Boekrecensie ‘Vladiwostok!’ van P.F. Thomese

Van Thomèse had ik al eerder zijn eerste ‘J. Kessels’-boek gelezen. Ik verkeerde toen nog in de veronderstelling dat dit een luchtig tussendoortje was (een lekker plat en volks schelmenromannetje) van een verder serieuze schrijver (en zo ziet die er ook uit op de foto op de achtergrond; als een degelijke misschien wel wat saaie man).

Echter, deze mening moet ik na lezing van ‘Vladiwostok!’ herzien.

Dit boek van Thomèse is namelijk al even plat. Als niet platter, want in tegenstelling tot J.Kessels is het ook niet grappig en kluchtig bedoeld. Dit maakte dit boek tot een ronduit tenenkrommende ervaring: wat een lelijkheid! Hoofdpersonen Fons en Hans zijn twee mannen van middelbare leeftijd waarvan er één politicus is en de andere ‘spin doctor’. Beide zijn echter even onaangename personages: egoïstisch, racistisch, vrouwonvriendelijk, oppervlakkig en seksbelust. Nu is een beetje seks zeker niet erg in een boek, maar Thomèse overdrijft: het hele boek ben je gegijzeld in de hoofden van beide mannen, die schijnbaar alleen maar denken over hoe ze de volgende passerende ‘bereidwillige’ kut weer zo snel mogelijk kunnen volspuiten. Zo ordinair zoals ik het hier omschrijf, doet Thomèse het dus ook en het ergste is: zo gaat het het hele boek door, tot je er murw van raakt. Bovendien raken beide mannen letterlijk de absolute bodem van de ranzigheid: de ene belandt bij een Nigeriaanse hoer en de ander geilt op zijn eigen dochter.

Tja, dit alles maakte het boek tot niet alleen een matige leeservaring, maar zelfs tot behoorlijke irritatie. Wat een platheid, wat een lelijkheid. Bah!

Recensie ‘Star trek into darkness’

Deze nieuwe Star Trek film is het tweede deel van de hernieuwde Star Trek serie die weer teruggaat naar het begin: de introductie van Kirk en Spock. Niet echt origineel, want hiermee is het weer een loot aan de stam van het hele bosje heropgestarte franchises, zoals Batman, James Bond en -heel recent- Superman (Man of Steel), die allemaal weer bij het begin begonnen zijn.

Gelukkig is het allemaal wel aardig gedaan. Ook Star Trek-haters kunnen de film best kijken, want de nieuwe serie is een soort Star Trek light, die vooral veel ruimte geeft aan de actie. En die is er in ruime mate, zoals de geweldige beginscènes over hoe een planeet van de ondergang wordt gered. In 3D ziet het er gewoon allemaal echt geweldig uit.

Het plot is intussen ook best nog wel aardig, alhoewel het niet heel onverwacht is dat ook hier de grote schurk ten tonele wordt gevoerd: Khan (van de ST-oerfilm The Wrath of Kahn bijvoorbeeld). De cast is verder niet echt bijzonder, maar doet het gewoon redelijk goed.

Dit alles maakte de film prima genietbaar. Ik heb me vermaakt!

Recensie ‘Community’, seizoen 2

Met nog steeds een kapotte tv ben ik de laatste tijd wat meer tv op mijn Mac aan het kijken. Bijvoorbeeld de serie ‘Community’, waarvan ik al een paar afleveringen had gezien op Comedy Central. En dat is voorwaar geen straf, bleek toen ik heel seizoen 2 ging kijken!

Community heeft een premisse die op zichzelf heel saai lijkt: het gaat over een studiegroepje op een openbare school, een beetje ‘loser-college’ in Amerika. De zeven leden van de studiegroep, elk met hun eigen (on)hebbelijkheden, groeien al snel naar elkaar toe en beleven samen de krankzinnigste dingen.

Kenmerkend voor de serie is de grote hoeveelheid ‘meta-humor’: de serie zit vol met associaties en verwijzingen naar andere zaken. De belangrijkste bron hiervan is Abed, een filmfreak met Asperger, die zijn leven alleen kan begrijpen als hij dingen kan refereren aan situaties uit films en tv-series. Hetgeen Jeff, de geschorste advocaat die de leider is van de groep, op een bepaald moment doet uitroepen: “Oh Abed, stop being so meta!”

