Tv-recensie drie fantasy-series

Sweet tooth

In een postapocalyptische wereld is de komst van het dodelijke virus samen gevallen met de verschijning van ‘hybrids’, mensen die kenmerken van dieren in zich hebben. En al snel worden die laatste bejaagd. Dat noopt ‘Pubba’ om met zijn zoontje met herten-kenmerken zich terug te trekken in de wildernis. Maar als hij sterft, ziet de kleine Gus zich al genoodzaakt toch de wijde wereld in te trekken.

Dit is een fantasy-serie met een fijne sfeer en een meeslepend verhaal dat je de 8 episodes van een steeds een klein uur zeker aan de buis gekluisterd houdt. Mooi gedaan! Wellicht ga ik nog eens de vervolgseizoenen bekijken!

House of the Dragon

Dit is natuurlijk de prequel-serie van ‘Game of Thrones‘, de monumentale serie die een akelig hoog niveau haalde en de tv-wereld en het genre fantasy veranderde. Daarom moest ik dit zeker nog eens zien. Helaas is deze serie een stuk minder. Het verhaal concentreert zich rondom de opvolgingsperikelen in de koninklijke familie van de Targaryens, ongeveer 1,5 eeuw voor de gebeurtenissen uit ‘Game of Thrones’, en dat is op zijn hoogst redelijk meeslepend. Maar heel erg goed wordt het nergens; het verhaal gaat vrij traag en de serie heeft alle tien afleveringen nodig om te resulteren in de opvolgingsoorlog die er al een hele tijd aan zat te komen. Maar dat boeit toch niet echt, ook omdat zelfs de belangrijkste karakters; zoals prinses Rhaenyra en haar recalcitrante oom Daemon, redelijk vlak blijven. Dat komt ook door de rare keuze om voor de twee decennia die dit seizoen omspant voor sommige rollen wel nieuwe / oudere acteurs in te zetten (bijv. Rhaenyra) en voor bepaalde personen weer niet (Vyserys, Alicent). Dus, nee, niet heel positief. Ik weet nog niet of ik me nog aan een vervolgseizoen waag….

His Dark Materials

Deze fantasy-serie is gebaseerd op de boeken van Bill Pullman en gaat over een fantasiewereld in een parallelle dimensie die ergens op onze eigen wereld lijkt en toch weer niet.
Hoofdpersoon is het weesmeisje Lyra en zij blijkt heel bijzonder te zijn, onder meer door die haar ouders blijken te zijn. Zij gaat natuurlijk op een queeste (jaja, het ultieme fantasy-cliché).
Alles draait daarbij om de zoektocht naar ontvoerde kinderen, die blijken te worden ontdaan van hun daemon, het dier waaraan ze verbonden zijn. Dat leidt tot een redelijk meeslepend verhaal.

Boekrecensie ‘4 3 2 1’, Paul Auster

Deze enorme pil (ca. 900 in de hardcovereditie) zou het magnus opus zijn van Paul Auster, de exceptionele schrijver die ik enorm bewonder van zijn altijd zo oorspronkelijke boeken. Daarom moest ik dit boek dus zeker nog eens lezen! En in mijn (verlate) zomervakantie had ik er eens een keer de tijd voor.

Paul Auster sleept je meteen mee in zijn verhaal over Archie Ferguson, een karakter dat overduidelijk is geïnspireerd op hem zelf (de schrijfambities, de voorliefde voor honkbal, het tijdgewricht waarin hij opgroeit natuurlijk). Na een algemeen hoofdstuk over de (voor-)ouders van deze Archie (steeds ‘Ferguson’ genoemd door Auster) wordt centrale concept van dit boek uitgerold, namelijk dat we vier separate parallelle tijdlijnen te lezen krijgen van hoe het leven van Ferguson zou kunnen zijn gelopen. In één verhaallijn is zijn vader bijvoorbeeld succesvol zakenman, in een andere overlijdt hij jong bij een brand. Auster brengt prachtig in beeld hoe dit, en allerlei andere dingen, Fergusons levenspad beïnvloeden. Niet dat de levens van de vier Fergusons niet ook overeenkomsten hebben: zo worden ze allemaal in enige mate verliefd op hetzelfde meisje; Amy Schneidermann.

De kolossale omvang van het boek zou misschien doen vermoeden dat het lezen een zware kluif zou zijn, maar dat valt reuze mee omdat Paul Auster dit alles allemaal in een smakelijke, weergaloze, vloeiende en makkelijk leesbare schrijfstijl opdient. Niet dat het allemaal éven interessant is; zo worden er wat mij betreft teveel woorden besteed aan de politieke ontwikkelingen van die tijd en met name de studentenprotesten in de VS van eind jaren ’60.

