juni 2014 – Fantasticon

Recensie ‘Fargo’, seizoen 1

Ik vermoed dat als me was gevraagd of het een succes zou worden als ‘Fargo’, de cultklassieker van de Coen-broertjes, zou worden omgewerkt tot een serie, ik nee zou zeggen. Maar nu ik seizoen 1 inmiddels helemaal heb gezien, kan ik alleen maar zeggen; hoe fout kan je zijn, want, met één woord: wauw!

De serie is overigens zeker geen kopie van de film. Maar de serie mag dan wel een volledig losstaand verhaal vertellen (op een leuke ode na), het speelt wel duidelijk in een ‘Fargo’-universum. We hebben dus dezelfde sukkelaar met de Zweedse naam die alles in gang zet (Jerry Lundegaard heet nu Lester Nygaard), we hebben dezelfde setting van een winters plattelandsdorp en we hebben dezelfde mollige vrouwelijke politie-agent, die dan wel hoogzwanger mag zijn en nogal koddig oogt, maar wel slimmer is dan wie dan ook.

Maar ook qua stijl lijkt de serie op de film: de eigenzinnige montage, de spitsvondige dialogen en natuurlijk het kostelijke plotje. Neem daarbij een prachtige rol van Martin (Bilbo) Freeman als Nygaard en Billy Bob Thornton als de mysterieuze Lorne Malvo en je hebt gewoon een pareltje van een serie!

Dit eerste seizoen vertelt min of meer een afgerond verhaal, maar wat mij betreft mag seizoen 2 er zeker nog komen, al is het dan weer met iets heel nieuws. Ik ben inmiddels vol vertrouwen dat dit ook weer genieten in het kwadraat wordt! Super-serie!

Filmrecensies Mei-Juni 2014

Wederom van goed naar slecht:

The Grand Budapest Hotel | Deze verrassende en zeer vermakelijke film is een mooie ode aan Stafan Zweig, de schrijver van ‘Schaaknovelle’. Alles is bijzonder aan de film: de vormgeving, het verhaal, de acteurs; zelfs de schermverhoudingen zijn apart (namelijk voor een groot deel bijna vierkant). Kern van de film is een verhaal in een verhaal; hoe de oude heer Moustafa eigenaar werd van het Grand Budapest, een verlopen hotel ergens in Midden Europa. Moustafa was toen (de jaren dertig van de vorige eeuw) nog slechts de lobby boy Zero, die zijn directe baas, de heer Gustave, bij moet staan bij zijn uitzinnige avonturen. De manier waarop het verhaal verteld wordt is kostelijk, eigenzinnig, soms uitgesproken poëtisch, vaak heel geestig en soms bijna kluchtig. En dit leidt tot een sprankelende, bijzonder oorspronkelijke en zeer meeslepende film. Kijken!

Edge of Tomorrow | SF-film met in de hoofdrol Tom Cruise, die als Majoor Cage in de nabije toekomst ongewild een oorlog wordt ingestuurd in een Europa dat op dat moment al is veroverd door gewelddadige buitenaardse wezens. De film lijkt hierbij vaak een pastiche van andere films. Zo is de landing op de Franse kust natuurlijk een weinig subtiele verwijzing naar The Longest Day: de landing op Omaha Beach tijdens D-Day. En ook het centrale gegeven van de film (Cage moet D-Day steeds weer opnieuw beleven als hij sterft op het slagveld) is zo mogelijk nog duidelijker verwijzing, natuurlijk naar de filmklassieker ‘Groundhog Day’. Ik moest hiernaast ook meer dan eens denken aan ‘The Matrix’, niet alleen doordat Cage uitgroeit tot ongedachte held die zichzelf uiteindelijk opoffert, maar ook doordat de buitenaardse wezens nogal lijken op de Sentinels. Niet dat dit allemaal al te hinderlijk is, want dit is toch een zeer genietbare film met een intelligent plot. Alleen dat onlogische happy end aan het eind had wat mij betreft niet gehoeven…

Priscilla, Queen of the Desert | Kostelijke feelgood-roadmovie over drie drag queens die in een roze bus de Australische woestijn doorkruisen. Goed verhaal, prachtige scenes, veel humor en mooi spel van onder meer Hugo Weaving en Guy Pearce. Toppertje!