De leukste episodes van seizoen 2 zijn misschien wel de laatste twee, waarin de school verandert in een war-zone als een paintballwedstrijd gierend uit de hand loopt. Het eerste deel is een kostelijke pastiche van spaghetti-western clichés, waarna het tweede deel onder meer Star Wars op de hak neemt. Heerlijke televisie! En bij vlagen briljant!

Recensie ‘Factotum’ Charles Bukowski

Soms heb je van die cult-boeken waarvan je zelf eigenlijk niet snapt wat men er zo goed aan vond. Zelf had ik dat bijvoorbeeld bij ‘Fight Club’  van Chuck Palahniuk. Enorm gehypt, maar ik vond het eigenlijk allemaal niet zo veel aan.

Hetzelfde is aan de hand met dit boek, ‘Factotum’, want ook hier heb ik geen idee wat de buzz is. Het verhaal gaat over een luie, ambitieloze loser die zich door een schier eindeloze reeks van de meest vreselijke klaploperbaantjes heen werkt, zich laveloos drinkt in de kroeg en hier en daar wat kansloze scharrels aangaat met wat vrouwen. Hoofdpersoon Henry Chinaski is even stuitend pretentieloos en richtingloos in zijn leven, als dit boek is wat betreft plot-ontwikkeling. Dat zorgde ervoor dat ik al snel mijn aandacht verloor.

Helaas, dit boek was dus niet aan mij besteed…

‘Een ondenkbaar scenario’ herzien

Het verhaal ‘Een ondenkbaar scenario’  is herzien. Het verhaal speelt enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog (tenminste, zo staat die bij ons bekend), als een Engelse historicus in Londen zijn Duitse collega Helmut Graf Brandauer ontmoet.

Klik hier om het verhaal te lezen.

Game of Thrones, seizoen 3 tweede helft

Inmiddels heb ik van deze door mij reeds geroemde serie ook het tweede deel van seizoen 3 gezien. En ik moet zeggen: het blijft gewoon steengoed. De vele verhaallijnen blijven interessant en ontwikkelen zich vaak verrassend, net zoals de personages.

Absoluut hoogtepunt (of dieptepunt) is natuurlijk de ‘Red Wedding’ in episode 9, die ook op internet enorme wolken stof deed opwaaien. Deze sleutelscène is heel kenmerken voor de hele serie, want deze is ongelooflijk bruut en ‘in your face’.

In ‘ The Red Wedding’  zien we hoe (spoiler alert!) twee van de belangrijkste hoofdpersonen: Robb Stark en zijn moeder Catelyn op wrede wijze worden afgeslacht. Doordat dit alles zo onverwacht komt en doordat echt alles in beeld wordt gebracht (zelfs hoe Catelyn’s keel wordt doorgesneden) kwam de scene stevig bij me binnen (ik kan me niet heugen wat de laatste keer was dat dit gebeurde).

Maar goed: juist het feit dat ook de helden niet worden gespaard, blijf ik erg sterk vinden aan deze hele serie. Seizoen 4: ik kan niet wachten! Bring it on!

Boekrecensie ‘Hart der duisternis’, Joseph Conrad

Deze geramde wereldliteratuur-klassieker wordt door vrijwel elke serieuze schrijver als inspiratiebron genoemd. Hiernaast vormt het ook nog eens de basis voor de film ‘Apocalypse Now’, ook al weer zo’n imposante klassieker.

Tijd dat ik het boek ook eens las, dus; gezien de pittige schrijfstijl toch maar in het Nederlands (ik had me eerst aan de Engelstalige versie gewaagd) en in een fijne vertaling van Bas Heijne. En ik moet zeggen: ik werd niet teleurgesteld! Conrad presenteert zich als een rasverteller. Hij formuleert ijzersterk, zeer beeldend en toch kernachtig en weet je hiermee kundig het broeierige en duistere verhaal in te sleuren.

Het verhaal gaat over Marlow die, gezeten op het dek van een boot die dobbert op de Thames, het verhaal vertelt aan zijn vrienden, over hoe hij vroeger ooit een reis gemaakt had naar het hart van de duisternis. Hiermee bedoelt hij donker Afrika, waar Marlow (we praten eind negentiende eeuw) met zijn boot de Congo-rivier moest opstomen richting de handelspost van de legendarische Kurtz. Marlow raakt gefascineerd door deze man, zonder hem ooit nog gezien te hebben…

Maar laat ik verder niets vertellen, want natuurlijk moet iedereen zelf dit boek maar lezen! Want dat is de moeite zonder meer waard. En dan te bedenken dat het boek 114 jaar oud is, ongelooflijk!

