Maand: februari 2014

Thomas olde Heuvelt is naam die ik jaren geleden al eens ben tegen gekomen in obscure literaire bladen met verhalen van aspirerende schrijvers. Waar velen echter faalden ooit door te breken, lijkt dat echter Thomas wel te zijn gelukt. Een prestatie die met de huidige neergang van boekenverkopen en uitgevers in problemen echt bijzonder kan worden genoemd.

Om die reden was ik benieuwd naar deze laatste roman van Olde Heuvelt. Ik werd aangenaam verrast. ‘HEX’ is een ontzettend goed geschreven boek met een ongenadig plot dat je bij de keel grijpt. Alles draait om een eeuwenoude heks die al eeuwenlang de bewoners van een dorp in haar ban houdt met een sinistere altijd aanwezige dreiging. Als enkele jongelingen een confrontatie met de heks niet uit de weg gaan, zijn ze onbedoeld de aanstichter van het grote onheil dat over het dorp wordt uitgestort. Dit onheil zet Olde Heuvelt groots aan, met gruwelijke over-the-top horrorscenes die zo lijken te zijn weggelopen uit een schilderij van Jeroen Bosch.

Al deze gebeurtenissen vinden plaats in Beek, een slaperig dorp onder de rook van Nijmegen, en alhoewel de keuze voor deze locatie begrijpelijk is (Olde Heuvelt is zelf Nijmegenaar), draagt deze volgens mij niet bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Naar mijn idee had Olde Heuvelt echt beter een wat meer geïsoleerd gelegen dorp als plaats van handeling kunnen gebruiken. Maar goed, uiteindelijk ben je zelfs bereid hier overheen te stappen, omdat het verhaal zo goed geschreven is.

Het is duidelijk, dit is gewoon een zeer sterke roman met een allure dat zich kan meten met het werk van Stephen King. En dat is echt heel knap! Olde Heuvelt is een schrijver om zeker in de gaten te houden!

Paul Auster is een van mijn favoriete schrijvers en met dit boek verstevigt hij die status. Wat een heerlijk, kostelijk, prikkelend en fantasierijk boek is dit toch weer! Het verhaal heeft een jonge man in de jaren 70 als hoofdpersoon. Auster, die zelf zo oud was in die tijd, blijft dus heel dicht bij zichzelf. Ook speelt alles zich af, net als zo vaak in New York, de woonplaats van hem. Maar waar Auster geografisch dus nogal beperkt blijft, is zijn fantasie onbegrensd.

Hiermee is hij bijna een beetje het tegendeel van Dan Brown, zou je zeggen. In het boeiende interview met Twan Huys in College Tour zei Dan Brown dat voor hem een locatie in een verhaal cruciaal is. En dit blijkt ook wel uit zijn boeken, die steevast op bijzondere plekken plaatsvinden, zoals Rome, Parijs en Venetië en waarin je uit ten treure moet lezen over hoe Robert Langdon door de Calle Jadajada rent om uit te komen op de Piazza Bladibla, etc. etc.

Paul Auster, naar mijn mening vele malen de betere schrijver, bewijst echter dat dit onzin is. Als de Woody Allen van de literatuur blijft hij lekker in New York en bewijst dat je ook zo een ronduit meeslepend verhaal kunt schrijven. Hoofdpersoon is de jonge Marco Fogg, die nogal wankelmoedig is, en van crisis naar crisis holt. Hij sterft bijna als zwerver in New York, voor hij zijn leven even op de rit lijkt te krijgen als assistent van de nogal buitenissige, hoogbejaarde en steenrijke Thomas Effing. Maar dan liggen er nog enkele worstelingen op hem te wachten, waarin zijn  Chinese vriendin en de vader die hij nooit kende een rol spelen.

Dit alles beschrijft Auster meesterlijk en buitengewoon treffend, zoals we van hem gewend zijn. En ook dit boek zit natuurlijk weer vol met de kostelijke verhaaltjes in de verhaaltjes, zijsprongen en bijzondere thematieken, waarin alles op de een of andere manier aan elkaar is verbonden. Kortom: een geweldig boek van een dito schrijver. Top!

