Filmrecensie Oktober – November 2014

635844542772069198-1851382491_Movies_PageGraphic

Van goed naar slecht:

Interstellar | Dit is de nieuwe ambitieuze film van Christopher Nolan, de meest interessante regisseur van dit moment door de briljante films Memento, The Dark Knight en Inception. Dat is dus sowieso het kijken meer dan waard, en dat blijkt ook snel! Toch overtuigde dit dik 2.5 uur durend epos over een ruimtereiziger die zijn kinderen op aarde wil terug zien, me niet helemaal. Daarvoor is het plot toch soms wat te geforceerd. Sommige zaken zijn onlogisch en doen hierdoor af aan de kracht van het verhaal. Hiernaast is de film een beetje traag en is de actie ondervertegenwoordigd.  Maar toch blijft er genoeg interessants over om de aandacht meer dan vast te houden, al was het maar door het prikkelende basis-idee (NASA probeert een nieuwe planeet te koloniseren), de soms fabelachtige beelden van outer space en ten slotte de mooie rollen van Matthew McConaughey en Anne Hathaway. Zeer de moeite waard!

Boyhood | Zeer boeiende film van de hand van Richard Linklater (bekend van de Before-trilogie). Prachtig en liefdevol portret van de jongen Mason, die wordt gevolgd van zijn 5e tot zijn 18e. Het meest bijzondere is dat hiervoor dezelfde acteurs gedurende jaren gevolgd zijn, waardoor het maken van de film dus ook pak hem beet dertien jaar duurde. Maar die tijdrovende werkwijze was de moeite waard, want dit is werkelijk een bloedmooi portret geworden van een opgroeiende jongen. Heel bijzonder! En een erg prettige soundtrack ook nog eens!

Gran Torino | Mooie film van en met Clint Eastwood, wederom in de op zijn lijf geschreven rol als de ‘grumpy old man’ Walt. Als zijn vrouw sterft, dreigt de eenzaamheid voor de cynische en grofgebekte Walt, maar dan begint hij zich langzaam te interesseren in zijn buren, Aziaten. Juist dat laatste ligt gevoelig, want hij worstelt nog steeds met zijn daden in de oorlog in Korea. Walt bouwt een band op met het meisje Sue en de jongen Tao en als die beiden weer betrokken raken in gedoe rondom een jeugdbende, kan Walt niet van de zijlijn toekijken. Dit levert een prachtige film op: grimmig, dramatisch, maar ook bij vlagen erg geestig.

The Book Thief | Dit is natuurlijk de verfilming van het boek van Markus Zusak, dat ik een tijd geleden al gelezen heb. Het blijkt al snel dat het boek bij deze regisseur in goede handen was, want hij heeft er een prachtige en liefdevolle film van gemaakt. Alles draait rond het Duitse meisje Liesel, die in WOII wordt gescheiden van haar moeder en moet opgroeien bij haar pleegouders. Mooie beelden, uitstekende auteurs, prachtig verhaal. Alleen maar plussen dus. De 7,6 op IMDB dus meer dan waard!

Fury | Oorlogsfilm over de Tweede Wereldoorlog. Brad Pitt is de leider van de bemanning van de tank ‘Fury’, die al vanuit Noord-Afrika vecht tegen de vijand en inmiddels is beland in nazi-Duitsland, in de laatste maand van de oorlog. Heel lang heeft hij zijn hele crew bij elkaar gehouden, totdat een van hen toch omkomt. Het groentje Norman moet die plaats invullen en hij zal snel wat moeten bijleren om te overleven! De film is rauw, gewelddadig en realistisch. Maar al met al zeker een aanrader!

Predestination | In deze film probeert een ’temporele’ agent misdaden uit het verleden te voorkomen door te tijdreizen. Het plot is heel aardig uitgewerkt, waarin steeds het centrale thema terugkomt van de slang die in zijn eigen staart bijt. Al die tijdreizen leiden al snel tot een complex spiegelpaleis waarin alles en iedereen met elkaar samenhangt en natuurlijk blijkt alles op een gekke manier ‘voorbestemd’. Toch blijft het manco dat tijdreizen per definitie alles fundamenteel onlogisch en paradoxaal maakt, omdat het natuurlijke mechaniek oorzaak-gevolg wordt verstoord. Hierdoor niet meer dan een redelijke film.

A Touch of Sin | Film van Chinese makelij over allerlei mensen die op de een of andere wijze zonden begaan. Het geheel wordt als een raamvertelling verteld. Dit leidt tot een aardige film, die ik echter nergens echt goed vond. Met name omdat ik nergens echt werd meegenomen in de vertelling.

22 Jump Street | Niet meer dan een aardige sequel met een vrijwel soortgelijke plot als haar voorganger. De politiemannen Jonah Hill en Channing Tatum gaan nu undercover als studenten op een college. Bij vlagen amusant, maar het leukst is eigenlijk nog de aftiteling, als er gespeculeerd wordt op nog tien sequels, een game, een animatieserie en heuse action figures. Een erg geestige afsluiting van een redelijke comedy.

