Verhalen en meer van Christian Deterink
Ik heb wederom een blog-bericht geplaatst op de site van GSRO; Ruimtemakers-Oost, deze keer over de vraag welke informatie we nog meer kunnen halen uit RuimtelijkePlannen.nl (de landelijke voorziening waarop alle ruimtelijke plannen worden gedeeld) als we deze koppelen en vergelijken met registraties van het kadaster.
Lees het blog door het nevenstaande plaatje aan te klikken!
Zou er niet meer samenhang moeten zijn in de regels over de fysieke leefomgeving? Het is een vraag die mij bij mijn werk nog wel eens bezighoudt!
Ik blog erover op de site van de GSRO: Ruimtemakers-Oost. Om het te lezen klik op het plaatje!
Ik schuw in mijn verhalen niet om het soms over zware thema’s te hebben, en dan bedoel ik oorlog, dood en verderf en meer van dat soort zaken… Op het gevaar af dat het allemaal als pretentieus, ongepast of volledig misplaatst wordt gevonden, maar ja, dat zij dan zo…
Hieronder enkele van deze verhalen:
Het oorlogsgeweld in Midden-Afrika en meer specifiek het vreselijke conflict tussen de rivaliserende stammen van de Hutu’s en Tutsi’s in Rwanda en omstreken, inspireerde me tot het verhaal ‘Agnus Dei‘.
De gruwel van de vernietigingskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarin mensen op industriele wijze werden omgebracht in onder meer Auschwitz, inspireerde met tot het verhaal ‘Monowitz‘.
De vreselijke patstelling waarin de Israëliërs en Palestijnen in terecht zijn gekomen in ‘Het Beloofde Land’, de waanzin van het conflict en het uitzichtloze hiervan, inspireerde me tot het verhaal ‘Het huis‘.
Wat is dat toch de laatste tijd met die hedendaagse ‘grote’ Amerikaanse schrijvers, dat ze allemaal van die enorme pillen moeten voortbrengen? Noem bijvoorbeeld Jonathan Franzen’s laatste stoeptegel ‘Zuiverheid‘ of Paul Auster’s ‘4 3 2 1‘. Alhoewel ik deze schrijvers zeker zeer interessant vind, schrikt de enorme omvang van die boeken me toch wel af. En ergens vind ik het ook erg pretentieus of zelfs arrogant; alsof de schrijver zegt: “Ik vind mezelf zo goed dat het volledig terecht is dat ik heel veel van je aandacht vraag!” Ach… Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat de voornoemde schrijvers inmiddels gearriveerd zijn en zich niet meer door een redacteur laten zeggen dat ze 60% van het boek moeten schrappen…
Deze laatste verklaring kan dan in ieder geval geen reden zijn waarom het boek ‘De Nix‘ zo’n enorme omvang heeft (700+ pagina’s). Schrijver Nathan Hill is immers nota bene debutant en nog lang geen gevestigde naam. En op het eerste oog lijkt de thematiek ook echt niet te rechtvaardigen; de achterflap rept over een getroebleerde schrijver met moeder-issues. Dat lijkt toch niet echt wereldschokkend allemaal…
Maar toen ik eenmaal begon te lezen, verdween de scepsis al snel en drong bij me door dat Hill een heel erg goed boek geschreven heeft. Zijn onderwerp-keuze mag dan wel niet zo bijzonder zijn, maar wat hij ermee doet is toch wel echt geweldig. Hij brengt hoofdpersoon Samuel prachtig tot leven, net als zijn moeder Faye. Hij schakelt soepel tussen verschillende verteltijden, variërend van de jaren ’60 van de vorige eeuw tot het heden. En hij weet alle verwikkelingen, die nog niet eens zo bijzonder zijn, zeer goed tot leven te brengen. Zelfs uitstapjes, over een luie studente en een WoW-speler, zijn kostelijk, en dan vergeef je Nathan Hill dat hij hier wel echt karikaturen heeft geschapen. Die studente klaagt de de universiteit aan als een overgetikt essay van haar wordt geweigerd door haar docent Samuel. En bij de maatschappelijk mislukte ‘Pwnage’ gaat het er om dat die letterlijk ten onder gaat in het spel World of Warcraft (WoW dus; hier overigens: World of Elfscape), waar hij heer en meester is (zie de duidelijke link met mijn eigen verhaal ‘Lieve Brawne‘).