Met ‘Alsof het voorbij is’  (wat matig vertaald van ‘The sense of an ending’) levert Julian Barnes weer een uitstekend boek af in zijn toch al indrukwekkende oeuvre. In een erudiete stijl vertelt Barnes het verhaal van Tony Webster. Deze had als jongeman ooit een relatie met Veronica, voordat ze het uit maakten en zij er vandoor ging met een goede vriend van Tony, Adrian Finn. Dit leidt natuurlijk tot veel wrevel. Maar dit eindigt allemaal met de abrupte zelfmoord van Adrian.

Vele jaren later, als Tony inmiddels een zestiger is en een voor de rest redelijk gelukkig leven achter de rug heeft, dringt deze hele episode uit zijn leven zich weer bij hem op als hij blijkt te zijn opgenomen in het testament van Veronica’s moeder en van haar het dagboek van Adrian moet krijgen. Maar als Veronica die vervolgens niet wil afstaan, legt hij contact met haar.  En dan blijkt langzaam dat de zaken allemaal toch iets anders liggen dan gedacht.

Wat met name knap is aan dit boek, zijn de prachtige doorleefde levenswijsheden die Barnes op je loslaat. Het boek is soms ronduit filosofisch, als je merkt dat het verhaal misschien wel niet meer is dan een kapstok om de zoektocht naar de betekenis van tijd en de rol van het geheugen hierin te kunnen exploreren. Briljant boek!

Dit boek bevat naar verluidt dertig van de beste verhalen van de grootvader van het horror-genre, Edgar Allen Poe. Dit boek biedt inderdaad de sinistere en donkere verhalen met veel dood en verderf die je kunt verwachten. Dat maakt dit echter nog niet tot een bijster goede verhalenbundel. Op verschillende momenten (bijvoorbeeld bij een mooie passage of een leuke vondst) kun je best begrijpen waarom hij een veelgeroemd schrijver is in de literatuurgeschiedenis is, maar veel vaker was ik veel minder enthousiast. Poe schrijft ten eerste in een nogal plechtige, afstandelijk en soms zelfs pedanterige stijl, hetgeen wordt verergerd door een nogal oubollig aandoende vertaling. Hiernaast zijn de plotjes vaak nogal vergezocht of juist veel te voor de hand liggend. Juist hier had ik meer verwacht, maar helaas werd ik nergens echt een keer in positieve zin verrast…

Conclusie: nee, ik vond hier toch niet al te veel aan. Gewoon laten liggen dus en iets lezen van horden hedendaagse horror-auteurs die inmiddels allemaal hun grootvader verre ontgroeid zijn.

Dit is een nogal bijzonder boek, vooral omdat het niet zozeer een roman is, alswel een soort abstracte stijloefening, of zelfs een gedachtenexperiment. Pennac experimenteert in dit boek met onder meer recursiviteit, kort gezegd: Het Droste-effect. Hij voert een Braziliaanse dictator op, die bang is voor een aanslag en daarom een dubbelganger aanstelt en zelf naar Europa vlucht. Het wordt nog bizarder als op zijn beurt deze dubbelganger ook een dubbelganger in dienst neemt. Deze tweede dubbelganger aspireert een leven als acteur en reist daarom af naar Amerika, om daar weer te worden aangezien als een dubbelganger van Charlie Chaplin en zelfs Rudy Valentino.
Dit boek is dus ook een ode aan Charlie Chaplin, die ook al een rol speelde in dat boek van Boyne dat ik laatst las. Maar in het boek wordt ook meerdere keren de opstand in Canudos genoemd, waarvan verslag werd gedaan door ene Euclides da Cunha. Inderdaad: het onderwerp van het meesterwerk van Mario Vargas Llosa ‘De oorlog van het einde van de wereld’ (zie mijn vroegere recensies).
Maar het boek is veel meer dan dat, want het vertelt ook over het schrijven zelf, als Pennac over zichzelf schrijft als hij hangend in zijn hangmat verhalen bedenkt. Al met al dus een prikkelend boek dus, dat zeker de moeite waard was.