Recensie ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’, Niccolo Ammaniti

Niccolo Ammaniti excelleert is het ongenadig neerzetten van personages en situaties. Zijn personages zijn vaak extreem (zo heb ik al een satanist en een neonazi voorbij zien komen) en de situaties waarin ze terechtkomen zijn vaak al net zo uitzinnig, met vaak noodlottige uitkomsten.

Dit kan bij Ammaniti resulteren in twee soorten boeken: ten eerste bewogen drama’s over hoe onbarmhartig het leven kan zijn (dit vind ik ook zijn beste boeken, zoals zijn ‘Ik haal je op, ik neem je mee’) en ten tweede regelrechte kluchten. Deze boeken, zoals ‘Zo God het wil’, vind ik aanzienlijk minder.

Het is om voornoemde reden jammer dat dit boek, ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’ in de laatste categorie valt. Het is een volledig overtrokken verhaal dat er kortom over gaat hoe een oudejaarsfeest bij een nieuwbouwcomplex in Rome, volledig ontspoort. Ook nu heeft Ammaniti gekozen voor bijzondere personages, zoals een dominatrix (een SM-meesteres) en een lompe hooligan. Ammaniti laat, zoals te doen gebruikelijk, de verhaallijnen van alle personages samenkomen in een climax (en natuurlijk geen positieve!).

Al met al vond ik het boek hiermee te overdreven en te kluchtig, om dat woord maar weer eens te gebruiken, om het echt goed te vinden. Hiermee is het hoogstens vermakelijk, maar ja, dat is niet echt genoeg. Voor mij voorlopig even geen Ammaniti meer…

Boekrecensie ‘Inferno’, Dan Brown

Dit boek was op zich al een bijzondere ervaring omdat het het eerste is dat ik op mijn i-Pad las. Ik moet zeggen: dat smaakt naar meer!

Of dat ook geldt voor Dan Brown valt nog maar te bezien. De man heeft natuurlijk met ‘De Da Vinci Code’  en ‘ Het Bernini mysterie’ aardige boeken geschreven, maar ja: het blijft allemaal wel erg gekunstelde formule-fictie in een soms tenenkrommend proza. Om die reden had ik zijn ‘Het verloren symbool’  al gelaten voor wat het was. Ik durfde het echter, mede door enkele gunstige reviews met zijn nieuwste worp, met ‘Inferno’  toch weer aan.

Om te ervaren dat Brown me meteen verraste met een briljante vondst. Zijn hoofdpersoon Robert Langdon kan nogal een de onkreukbare gelijkhebberige en irritant pedante ‘held’ uithangen, en waarschijnlijk voelde Brown dit aan, want hij brengt Langdon meteen in een heel wat kwetsbaarder situatie. Hij raakt door een schampschot van een kogel namelijk zijn geheugen kwijt! Dit leidt ertoe dat nu ook Langdon eens een keer niet precies weet wat er nu speelt als meteen hierna het verhaal begint. En bovendien blijkt het geheugenverlies verhaaltechnisch een vondst, omdat je hierdoor met precies dezelfde kennis als Langdon zelf het avontuur induikt (een premisse die bijvoorbeeld ook Memento zo’n sterke film maakt).

Daarmee is wel het beste vermeld. Brown zit in de rest van het boek in de bekende spagaat tussen enerzijds een razendsnel plot te ontwikkelen maar anderzijds zijn sappige geschiedkundige kennis met je te delen (natuurlijk met name over Dante’s Commedia Divina, maar ook over de drie steden die we aandoen: Florence, Venetie en Istanbul). De wendingen zijn soms weer ongeloofwaardig en de puzzels zijn in dit boek wat minder aanwezig, viel me verder op. Zijn achterliggende Malthusiaanse boodschap over de gevaren van de exponentieel groeiende wereldbevolking is dan wel weer interessant. En, ten slotte nog een opvallend detail: Brown heeft goed naar Stieg Larsseon gekeken door een pittig punkmeisje als personage op te voeren.

Kortom: weer een echte Dan Brown, die al met al toch best de moeite waard is (alhoewel ik nu wel weer even voldoende Brown heb gelezen).