The Way Back | Dit is de meest recente film van regisseur Peter Weir, en ook hier doet hij wat hij het beste kan: het indringend in beeld brengen van een geïsoleerde samenleving. Of het nou een Amish gemeenschap (Witness), een kunstmatig dorp (The Truman Show) of een schip (Master & Commander) is, Weir weet die vreemdsoortige samenlevingen altijd goed te treffen. Zo ook hier, als hij een Russische Gulag in de jaren ’40 in beeld brengt. Hoofdpersoon Janusz weet samen met enkele anderen te ontsnappen en vervolgens volgt er een lange, lange vlucht: dwars door Siberië naar het zuiden, om ten slotte helemaal te eindigen in India. Weir weet hier een zonder meer boeiende en indringende film van te maken, met mooie rollen ook van Ed Harris en Colin Farrell. Toppertje!

Mysterious Skin | Zeer indringende film over twee jongens, die beide in hun vroege jeugd misbruikt zijn. Het heeft een enorme impact op beide: Neil (indrukwekkende rol van Joseph Gordon Levitt) ontspoort op seksueel gebied geheel, terwijl Brian juist niets meer met seks te maken wil hebben en de spoken uit zijn jeugd verklaart door te denken dat hij is ontvoerd door aliens. Uiteindelijk vinden ze elkaar en moeten ze samen hun verleden onder ogen zien. Heftige film!

Summerstorm | Sympathieke en met liefde gemaakte gay-movie over de liefde die de jonge Tobi voelt voor zijn boezemvriend. Als beide afreizen naar een zomerkamp en in dit kamp ook een groepje ‘schwule’ jongens aanwezig blijkt te zijn, wordt de druk steeds groter voor Tobi om uit de kast te komen. Het plot is mooi opgebouwd en de film wordt nergens te zwaar door de nooit verre humor. Prima film!

I Love You Phillip Morris | Deze film is heel veel op hetzelfde moment. Allereerst is het een vermakelijk soort ‘Catch me if you Can’, als hoofdpersoon Steve (een rol van Jim Carrey) steeds weer de autoriteiten met list en bedrog te slim af is. Ten tweede is het een tragische liefdesgeschiedenis tussen Steve en de Phillip Morris uit de titel, een knappe rol overigens van Ewan McGregor. En ten derde is deze film natuurlijk ook weer een Jim Carrey-show, want hij is nu eenmaal niet iemand die zich kan schikken in een rolletje, maar vooral een overheersende persoonlijkheid die alle aandacht opeist en de film helemaal naar zich toe trekt. Dit alles leidt tot een film die soms vermaakt, maar over het geheel te onevenwichtig is en teveel in één wil zijn.

Recensie ‘Game of Thrones’, seizoen 4

Dat ik laaiend enthousiast ben over deze HBO-serie moge ook uit eerdere recensies al wel blijken. Daar verandert dit nieuwste seizoen 4 helemaal niets aan. Want wat een top-serie blijft dit! Kostelijk vermaak, meeslepend verhaal en wederom opnieuw volop schokkende en onverwachte gebeurtenissen!

Zo moeten ook in dit seizoen weer diverse centrale personages het loodje leggen. Even een korte en zonder twijfel nog onvolledige lijst (spoiler alert!): de beide gebroeders Clegane, Oberyn Martell, Lysa Arryn, Jojen Reed, Ygritte, Shae en last but not least: Joffrey én Tywin Lannister. Inderdaad: zowel de koning als zijn ‘Hand’ moeten het dus ontgelden!

Ook hiernaast is er voldoende te beleven: de moeite die Daenerys Targaryen heeft haar draken onder controle te houden bijvoorbeeld, of het doodsvonnis van publiekslieveling Tyrion, die zichzelf schuldig acht ‘for being an Imp’. En natuurlijk mag ook het gastoptreden van Sigur Ros niet onvermeld blijven!

