Als amateur-schrijvertje heb ik diverse malen in schrijfclubjes gezeten. Op het moment dat ik met dit lange verhaal begon, zat ik zelfs in twee schrijfgroepen. De eerste was Octopus, een schrijfgroep die in 2004 begon en waarin de leden vooral contact hadden via een eigen forum op Schrijven.org. Uiteindelijk zijn we met zijn vieren –als Post-Octopus– nog een tijd doorgegaan en en hadden we vooral contact via de mail, aangezien we uit verschillende delen van het land kwamen. De andere schrijfgroep heette Multitali en ging uit van een maandelijkse bespreking bij één van de leden in Breda (waar ik destijds ook woonde).
Goed; om even terzake te komen: het was dus door een verhaal van één van de leden van Multitali, dat ik inspiratie kreeg een verhaal te schrijven over iemand met geheugenverlies. Ik was nieuwsgierig hoe zoiets op iemands leven kon ingrijpen. Ik koos voor een bijzondere setting, en maakte van het “slachtoffer” de leider van de terreur-beweging Hezbollah. Over deze sjeik Behruz Mazin gaat dit verhaal. Het is een cynische kijk geworden op de rol van het geheugen in oorlogen en het conflict rondom Israël in het bijzonder…
Lees hier de vier delen van dit verhaal: