Boekrecensie ‘Een hologram voor de koning’, Dave Eggers

Met deze boektitel verwacht je bijna een fantasyboek (ook door de associatie met Een brief voor de koning), maar dit is toch echt een verhaal dat speelt in de huidige tijd. In Saudi Arabie om precies te zijn, waar de vijftiger Alan samen met een team collega’s naar toe reist om een nieuwe techniek te presenteren aan Koning Abdullah. Een techniek, inderdaad, waarbij op afstand kan worden vergaderd met holografisch geprojecteerde beelden.

Alan en zijn team komen terecht in King Abdulah Economic City (KAEC), een volledig nieuwe stad in aanbouw, en moeten zich installeren in een bloedhete tent. En hier begint het grote wachten, want koning Abdulah heeft nogal een volle en ondoorgrondelijke agenda. Het geeft Alan volop tijd zijn leven te overdenken. Maar ook raakt hij bevriend met Youssef, een taxichauffeur die hem meer van het land laat zien.

Het leidt tot een zeer boeiende roman, die eens een keer echt fictie is, in plaats van Eggers’ eerdere worpen Zeitoun en Wat is de Wat, die beide konden worden beschouwd als ‘faction’. Wat is gebleven is echter Eggers kale en rechtt0e-rechtaan stijl, die ook nog bijzonder effectief is. Geweldig boek van een geweldige schrijver!

Filmrecensies November 2013

Een kort overzicht van de enorme berg films die ik in november heb gezien, wederom van goed naar slecht gerangschikt:

Argo: Zeer boeiende film over het Iraanse gijzeldrama uit begin jaren 80, waarbij 6 Amerikanen het Iran onder de islamtische fundamentalist Ayatollah Khomeini, moeten zien uit te vluchten. Ben Affleck is de CIA-agent die hun moet helpen en de dekmantel bedenkt dat ze behoren tot een Canadeze filmcrew die zogenaamd bezig zijn met de opnames van de sciencefictionfilm Argo. Blijft spannend tot het laatst. Toppertje!

Despicable Me: Wat is het toch met hedendaagse animatiefilms, dat deze zo’n hoog niveau halen. Is de competitie soms zo groot dat de studio’s het beste in elkaar naar boven halen? Hoe dan ook is deze film absoluut genieten van begin tot eind, waarbij juist het feit dat de hoofdpersoon Gru (stem en fysiek van Steve Carrell) een slechterik wil zijn, enorm goed werkt. Uitstekende film!

Monsters University: Het vervolg op het sympathieke en oergeestige animatiefilm Monsters Inc. gaat erover hoe Mike en Sully elkaar onmoeten op de universiteit. Een prequel dus en dat pakt goed uit, want de film is gewoon weer errug leuk. De makers hebben zich weer creatief en begeesterd getoond met het tot leven brengen van weer een kostelijke groep monsters. Knap blijft ook hoe alles is geanimeerd, waarin zelfs de gezichtsuitdrukkingen van Mike (goed beschouwd niet meer dan een groene bal op pootjes en een reuzenoog) heel sprekend zijn. Toppertje!

Savages: Nieuwe worp van regisseur Oliver Stone is een zeer meeslepende film over hoe twee vrienden, die beide in een driehoeksrelatie zitten met vriendin Ophelia, betrokken raken in een drugsoorlog. Als ze, als succesvolle weed-telers, weigeren een samenwerking aan te gaan met de Mexicaanse drugbaas Elena Gomez, wordt namelijk hun vriendin gegijzeld. Natuurlijk wordt het vanaf dit moment al snel onvriendelijk. Stone weet alle hoofdpersonen heel sterk en genuanceerd neer te zetten en tilt hiermee de film uit boven de middelmaat van de dertien in een dozijn actiefilm. Sterk! Ook door sterke rollen van onder meer Benicio del Toro.

Now You See Me: Ontzettend leuke film over een groep illusionisten die een ingenieuze opdracht uitvoert in opdracht van een mysterieuze persoon, die pas aan het einde wordt onthuld. De plot is origineel en meeslepend en als kijker wordt je steeds weer op het verkeerde been gezet. Sterke cast ook, met onder meer Woody Harrelson en Morgan Freeman. Kostelijk vermaak!

Taken: Wraakfilm met Liam Neeson. Deze speelt een gepensioneerde geheim agent die achter de ontvoerders van zijn dochter aangaat. Hij belandt in Parijs waar hij de daders, een bende Albaneze vrouwensmokkelaars een voor een uitschakelt. Liam Neeson speelt zijn rol als een verbeten en ongenadige wreker erg goed. Hiermee is dit een zeer onderhoudende, maar ook gewelddadige, film.

Wreck it Ralph: Deze animatiefilm deed me een beetje denken aan Ready Player One, want ook deze animatiefilm wil een ode geven aan de jaren 80 met haar klassieke arcade-games. Ralph is een personage in zo’n spelletje en in een dol en dwaas verhaaltje groeit hij uit tot de onverwachte held. Heerlijke originele film, geestig en mooi geanimeerd.

Kung fu Panda 2: Alweer een animatiefilm die dik in orde is. In dit geval vooral om de weelderige, soms zelfs kunstzinnige vormgeving.  Een ode aan China natuurlijk en dan nog in het bijzonder de kung-fu film. De hoofdpersoon, Panda Po, is hiernaast de enigszins klungelige held waar je meteen van houdt. Leuk!

Rango: Alleraardigste animatiefilm over een reptiel die uitgroeit tot ongedachte held in een film vol met verwijzingen naar het wester-idioom. Goed vermaak.

The Conjuring: Dit is een horrorfilm die teruggrijpt op de basis van het genre. Onwetend gezin betrekt een spookhuis en wordt uiteindelijk geholpen door een Mulder/Scully-achtig stelletje om de demonen uit te drijven. Erg origineel is de plot dus niet, maar de film is wel goed uitgewerkt en ook gewoon echt eng. Het blijft niet alleen bij suggestie want uiteindelijk komen de demonen ook volop in beeld, met name als er een kwade  geest uit huismoeder Carolyn moet worden gedreven. The Exorcist revisited! Tegen het einde van de film vermoedde ik nog een naargeestig einde, maar dat bleef gek genoeg uit. Maar al met al toch zeker een zeer bekijkenswaardige film!

Oz the Great and Powerful: Deze film kreeg slechte recensies, maar ik vond hem eigenlijk best leuk. Goochelaar Oscar (Oz) aspireert een grootser leven en belandt dan in de fantasiewereld met dezelfde naam, waar hij wordt aangezien als de grote tovenaar die het land komt redden van de boze heks. Wat volgt is een heel aardig uitgewerkt verhaal, waarin Oscar uiteindelijk de held wordt (en waarin we meer begrijpen hoe The Wizard of Oz werd hoe hij is). De recensenten vonden onder meer James Franco in de hoofdrol tegenvallen, maar ook hem vond ik eigenlijk gewoon best goed. Hij deed mij denken aan Heath Ledger, in zijn laatste film ‘The Imaginarium of Dr. Parnassus“. Prima film dus, die best eens een vervolg kan krijgen…

Project X: Deze film moet je alleen al zien om te weten wat nu de Nederlandse jeugd inspireerde bij die gekkigheid in Haren. Nou, dat is dus een typische young-adult film over hoe het verjaardagsfeestje van Thomas Kub, niet de populairste op zijn school, volledig uit de hand loopt. Het verhaal verloopt zoals gedacht maar is wel erg geestig. De apotheose moet wel worden gekatalyseerd door iets onwaarschijnlijks als een doorgedraaide dwerg en een woeste drugdealer, maar dat mag de pret niet drukken. Leuke film! En ja, Thomas krijgt zijn meisje, precies zoals het hoort.

Snow White and the Huntsman: Deze eigenzinnige verfilming van het bekende sprookje van Sneeuwitje vond ik prima vermaak, ook al kreeg die op IMDB niet zulke hoge scores.

After Earth: Dit Will Smith vehikel kreeg stevige negatieve kritieken, maar ik wilde het toch wel even zelf zien. Zijn eerdere SF-films (zoals I am Legend en I Robot) vond ik namelijk erg sterk. Deze film is echter inderdaad een stuk minder, hetgeen met name door het slechte script komt. De film zou moeten gaan over de moeizame relatie tussen vader (Will als barse generaal) en zijn zoon (Jaden Smith, Will’s echte zoon, die zo graag het goed wil doen). Maar door Will meteen vleugellam te maken en Jaden alleen op pad te sturen op de inmiddels door de mensheid verlaten Aarde, komt dit niet uit de verf. Zelfs de titel van de film slaat nergens op: hoezo: Na Aarde? De film gaat juist over de aarde. Matige film dus…

Kick Ass 2: Matige young-adult film over een wat sukkelige jongen die zich soms in een actieheld-pak held hult om heroische daden te verrichten. Eigenlijk alleen de gastrol van Jim Carrey vond ik de moeite waard, voor de rest was er weinig aan…

Rock of Ages: Deze film was totaal niet wat ik ervan had verwacht. Ik had een uitzinnige parodie op het rockgenre verwacht a la ‘This is Spinal Tap’. Maar deze film is eigenlijk gewoon een heel brave musical met het bekende belegen boy meets girl sjabloontje als blurb. De muziek die voorbij komt (jaren 80 dingen als Def Leppard, Foreigner en Bon Jovi) is best oké, maar overal blijft de film gemaakt en geforceerd aandoen, want nergens wordt het echt leuk en meeslepend. Goed beschouwd is eigenlijk alleen de gastrol van een heerlijk schmierende Tom Cruise als rockgod Stacee Jaxx geslaagd en dat is te weinig om de film te dragen.