En dan heb ik nog steeds maar een fractie genoemd. Want wat ook niet onvermeld mag blijven is dat The Wall eindelijk aangevallen wordt en dat Bran Stark eindelijk de Three Eyed Raven bereikt. Hiermee belooft seizoen 5 weer uitermate boeiend te worden! Dat wordt een lang jaar wachten, want dat komt pas vanaf april 2015 op de buis!

Boekrecensie ‘Orakelnacht’, Paul Auster

Dit boek is in alles weer een typische Auster. Ten eerste door de vele verhalen die door elkaar heen worden verteld, als een matroesjka-pop die open spat. Die verhaaltjes in een verhaaltje in een verhaaltje hebben een bijna vervreemdend effect. Zo is ‘Orakelnacht’ een verhaal dat Nick Bowen leest in een verhaal dat hoofdpersoon Sidney Orr weer aan het schrijven is. Snap je het nog?

Wat ook weer typisch Auster is, is dat al deze verhaaltjes weer ergens met elkaar samenhangen; niets is toevallig en met al die verhaaltjes is Auster altijd iets aan het exploreren. Een thematiek die een centrale rol in dit boek speelt is bijvoorbeeld de vraag of verhalen ook een voorspellend karakter kunnen hebben. Niet voor niets legt Auster de fictieve auteur John Trause in de mond dat hij vindt dat verhalen niet het verleden horen te rapporteren, maar een sluier moeten wegnemen van de toekomst. Dit verklaart ook deels de titel ‘Orakelnacht’.

Wat ook weer typisch Auster is, is dat er geen keurig rond verhaal wordt verteld met een duidelijk begin en einde. Daarvoor is Auster een veel te experimentele en abstracte schrijver. In dit boek vond ik dit overigens wel een belangrijk manco, waardoor ik het boek uiteindelijk toch niet helemaal tevreden afsloot.

Concluderend kun je spreken van een weer heel interessant boekwerkje, maar niet het beste dat ik van Auster heb gelezen.

Boekrecensie OERsterk, Richard de Leth

Dit bijzonder interessante boek bevat een zeer eigenzinnige en kritische visie op de huidige gezondheidszorg en ons moderne voedingspatroon. Van beide heeft De Leth geen hoge pet op. De reguliere gezondheidszorg is volgens hem alleen goed bij acute klachten, maar heeft geen antwoord op chronische ziektes. De gezondheidszorg is hiernaast overgemedicaliseerd, mede door de perverse invloed van de farmaceutische industrie en is ook nog eens veel te weinig gericht op preventie.

De voeding die de moderne mens tot zich neemt is hiernaast zonder meer belabberd volgens De Leth. Te eenzijdig, te veel verwerkt, te chemisch, steeds armer als gevolg van de landbouwmethodes die het land uitputten. Soms is de voeding zelfs giftig, en dan moet je niet alleen denken aan bijvoorbeeld de smaakversterker E621 (glutamaat) en suikervervanger E921 (aspartaam) waar De Leth in stevige bewoordingen voor waarschuwt, maar óók aan suiker. Volgens De Leth zou suiker, als het een nieuwe voedingsstof zou zijn geweest, door alle instanties meteen verboden zijn!
Het boek is niet alleen een theoretische exercitie (om niet te zeggen aanklacht), maar fungeert ook als zelfhulp-handleiding. Zo leidt het hoofdstuk over voeding tot vele voedingstips. Handig misschien, maar hierbij zakt de moed je wel een beetje in de schoenen, om eerlijk te zijn. Zelfs bijvoorbeeld granenbrood kan de goedkeuring van De Leth niet wegdragen, net als het gebruik van een –voor mij toch vrij onmisbare- magnetron.

Qua schrijfstijl zijn er voldoende op- en aanmerkingen te maken op het boek. Kromme omschrijvingen, grammaticafouten, onlogische redeneringen en vooral de nogal hakketakkerige stijl waarin een duidelijke structuur ontbreekt, leiden tot een niet altijd prettige leeservaring. Maar hoe dan ook zet dit boek je zeker aan het denken. Volgens De Leth is het nodig dat er een volledige omslag in het denken komt over voeding en gezondheid; een zelfde soort dogma-verschuiving als bij Galilei, die als eerste niet de aarde maar de zon een centrale plek gaf. En na lezing van dit boek heb ik sterk de indruk dat De Leth wel eens gelijk kan hebben!