En zo heeft Nathan Hill al met al naar mijn mening een behoorlijk briljant debuut geschreven. Een prachtig portret van enkele heel levensechte personages, een nietsverhullende spiegel van deze moderne tijd waarin we leven, een messcherp maar ook vaak hilarisch commentaar op onze maatschappij; het is het allemaal.
Ik zeg: lezen!
Binnenkort gaat het fantastische Game of Thrones weer beginnen! Inmiddels weten we dat we nog maar twee seizoenen van in totaal nog maar 15 episodes te gaan hebben. Dat betekent dat het einde dus echt al in zicht is! En ik ben heel benieuwd hoe het eindigt. Net zoals eerdere pogingen (1, 2) wil ik daarom wederom een voorschotje nemen op hoe het allemaal gaat eindigen. Na de break meer!
George R.R. Martin heeft met zijn reeks fantasyboeken die begon met ‘A Game of Thrones’ enorme successen geboekt, ook niet in de laatste plaats natuurlijk door de HBO-serie ‘Game of Thrones’ die grotendeels op zijn boeken gebaseerd is. Het is duidelijk dat er wereldwijd miljoenen dolenthousiaste fans zijn van zijn werk. Maar waarom heeft Martin met zijn boeken zo in de roos geschoten? Er zijn toch wel veel meer grootschalige fantasy-epossen geschreven? Waarin verschilt Martin dan? En wat zijn de achterliggende redenen voor zijn succes? Ik probeer hier in dit stuk een antwoord op te geven.
Lees verder “Wat zijn de succesfactoren van George R.R. Martin?”
Mijn boek ‘Het ware paradijs’ heb ik nu ook in een papieren formaat laten drukken bij de self-publisher Pumbo.nl. Het resultaat is, al zeg het zelf, toch heel aardig! Wil je een exemplaar? Dan kun je er altijd eentje bestellen door me een mailtje te sturen. Adres: christian at deterink.net. Ik hoor het graag!
Ik schrijf natuurlijk niet alleen bij wijze van vrije-tijdsbesteding: ook binnen mijn werk bij SAB ben ik vooral bezig met het opstellen van stukken. Soms misschien iets wolliger of saaier dan een verhaal van mij, maar toch… Onlangs is een blog-artikel van mij geplaatst op de website van mijn werk. Klik daarvoor deze link aan:
http://www.sab.nl/bestaand-bebouwd-gebied-en-ladder/
Van goed naar slecht:
The Big Short | Deze film gaat over de aanloop naar de financiële crisis van ’08 en die moest ik daarom natuurlijk zeker zien, gezien mijn interesse in dit onderwerp (zie bijvoorbeeld 1, 2 en 3 en mijn verhaal Doppelganger). De film gaat kortweg over een aantal outsiders in het financiële wereldje die de crisis zien aankomen en hierop besluiten te anticiperen. Ze doen hiervoor iets ondenkbaars: ze gaan short op de zeer solide geachte hypotheekobligaties (dit betekent dat ze speculeren op verlies ervan). Iedereen verklaart hen voor gek, maar dat het een keer mis moest gaan met de praktijken van de banken, bleek maar al te waar te zijn. Kortweg kwam die erop neer dat pakketjes hele slechte hypotheken -verstrekt aan mensen die ze eigenlijk niet kunnen betalen- eindeloos werden opgehakt tot producten (CDO’s), waarvan niemand meer weet waaruit ze eigenlijk bestonden en die cynisch genoeg altijd een triple-A status hadden.
De meest cynische scene zit dan echter nog in het einde van de film; als wordt getoond hoe na de crisis de frauduleuze bankiers worden veroordeeld, banken worden bestraft en worden opgedeeld en strenge wetgeving wordt uitgevaardigd. Oh nee, geintje, volgt er dan, natuurlijk gebeurde dit niet; want in het echt is de machtige banken-lobby in staat gebleken grote hervormingen tegen te gaan en ook is er slechts één bankier gestraft (een arme sukkelaar in Frankrijk die het iets te bont had gemaakt). En zo is het daarna weer snel business als usual geworden. Eigenlijk wisten we dit allemaal al, maar schokkend en onthutsend blijft het! Zeer relevante film, dus, die je zeker moet kijken. Ook omdat de film lekker excentriek en vlot is vormgegeven; met een fijne soundtrack en een sterrencast met een excellerende Christian Bale en Steve Carrell.