The Hangover III: Deze filmserie begon ooit met een doldwaze en verfrissende komedie, met als centrale blurb dat drie vrienden wakker worden met een enorme kater en moeten ontrafelen wat ze in hemelsnaam allemaal uitgespookt hebben de vorige nacht. Dit deel 3 geeft er echter blijk van dat er twee sequels teveel gemaakt zijn. Was deel 2 bij tijd en wijlen nog wel geinig, maar plottechnisch heel matig (want precies dezelfde als deel 1), deel 3 geeft pijnlijk duidelijk aan dat er echt ook niets meer in het vat zit. Het verhaaltje draait er nu om dat de drie vrienden de gekke Koreaan Chow (een rol van Ken Jeong, Chang uit Community) moeten bezorgen bij de maffiabaas die hun vriend Doug gevangen houdt, maar de film wordt eigenlijk nergens leuk of meeslepend. Het gemaakte einde waarin onze baardaap Alan in het huwelijk treedt, is zelfs tenenkrommend. Wanstaltig einde dus van wat nooit een filmserie had moeten worden.

This is the End: Oef, wat viel deze film tegen. Ik verwachtte een lekker gek plotje rond de groep acteurs rond James Franco die allemaal zichzelf spelen, maar dat viel flink tegen. De spaarzame keren dat een grap of een stukje zelfspot goed uitpakken, houden het verhaaltje over hoe Hollywood ten onder gaat in de Apocalyps absoluut niet overeind. En het einde, met een optreden van de overjarige boyband Backstreet Boys, is zeldzaam wansmakelijk. Laten liggen, deze film!

 

Boekrecensie ‘Caesarion’, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa begint een van mijn favoriete Nederlandse auteurs te worden sinds zijn sterke worp Dit zijn de namen. Ik zag hem zelfs nog laatst spreken op het Crossing Border festival, maar helaas was het zaaltje waar hij werd geinterviewd al bomvol.

Hoe dan ook, vol verwachting begon ik aan dit een-na-laatste boek van hem. Ik werd echter enigszins teleurgesteld, want dit boek, dat draait om Ludwig ‘Caesarion’ Unger vond ik een stuk minder boeiend. Goed geschreven hoor, daar niet van, maar het verhaal vond ik gewoon niet interessant genoeg.

Jammer, alhoewel ik zeker benieuwd blijf naar Wieringa’s nieuwe roman.

Boekrecensie ‘Dit zijn de namen’, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa kende ik vooralsnog alleen van zijn erg vermakelijke ‘ Joe Speedboot’, maar dit laatste boek van hem is eigenlijk gewoon nog veel beter. Wieringa weet namelijk een volledig overtuigend verhaal te vertellen over een wereld ver buiten Nederland. Michailopol is de plaats van handeling, een (fictieve) stad aan de grens is de voormalige Sovjet-Unie. Hier zijn er twee verhaallijnen: ten eerste die van de oude versleten politiecommissaris Pontus Beg, die probeert zich staande te houden in zijn corrupte stad en, door zijn plotseling ontdekte Joodse afkomst, zich gaat interesseren in het Jodendom. Het tweede verhaallijntje gaat over een groep vluchtelingen die worden bedrogen door de mensen die hun de grens zouden oversmokkelen en die aan een moeizame tocht beginnen dwars door de woestijn. Ze moeten tot het uiterste gaan om te overleven. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen natuurlijk bij elkaar als de vluchtelingen Michailopol bereiken en Pontus Beg met ze te maken krijgt. Dit leidt tot een mooi slot van wat gewoon een erg goed boek, vooral door de levenswijsheid en diepere lagen die Wieringa weet aan te boren.

Ik dus echt onder de indruk! Misschien is dit boek wel een van de weinige boeken van Nederlandse schrijvers die je een internationaal allure kunt toedichten, samen met ‘Het huis van de moskee’  van Kader Abdolah en ‘De ontdekking van de hemel’  van Harry Mulisch. Knap hoor!