Teaser van mijn verhaal ‘Het Goud van Maximiliaan’ 4#4

Veel van mijn eigen schrijfsels zijn geïnspireerd op verhalen die ik zelf gelezen heb. Soms is dit heel lastig te duiden, maar bij het verhaal ‘Het Goud van Maximiliaan‘ heb ik dit expres zo duidelijk mogelijk gehouden. Om die reden ben ik er bij dit verhaal niet van teruggeschrokken om bepaalde elementen rechtstreeks in mijn verhaal te transplanteren. Als teaser voor mijn nieuwe verhaal geef ik aan wat onder meer een inspiratie vormde.

Moon Palace, Paul Auster

De door mij zeer bewonderde schrijver Paul Auster is een belangrijke inspiratiebron van veel van mijn verhalen. Bijvoorbeeld bij die identiteitsverwarring / -verschuiving die de basis vormt voor mijn verhaal ‘Een frisse wind’. En bijvoorbeeld de bizarre confrontatie tussen schrijver en protagonist, waarop ik heb voortborduurd in ‘De wraak van de protagonist’.
Het boek ‘Moon Palace’ vormde een belangrijke inspiratie voor dit verhaal. Hierin zit namelijk een zelfde scene van iemand die verloren rondwaart in de woestijn Utah, een zekere dood tegemoet gaand, tot die in een bijzonder geluk zijn handen kan leggen op een goudschat. Ook het idee dat de bergplaats verloren gaat in Lake Powell heb ik (en nu ligt plagiaat misschien echt op de loer) geleend van ‘ome Paul’.

Boekrecensie ‘De vlucht’, Jesus Carrasco

Dit boek, een debuut nota bene, kreeg overal ronkende recensies en naar mijn mening is dit zonder meer terecht. ‘De vlucht’ is een boek dat je meteen bij de strot grijpt en je niet meer loslaat tot je de laatste pagina om hebt geslagen (of in mijn geval, de laatste swipe aan je e-book hebt gegeven).

In het verhaal blijft heel veel onuitgesproken, zoals waar het eigenlijk precies speelt, wat de namen zijn van de hoofdpersonen en in welke tijd het verhaal speelt. Maar Carrasco bewijst dat ook zonder al informatie een heel meeslepend verhaal kan ontstaan. Die luidt kortweg dat een jongen op de vlucht slaat voor een man die alleen wordt aangeduid als ‘de rechter’. Hij vlucht door een desolaat gebied waar een jarenlange droogte de meeste bewoners heeft weggedreven, tot hij op een oude herder stuit. Samen trekken ze verder, nog steeds achterna gezeten door de rechter, die, zo blijkt langzamerhand, de jongen misbruikt heeft. Het plot beweegt zich genadeloos voort tot een brute en nietsontziende climax.

Dit alles beschrijft Carrasco in een prachtige verbeeldingsvolle en poëtische stijl. Het leidt tot een knaller van een boek, dat in elk opzicht geslaagd is. Heel knap! Zeker lezen dus, dit geweldige boek!

Recensie ‘The Circle’, Dave Eggers

‘The Circle’, de laatste worp van Dave Eggers, is een fascinerende roman over hoe moderne technologie en ‘social media’ de samenleving grondig kunnen veranderen, en niet in positieve zin. Hoofdpersoon is Mae, die in dienst treedt bij ‘The Circle’, een hip megabedrijf dat Google, Apple en Facebook ineen is. Ze leert al snel dat hard werken bij dit bedrijf niet voldoende is; ze moet ook bij alles participeren en haar persoonlijke leven met iedereen delen. Mae gaat er al snel helemaal in op en naarmate ze stijgt in de hiërarchie, gaat haar toewijding steeds verder. Zover zelfs dat het nota bene Mae zelf is die de slogan ‘Geheimen zijn leugens’ en ‘Privacy is diefstal’ voor The Cirkle verzint, als een (onbedoelde) parodie op ‘War is peace’ en ‘Freedom is slavery’ uit George Orwell’s 1984.