The Royal Tenenbaums | Dit is de eerste film van Wes Anderson, wiens recentere werken ‘Moonrise Kingdom‘ en ‘The Grand Budapest Hotel‘ ik fantastisch vond. Voldoende elementen uit die films zijn ook hier al te herkennen. De heerlijke eigenzinnige sfeer bijvoorbeeld, de lekker karikaturale personages en natuurlijk de scenes die bol staan van de visuele vondsten en grapjes. Hiermee vond ik ook deze film zeer te genieten. Mooie rollen ook van onder meer Gene Hackman.
Inferno | Dit is natuurlijk de verfilming van het boek van Dan Brown. En eigenlijk heeft de film hetzelfde manco als het boek: het hele verhaal hangt veel teveel van toevalligheden aan elkaar en komt veel te gekunsteld over. De film is voor de rest overigens wel goed gemaakt en in een IMAX-filmzaal prima te genieten. En ten slotte raakt de film natuurlijk een aardig en zeer belangrijk thema: worden heel veel problemen op de wereld niet veroorzaakt door overbevolking? Ik denk dat Zobrist daar serieus echt een punt had!
The A-Team | Stel je deze scene voor: Hannibal en zijn team hebben een transportvliegtuig gestolen en ze worden gevolgd door een horde gevechtsvliegtuigen. Hun vliegtuig wordt uit de lucht geschoten en ontploft. Maar gelukkig hebben de mannen zich tijdig opgesloten in de tank die in de laadruimte stond. Die tank schudt de brokstukken van zich af en valt schijnbaar ongehavend omlaag. Om de val te vertragen begint Hannibal met het kanon naar beneden te schieten. Dit werkt en aldus plonzen ze in een meer en kan iedereen zonder een schrammetje uitstappen. “I love it when a plan comes together!“, knort Hannibal tevreden.
Deze scene vat de hele film wel samen, die alleen voor de liefhebbers van ongecompliceerde hersenloze actiefilms een succes is. Een echt retro-‘A-team’-gevoel blijft achterwege en gek genoeg wordt ook het achtergrondgegeven (“In 1972 a crack commando unit was sent to prison by a military court for a crime they didn’t commit. These men promptly escaped…“) met voeten getreden. Vrij matig allemaal…
Moneyball | Deze film vertelt het waargebeurde verhaal van een klein honkbalteam, waar de manager (Brad Pitt) op enig moment begint met het gebruiken van wiskundige modellen om zijn team bij elkaar te kopen. Jonah Hill speelt hierbij de sukkelige nerd die hem helpt. En natuurlijk lukt het ze om met een team vol ongedachte, goedkoop opgekochte, en gemankeerde spelers de grote miljardenteams te verslaan en boven zichzelf uit te stijgen. Misschien vinden liefhebbers van American Baseball hier wat aan, maar ik vond deze film werkelijk dood- en doodsaai. Echt een grote sof…
In de NRC stond deze week een interessant artikel over filmscript-schrijven. Dit naar aanleiding van de film Finding Dory, een spin-off van het succelvolle Finding Nemo. Het bijzondere aan deze film is namelijk dat een nevenpersonage uit deze eerdere film, is gepromoveerd tot hoofdpersoon. Maar is dat wel verstandig om die sidekick die rol te geven? Misschien niet als je bedenkt dat de sidekick juist vaak met name sterk is als die de tweede viool speelt: als die een mooi contrapunt vormt met de hoofdpersoon. Zoals het artikel goed aantoont is daarbij in veel films het model dat de hoofdpersoon serieus en rechtschapen maar ook een beetje saai is. Dit wordt dan gecompenseerd door de sidekick, die juist lekker gek, grappig en onvoorspelbaar is.
Een school-voorbeeld is misschien wel Donkey (niet genoemd in het NRC-artikel), de lekker gekke spraakwaterval met de stem van Eddie Murphy uit Shrek. Hij vormt een mooi tegenwicht voor de titelheld, en zo versterken ze elkaar ook. Maar wat nou als je een film had gemaakt over Donkey? Misschien had je juist dan wel weer Donkey een sidekick moeten geven die juist doodserieus en saai is, juist om dan weer het juiste tegenwicht te bieden.
Het is interessante materie, waarin ook geen wetmatigheden zijn, volgens mij. Want uiteindelijk kan ook de sidekick uiteindelijk groter worden dan de oorspronkelijke ‘hoofdpersoon’. Denk aan de Minions, de grappige hulpjes van de ‘kwaadaardige’ Gru, die uiteindelijk veel populairder zijn geworden bij het publiek dan Gru zelf en nu hun eigen film hebben….
