Isla Margarita leverde er zelfs twee op. Eentje ervan (‘Sirius‘) speelt op het eiland zelf, dat ik, net zoals de personen in dit verhaal, nader verkende. Het tweede verhaal (‘La Isla Maldita‘) gaat over een trip buiten het eiland (een ‘vakantie-in-een-vakantie), namelijk een meerdaags bezoekje aan Venezuela, zoals ik toen zelf ook gedaan heb. Lees de beide verhalen door navolgende links aan te klikken:

Sirius

La Isla Maldita