Natuurlijk is dit niet toevallig, want Eggers laat duidelijk doorschemeren dat hij met dit boek een al even dystopische -als niet apocalyptische- boodschap te vertellen heeft: dat al die moderne technologie kan leiden tot een totalitaire samenleving waarin privacy niet langer bestaat. Goed beschouwd is het plot rond Mae ook niet meer dan een kapstok om deze ideeën aan op te hangen. Mae zelfs is hierbij de spiegel van de lezer: haar naïveteit is die van jou. De verstandige noten komen overduidelijk van een jeugdvriend van Mae en van de mysterieuze Kalden, waarbij het er al snel wel heel dik bovenop ligt dat deze laatste natuurlijk één van de drie ‘Wise Men’ is (de mythische oprichters van ‘The Circle’).

Waar leidt dit toe? Tot een zeer prikkelend boek dat zeer actueel is, in ieder geval. En een prettige leeservaring, want daarvoor is Eggers’ schrijfstijl gewoon te goed en meeslepend. Maar tegelijkertijd is dit boek ook weinig genuanceerd en nogal hyperbolisch. Het ontbeert hierdoor eigenlijk een beetje realiteitszin, omdat Eggers’ ongezouten meningen wel erg nadrukkelijk naar voren komen. Maar misschien moet je dit boek wat dat betreft ook wel niet te serieus nemen en het vooral beschouwen als een parabel, of zelfs een waarschuwing. Misschien dus wel net zoals ‘1984’ bedoeld was door Orwell…

Teaser voor mijn verhaal ‘Ieder het zijne’ 10#10

Als ‘teaser‘ voor mijn ‘lange korte verhaal’ ‘Ieder het zijne’ hierbij de tiende en laatste beschrijving van één van de personages:

Reginald ‘Butch’ Johnson

Reginald Johnson had als kind de pech dat een ander kind in zijn buurt ook al ‘Reggie’ heette. Daarom werd hij, om redenen die onduidelijk blijven, hernoemd tot ‘Butch’. Een bijnaam die hij verafschuwde, tot hij als jongeling op de kunstacademie kwam.

Want in hetzelfde jaar was de naar zijn mening epische film ‘Pulp Fiction’ net uitgekomen. In die film speelde Bruce Willis de rol van ene Butch, en toen hem werd gevraagd wat die naam betekende, klonk zijn antwoord: ‘I’m American, honey. Our names don’t mean shit!’ Butch vond dit zo ‘cool’ dat hij de bijnaam weer aannam als geuzennaam.

Butch rondde de opleiding overigens nooit af. Daarvoor was hij veel teveel een vrije geest, zo vond hij zelf. En hij had het ook helemaal niet nodig. Met zijn amicale karakter en zijn natuurlijke leiderschapskwaliteiten, had hij altijd voldoende vrienden om zich heen om zich altijd bezig te kunnen houden.

Een bijzonderheid die verder het vermelden waard is, is dat Butch een groot fan is van Harry Houdini. Ook hedendaagse illusionisten als David Copperfield fascineren hem enorm. Ze prikkelen zijn fantasie, zo zegt hij er vaak desgevraagd over…

Recensie ‘Vikings’, seizoen 1

Waar gaat het heen als zelfs History Channel al goede series gaat maken? Ik weet het niet, maar ik vind het niet erg. Want deze nieuwe serie, ‘Vikings’ is erg leuk en ook al weer zonder meer het bekijken waard. Het verhaal van de opkomst van Ragnar Lothbrok als viking-leider, is zonder meer onderhoudend. Soms is het verhaal wat schetsmatig en hier en daar zijn er wat losse of slecht uitgewerkte verhaallijntjes, maar deze serie heeft genoeg in zich om de aandacht vast te houden en ook om me nieuwsgierig te laten zijn naar seizoen 2. Die ga ik zeker nog eens kijken!