Maar ook dit doet niet af aan het enorme leesplezier, want dit boek bevestigt wat voor een weergaloze schrijver Auster is. Dit keer niet met een complexe surrealistische ideeënroman of een excentriek plot, maar met een redelijk rechttoe-rechtaan coming-of-age verhaal. Maar dat maakt het niet minder smakelijk. Een geweldig boek!

Boekrecensie ‘De verre voortijd’, Sebastian Barry

Dit boek is een bijzondere leeservaring, met name omdat de hoofdpersoon, de gepensioneerde Tom Kettle, een nogal onbetrouwbare verteller is. Het hele boek zitten we enorm heel veel in zijn hoofd, waarin de gedachten continu rondspoken: dingen die echt gebeuren, herinneringen, maar ook hersenspinsels. En zo worden we op vele schier eindeloos uitgesponnen ’trains of thought’ getrakteerd, die alle kanten opgaan. maar ook maar al te vaak prachtig zijn geschreven en vele mooie observaties bevatten. De link met de ‘stream of consciousness’-stijl van Joyce’s klassieker ‘Ulysses’ is natuurlijk snel gemaakt, al is het maar omdat dit boek ook in Dublin, Ierland speelt

Intussen wordt het na een trage start steeds duidelijk dat het plot erom draait dat rechercheur Kettle wordt gevraagd om mee te denken over een heel spijtige geschiedenis waar hij ooit aan werkte als rechercheur: het misbruik van meisjes en jongens door geestelijken: één van de grootste schandalen in het hedendaagse Ierland.

Al met al een heel bijzonder boek; genoten!

Nieuwe serie: beste lied per jaar: editie #1: de jaren ’70

In navolging van David Bennett ga ik beginnen met een korte serie over wat ik het beste liedje per jaar vind. Daarbij neem ik, heel triviaal, de top 100 van de Top 40 van elk jaar als beginpunt. Triviaal omdat daar natuurlijk ook veel muziek in ontbreekt; zo zullen bijvoorbeeld prog-mastodonten als Rush en Dream Theater, verklap ik maar even, ontbreken in de lijst, simpelweg omdat die niet mainstream genoeg zijn.

Triviaal genoeg begin ik verder in 1976, mijn geboortejaar. Niet omdat ik niet óók luister naar muziek van vóór die tijd (The Dark Side of the Moon van Pink Floyd bijvoorbeeld is dit jaar al 50 jaar oud, en 2 jaar ouder dan ik!), maar omdat je ergens de grens moet trekken, niet dan? Na de break meer!

Lees verder “Nieuwe serie: beste lied per jaar: editie #1: de jaren ’70”

Tv-recensie ‘The Umbrella Academy”, seizoen 4

Dit is een serie die je vooral niet te serieus moet nemen: het werkt het beste als je alle smakelijk geserveerde gekkigheid rondom de broers en zussen in het superhelden-gezin van Reggy Hargreaves, al even smakelijk en vooral zonder al te moeilijk te doen consumeert.

Ook dit vierde seizoen (recensie seizoen 3 hier) is wat dat betreft bij vlagen toch wel weer genieten; neem de kolderieke avonturen van Klaus (heerlijke rol van Robert Sheehan) of de nieuwe antagonisten, de nogal aparte Jean en Gene, die hun operatie draaien vanuit fastfoodketen King Reg.

Tegelijkertijd schijnen de zwaktes in deze serie toch wel erg veel nadrukkelijker door. De zeer zwakke plotontwikkeling van alles om maar iets te noemen; om van het zeer matige einde nog maar te zwijgen. Nou ja; één ding wat het einde in ieder geval suggereert is dat deze serie nu echt afgelopen is, en dat is maar goed ook, want de formule was eigenlijk in dit vierde seizoen al te sleets geworden. Matig einde van een geinige serie.

Boekrecensie ‘Hogere machten’, Joost de Vries

Natuurlijk ben ik altijd benieuwd naar het nieuwste boek van Joost de Vries (eerdere recensies: zie hier , hierhierhier en hier), zelfs als de samenvatting ervan me nog niet zo trekt (opbloeiende liefde tussen een man en een vrouw in Nederlands Indië).

Maar meteen bij lezing val je weer voor de schrijfstijl van Joost de Vries. Want die is zoals altijd om te smullen: eloquent en frivool. Net als zijn eerdere boeken is het ook weer heel highbrow, of zelfs snobby, en soms een beetje over het randje van het te ‘smart-ass’, téveel het slimste jongetje in de klas willen zijn; want ja; dat is Joost de Vries ook ten voeten uit.

Het verhaal gaat intussen over James Welmoed en Elizabeth ‘Louise’ van Elzenburg. Zij ontmoeten elkaar in het Nederlands Indië van voor WOII, waar James Welmoed Elizabeth als jong meisje ontmoet, en er een affaire volgt, terwijl op dat moment net James’ echtgenote op het punt staat met een postschip in de kolonie te arriveren.