Jongens | Aardige Nederlandse film over een jongen, gespeeld door Gijs Blom, die verliefd wordt op een andere jongen. De film heeft een dromerige feel over zich, met veel mooie beelden, fijne muziek en mooie locaties. De film is echter nogal voorspelbaar en kleurt echter wel heel netjes binnen de lijntjes van het genre. Het plot is ook niet echt lekker uitgewerkt. Eigenlijk is wat dat betreft het vergelijkbare ‘Sommersturm’ op alle punten veel beter geslaagd. Daarom op zijn hoogst een 6 uit 10.

Cold in July | Thriller met als beginincident dat ene Richard (een rol van Michael C. Hall, Dexter uit de gelijknamige serie) een inbreker in zijn huis dood schiet. Hij wordt bedreigd door diens vader, tot blijkt dat er andere krachten in het werk zijn. Dit zou het begin kunnen zijn van een aardige film, als de plot niet zo matig was en de film niet zo traag beweegt richting een soortement eind. Erg matig allemaal dit…

Recensie ‘A man without breath’, Philip Kerr

Dit is alweer het negende boek in de serie rond de eigenzinnige detective Bernie Gunther in Nazi-Duitsland. Ongelooflijk! Enige tijd geleden merkte ik in een recensie gekscherend op dat Kerr de tien nog eens zou gaan halen, maar inmiddels is dit heel dichtbij gekomen!

Kerr weet ook in dit boek zijn hoge niveau vast te houden. De vaste ingrediënten zijn dus weer aanwezig: Een Gunther bijvoorbeeld die lekker tegendraads bezig is tussen de hooggeplaatste nazi’s, waar hij meestal niet veel van op heeft. Dit keer komt hij bijvoorbeeld in contact met Joseph Goebbels, veldmaarschalk Von Kluge en tal van andere historische personen (ja, Kerr heeft zich weer uitstekend gedocumenteerd). De plot draait rond de vondst in 1943 van een massagraf vol Poolse legerofficieren in Katyn bij Smolensk, maar Kerr weet dit gegeven fraai in te bedden in wederom een goed in elkaar geknutselde intrige. Zelfs een mislukte complot om Hitler te vermoorden tijdens een bezoek van hem aan Smolensk komt bijvoorbeeld langs.

Zo is dit weer een uitstekende loot aan de stam. Wel wederom een flinke leesinspanning met 500-plus pagina’s (ja, ik heb deze keer maar eens een lekker ouderwets papieren boek gepakt) maar toch zonder meer de moeite waard! Laat de tiende maar komen zou ik zeggen!

In de shortlist van ‘Schrijf en huiver!’

Enkele dagen geleden (enige tijd voor het persbericht van 16 november) kreeg ik wel een heel leuk bericht: ik zit in de shortlist van de ‘Schrijf en Huiver‘  schrijfwedstrijd van uitgeverij Fontein!

Uit maar liefst 161 inzendingen ben ik samen met drie andere geselecteerd voor de shortlist. Dit betekent dat ik in ieder geval de komende maanden uitgenodigd wordt om deel te nemen aan het coachingprogramma van de Schrijversacademie. Het is de bedoeling met deze ondersteuning in mei 2015 een manuscript gereed te hebben. Hierna wordt de winnaar gekozen. Deze krijgt een hele vette prijs: een auteurscontract en publicatie van het boek! Maar ook de tweede plaats is nog een leuke prijs!

Dat worden leuke en spannende tijden dus. Ik heb er zin in!

 

 

Boekrecensie ‘Ararat’, Frank Westerman

Ik heb de schrijver Frank Westerman enige tijd geleden zien spreken over zijn laatste boek, Stikvallei, en hierdoor werd mijn belangstelling gewekt eens iets van hem te lezen. Om te beginnen (Stikvallei gaat ook zeker nog volgen) dus het boek ‘Ararat’.

Dit boek gaat kortom over de berg Ararat, gelegen in de Kaukasus in het grensgebied tussen Armenie en Turkije, waar volgens velen Noach’s Ark zou zijn gestrand. Westerman vertelt niet alleen over deze berg, maar vooral over zijn eigen missie om de top van deze berg te bedwingen.

Hierdoor heeft het boek een zeer groot meta-gehalte, want Westerman schrijft veel over het schrijven van dit boek. Het thema Ararat is hiernaast (natuurlijk) niet meer dan een kapstok voor de vele uiteenlopende thema’s en onderwerpen die Westerman aanstipt. Het belangrijkste hierbij is zijn vraag hoe religieus hij eigenlijk zelf nog is, als journalist en ‘man van de wetenschap’. Dit alles leidt tot een prikkelend en boeiend boek vol met interessante verhaaltjes, associaties, ideeën en denkbeelden.

Dat Westerman dan uiteindelijk de top van Ararat (net) niet heeft gehaald, zo blijkt uit het slot, doet zeker niet af aan de kracht van het boek. Juist in tegendeel, want schuilt hierin niet een krachtige symboliek? Bijvoorbeeld dat er altijd iets buiten bereik verscholen blijft? En is juist dat niet een heel belangrijk aspect van religie?