In de NRC stond deze week een interessant artikel over filmscript-schrijven. Dit naar aanleiding van de film Finding Dory, een spin-off van het succelvolle Finding Nemo. Het bijzondere aan deze film is namelijk dat een nevenpersonage uit deze eerdere film, is gepromoveerd tot hoofdpersoon. Maar is dat wel verstandig om die sidekick die rol te geven? Misschien niet als je bedenkt dat de sidekick juist vaak met name sterk is als die de tweede viool speelt: als die een mooi contrapunt vormt met de hoofdpersoon. Zoals het artikel goed aantoont is daarbij in veel films het model dat de hoofdpersoon serieus en rechtschapen maar ook een beetje saai is. Dit wordt dan gecompenseerd door de sidekick, die juist lekker gek, grappig en onvoorspelbaar is.
Een school-voorbeeld is misschien wel Donkey (niet genoemd in het NRC-artikel), de lekker gekke spraakwaterval met de stem van Eddie Murphy uit Shrek. Hij vormt een mooi tegenwicht voor de titelheld, en zo versterken ze elkaar ook. Maar wat nou als je een film had gemaakt over Donkey? Misschien had je juist dan wel weer Donkey een sidekick moeten geven die juist doodserieus en saai is, juist om dan weer het juiste tegenwicht te bieden.
Het is interessante materie, waarin ook geen wetmatigheden zijn, volgens mij. Want uiteindelijk kan ook de sidekick uiteindelijk groter worden dan de oorspronkelijke ‘hoofdpersoon’. Denk aan de Minions, de grappige hulpjes van de ‘kwaadaardige’ Gru, die uiteindelijk veel populairder zijn geworden bij het publiek dan Gru zelf en nu hun eigen film hebben….