Zo mag hun innige band nooit tot bloei komen, ook niet als ze elkaar in later jaren ontmoeten op verschillende plekken in Europa, en ook Elizabeth (‘Louise’) inmiddels getrouwd is. En, zonder het slot van het boek weg te geven, het verhaal gaat door tot het definitieve einde.

In totaal was dit natuurlijk weer een heel fijn boek. Wat serieuzer dan zijn eerdere werk en ook een boek waarin het centrale verhaal me wel wat minder aansprak. Maar met de vertelkunst van De Vries blijft het genieten!

Boekrecensie ‘Stuurloos’, Kustaw Bessems

In dit hoogst actuele boek duikt Kustaw Bessems (journalist van de Volkskrant) dieper in de vraag waarom het beeld van Nederland als goed georganiseerde samenleving in rap tempo is afgebrokkeld: toeslagenaffaire, Groningen, de opkomst van radicaal-rechts, noem maar op; er is weinig reden meer voor onze misplaatste zelfgenoegzaamheid….

Bessems heeft met veel mensen in het veld gesproken en komt aldus tot messcherpe observaties en analyses. Bijna elke pagina bevat wel een rake quote-bare zin. Over hoe politiek en media zichzelf in de wurggreep van de ‘beeldvorming’ houden, hoe ministers vooral dingen willen ‘doordrukken’, hoe draaideur-ambtenaren heel veel met proces en veel te weinig met inhoud bezig zijn, hoe interne tegenspraak niet wordt gepruimd, hoe de Kamer informatie wordt onthouden, hoe beleid is losgezongen van de uitvoering, hoe burgers ‘klanten’ zijn geworden en zo kan ik nog wel even doorgaan…

Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel, want in het slothoofdstuk stippelt Bessems heel kernachtig een koers uit naar hoe het toch echt beter kan. Een hoopgevend slot van een verder niet echt vrolijk stemmend boek. Maar wel een hyper-actueel en zeer urgent boek, dat zeker door iedereen in overheidsdienst zou moeten worden gelezen!

Boekrecensie ‘Duidelijkheid’, Tom- Jan Meeus

Dit korte boekje van politiek correspondent Tom-Jan Meeus (volgens de schrijver zelfs een essay) verhaalt over hoe ‘duidelijkheid’ de politiek (en de media), vooral dankzij Wilders, in zijn greep heeft gekregen in hedendaags Nederland. En dat is niet bepaald een goed ding, vindt Meeus, als hij observeert: “Democratie mag niet meer onduidelijk of ingewikkeld zijn. Ook niet als democratie onduidelijk of ingewikkeld is”.

Hiermee weet Meeus natuurlijk een heikel punt aan te raken, want inderdaad gaat het in de huidige politiek veel te veel om ‘soundbites’, de waan van de dag; grove simplificaties van een steeds ingewikkelder wereld. Intussen verliest men zich in hoe de boodschap gecommuniceerd moet worden. De media, vooral geïnteresseerd in een hype, draagt vrolijk aan dit alles bij. Net als de nieuwe media, die ons wezenlijk hebben veranderd: zo constateert Meeus dat de sociale media alle conflicten en tegenstellingen alleen maar in de hand hebben gewerkt.

Al met al is dit hiermee een zeer actueel boekwerkje, dat zeker interessant is, en tal van nieuwe inzichten biedt (bij mij dan), bijvoorbeeld als er ontluisterend beeld wordt gegeven van hoe het er in Wilders’ eigen partij aan toe gaat….

Boekrecensie ‘In de mist van Golden Gate Park’, Murat Isik

Dit boek gaat naadloos verder waar ‘Wees onzichtbaar‘ ophield. We volgen Metin Mutlu (Isik’s alter ego) dus als hij een jaar ‘creative writing’ en rechten gaat studeren in San Francisco, USA. Dat is met name interessant genoeg door Isik’s geweldige vertelkunsten, want ja: wat heeft hij toch een smakelijke vertelstem! Isik maakt de belevenissen van Metin (hij maakt vrienden, wordt verliefd op een meisje, raakt begeesterd door een kwestie rondom een schrijver, etc.) interessant genoeg om door te lezen.

Maar toch wringt het dat de rauwe urgentie van ‘Wees onzichtbaar‘ in dit boek een beetje ontbreekt. Ondanks dat ook de familieperikelen van Metin (zijn vader komt terug naar Nederland!) ook een verhaallijn vormen. En niet een onbelangrijke, blijkt ook uit het eind van het boek.

Kortom: ja, het was toch wel weer genieten om meer te lezen over Metin. Maar toch vraag ik me af of ik nog heel erg zit te wachten op nog een volgend boek over hem. Ik ben eigenlijk meer benieuwd of Murat Isik óók goede boeken in zich heeft die niet zo ‘auto-bio graven’. Nou ja, we gaan het zien!